Lipstick Jungle (24 page)

'Dat is de vraag, weet je?' vroeg Rowen. Wally en hij dreinden zo nog een minuutje door. Wendy gebaarde door de open deur naar haar derde assistent, Xenia, die meeluisterde. Xenia las haar gedachten, pakte een woordenboek, haastte zich naar binnen en hield het boek open bij de e.
'Existentialisme,' las Wendy hardop, terwijl ze Walter of Rowen onderbrak, ze wist niet wie, 'is een filosofie die draait om het individuele bestaan en de persoonlijke verantwoordelijkheid voor handelingen uit vrije wil bij het ontbreken van vaststaande kennis van goed en fout.' Ze zweeg even. Op een of andere manier leek dit de perfecte samenvatting van haar leven op dit moment. Ze had geen idee wat goed of fout was en ze was verantwoordelijk voor alles. Waaronder het slechte scenario van Wally en Rowen. 'Het is een bewonderenswaardig idee, maar jammer genoeg weet niemand in het publiek wat existentialisme is. En de mensen gaan ook niet naar de film om daarachter te komen. Ze gaan naar de film om een verhaal te bekijken. Om zich te identificeren met een verhaal dat op een of andere manier is verbonden met hun eigen emotionele gedachten en gevoelens.' Ze zweeg even. Jezus, ze bazelde net zoals zij. Niemand wist precies waarom het publiek bepaalde films warm onthaalde en andere niet. Niemand wist echt iets. Maar je moest doen alsof.
'Ik denk, jongens,' stiekem vond ze het prachtig hen 'jongens' te noemen, 'dat jullie terug moeten naar het begin en een synopsis moeten maken.'
Stilte aan het andere eind. Ze kookten waarschijnlijk van woede, dacht Wendy, zodat ze het er niet op waagden te antwoorden.
Drie twaalf tiende seconden tikten weg. Ze zouden haar niet tegen durven spreken, de filmbranche was net het hof van Lodewijk xiv: aanmatigend tegenspreken hield gevangenneming of de dood in. Wally en Rowen zouden er niet over piekeren de directeur van Parador Pictures uit te dagen. Maar ze zouden waarschijnlijk ophangen en haar een kreng noemen.
Dat maakte haar niet uit. Ze had gelijk... in ieder geval meer dan zij en daarom was zij het hoofd van Parador en waren zij het niet.
'Je krijgt de synopsis direct,' zei Wally.
'Heel erg bedankt,' zei Rowen, charmant en berustend. 'We stellen het enorm op prijs.'
'Wendy?' Haar eerste assistent, Josh, onderbrak het gesprek. 'Ik heb je volgende telefoontje.'
'Dank je, Josh,' zei ze. Dat werd een gesprek met een regisseur en een scenarioschrijver die aan een actie-avonturenfilm werkten die in preproductie was. Haar instructies kwamen erop neer dat er meer knallen in de derde scene moesten komen. 'Eerste scene, een knal,' zei ze. 'Tweede scene, drie knallen. Derde scene, vijf grote knallen, direct na elkaar. Knal. Afgelopen, we gaan de bioscoop uit en hopelijk heeft het eerste weekend dan dertig miljoen opgebracht.'
De regisseur en de scenarioschrijver giechelden bij het vooruitzicht van zo'n grote buit.
Terwijl ze aan de telefoon was, kwam haar tweede assistent, Maria, binnengestoven met een briefje. 'Charles Han- son moet helaas de lunch afzeggen,' stond erop. Wendy keek vragend op. 'Zijn vliegtuig uit Londen heeft vertraging,' mimede Maria.
'Klote!' schreef Wendy onder aan het briefje. 'Maak z.s.m. een nieuwe afspraak,' voegde ze eraan toe. Ze ging terug naar haar telefoongesprek terwijl ze bedacht dat het vertraagde vliegtuig waarschijnlijk een trucje was zodat Charles Hanson het sluiten van de deal nog een dag kon uitstellen. Hij nam vast nog aanbiedingen van een andere studio in overweging. 'Onderzoek Hanson,' schreef ze op een groot, geel, gelinieerd schrijfblok dat altijd op haar bureau lag.
Ze had nog twee telefonische conferenties. Toen ze midden in een ervan zat, belde Shane. Maria haastte zich naar binnen met het woord 'shane?' op hetzelfde soort gele schrijfblok dat zij op haar bureau had. Wendy knikte.
Ze liet Shane vier minuten en vijfenveertig drie tiende seconde wachten.
'Ja,' zei ze koel.
'Wat ben je aan het doen?' vroeg hij.
'Werken,' zei ze ad rem.
'Ik bedoel, met mij?' zei hij.
Deze opmerking was zo verschrikkelijk egocentrisch dat Wendy niet wist wat ze moest zeggen.
'Je hebt al het geld van onze gemeenschappelijke rekening gehaald,' zei Shane beschuldigend.
'En?' vroeg Wendy. 'Fijn dat het je is opgevallen.'
'Doe niet zo krengerig, Wendy,' zei Shane. 'Magda's twaalfde verjaardag komt eraan. Ik moet een cadeautje kopen voor onze dochter.'
'Ik zou maar eens op zoek gaan naar een baan,' zei Wendy, en ze hing op.
Ze voerde nog drie telefoongesprekken. En toen was het een uur.
'Wat wil je voor je lunch?' zei Xenia, die haar hoofd om de deur van het kantoor stak. Wendy keek zonder iets te zien naar de editie van de Hollywood Reporter van die ochtend. De verhalen waren met een highlighter omcirkeld in volgorde van belangrijkheid: rood voor artikelen die te maken hadden
met Parador en een van zijn projecten, geel voor artikelen over concurrerende projecten en groen voor alles wat belangrijk zou kunnen zijn. Wendy sprong op. 'Lunch?' zei ze.
'Charles Hanson heeft afgezegd. Dus ik vroeg me af of je iets wilde laten komen.'
'O,' zei Wendy. 'Wacht even.' Verstrooid pakte ze de Hollywood Reporter op, terwijl ze langzaam de dingen weer op een rijtje kreeg. Elke keer wanneer ze vier uur op zo'n manier zakendeed, het ene na het andere telefoontje afhandelend, raakte ze in een soort trance. Daarna kostte het haar een paar minuten om weer op aarde terug te komen. Dat gebeurde nu, met een bons.
Plotseling herinnerde ze zich Shanes telefoontje. God- samme. Ze was echt krengig geweest.
Klootzak, dacht ze, terwijl ze haar schrijfblok pakte en opstond.
Hoe durfde hij? Maar goed, hij had de boodschap in elk geval begrepen. Ze was zo kwaad geweest dat hij haar had bestolen dat ze van plan was geweest maandagochtend meteen een advocaat in de arm te nemen voor de scheiding. Maar die dag was begonnen en ze was overstelpt geweest met werk en het enige waar ze tijd voor had gehad, was al het geld van hun gezamenlijke rekening over te laten boeken op haar persoonlijke rekening. Ze was verbaasd dat Shane daar niet als eerste aan had gedacht. '200.000 dollar is niet zo heel veel,' zei Shane een paar dagen later toen hij eindelijk besloot haar terug te bellen.
'Sorry?' zei ze.
'Je verdient meer dan drie miljoen dollar per jaar, Wendy,' zei hij, alsof dat een misdaad was. 'En je kunt het geld toch van de belasting aftrekken.'
'Dat klopt, Shane. Maar ik heb het verdiend!' huilde ze bijna. 'Ik ben degene die beslist wat ermee wordt gedaan.'
Shane kon blijkbaar geen goed antwoord verzinnen, want het enige wat hij zei was: 'Krijg de klere', waarna hij ophing.
Het besef dat hun relatie zo was verslechterd dat ze niet eens meer beleefd tegen elkaar konden zijn, maakte haar misselijk.
'Maria?' vroeg ze. Maria kwam direct binnen. 'Ik moet erachter zien te komen of Charles Hanson ergens anders nog een deal probeert te sluiten. Kun je misschien wat bevriende assistenten bellen om dat uit te zoeken?'
Maria, die lang, slank en heel bijdehand was, knikte. Over ongeveer zes maanden zou Wendy haar misschien kunnen promoveren en van Josh kunnen afkomen. Het liefste zou ze op dit moment alle mannen afschaffen. 'Ik zou eerst Disney proberen.'
'Ik weet precies wie ik moet bellen,' zei Maria. 'Lunch?'
'O, ik...' begon Wendy. De telefoon ging.
'Shane!' riep Josh vanuit zijn werkruimte.
Wendy voelde haar maag verkrampen van woede. Ze boog zich naar de telefoon, maar bedacht zich toen. Deze ruzies mochten niet plaatsvinden onder de neus van haar personeel. Haar mensen begonnen al een vermoeden te krijgen dat er iets heel erg mis was. Ze zouden gaan praten en binnen een paar dagen zou heel Splatch-Verner weten dat ze ging scheiden.
'Ik bel hem wel terug,' zei ze luid.
Ze stond op, greep haar tas en liep naar de gang. 'Ik ga een hapje eten in de kantine voor kaderleden,' zei ze terloops. 'Ik ben over dertig minuten terug. Als je me nodig hebt, ik heb mijn mobieltje bij me.'
'Je moet inderdaad wat frisse lucht krijgen,' knikte Maria.
Wendy glimlachte. Nergens in het gebouw was er maar een zuchtje frisse lucht te bekennen. Dat was het probleem.
Ze liep naar de liften en bedacht dat ze Shane op haar mobiele telefoon zou bellen. Maar dat was ook te riskant... er kon iemand langskomen en horen wat zeker een felle, hoewel korte, ruzie zou worden. Zonder na te denken stapte ze in de lift en drukte op het knopje voor de 38ste verdieping, waar niet alleen de kantine voor kaderleden was, maar ook hun sportzaal, die niemand ooit gebruikte. De lift kondigde met een ping aan dat hij op de 38ste verdieping was aangekomen en Wendy stapte uit.
Bijna onmiddellijk wilde ze terug in de lift stappen, maar de deuren sloten zich snel achter haar. Wat deed ze nu? Ze had een hekel aan de kantine voor kaderleden. Het idee erachter was dat de leidinggevenden bij Splatch-Verner hier nonchalant konden verbroederen, maar Wendy vond het er altijd even afschrikwekkend als in de kantine op de middelbare school, met de niet zo heel subtiele verschillen in rang en sekse. Je kon volhouden dat mensen gelijk waren, maar als je het aan de mensen zelf overliet, vormden ze direct weer kliekjes alsof ze tieners waren.
De liftdeur ging open en twee leidinggevenden van de advertentieafdeling stapten uit. Ze knikten naar Wendy en ze knikte terug. Nu gedroeg ze zich echt als een tiener. Ze kon daar niet zo besluiteloos blijven staan. Ze moest naar binnen.
Je kunt het, zei ze, terwijl ze achter de twee leidinggevenden aan door de gang liep. Van nu af aan draait je leven volledig om het aangaan van nieuwe uitdagingen.
Zoals in mijn eentje eten, dacht ze verbitterd. Ze wilde dat ze in ieder geval een script had meegebracht. Dan zou ze niet in haar eentje hoeven zitten als een nerd.
De eetzaal moest op een Parijse bistro lijken. De muren hadden een donkere lambrisering en op de tafels lagen rood-wit geblokte tafelkleden. Drankjes en een salade kon je bij een kelner bestellen, maar als je iets anders wilde moest je in de rij gaan staan voor het warme buffet, met een kipvariatie, vis - meestal zalm - en vlees. Wendy legde haar tas op een leeg tafeltje in de hoek bij het raam, en ging, terwijl ze dacht dat iedereen naar haar keek, in de rij staan.
Er keek natuurlijk niemand naar haar, het was niet eens druk in de eetzaal. Ze pakte een houten dienblad en terwijl ze er een bord op zette, merkte ze plotseling dat ze een van haar nieuwe fantasieen uitspon. Wat als ze een dezer dagen Shane in zijn nieuwe, vervallen appartement in een gebouw zonder lift - waarvoor zij vermoedelijk op een of andere manier betaalde, hoewel hij haar nog niet daadwerkelijk om geld had gevraagd, nog niet - in bed aantrof met een andere vrouw? Ze zou Shane niet zelf vermoorden, ze zou iemand inhuren om dat te doen. Twee jaar geleden had ze advies gevraagd voor een film aan een maffiakerel en ze kon zijn telefoonnummer gemakkelijk, zonder verdenking te wekken, opzoeken. Dan zou ze die kerel bellen vanuit een telefooncel in Penn Station en hem vragen of hij haar wilde treffen in Sbarro's, het Italiaanse eethuis. Ook zou ze een pruik dragen, maar het zou wel een goede pruik moeten zijn, want slechte pruiken vielen zo op. Mensen herinnerden zich altijd iemand met een slechte pruik. Maar welke kleur?
Blond, dacht ze. Maar niet witblond. Het zou iets natuurlijks moeten zijn. Lichtbruin misschien...
Een ruk aan haar dienblad bracht haar plotseling terug op aarde. Iemand had tegen haar dienblad aan gestoten. Onmiddellijk keek ze naar beneden en ze zag een mannenhand die tegen de rand van haar dienblad rustte. Het was een gladde, goedgevormde, ietwat gebruinde hand die haar plotseling aan seks deed denken. Toen keek ze op en verstarde. De hand behoorde toe aan Selden Rose.
Het zal ook niet! dacht ze. 'Probeer je mijn dienblad van de weg af te rijden?' vroeg ze onbeschoft.
'O Wendy,' zei hij verbaasd. 'Sorry. Ik wist niet dat jij het was.'
'Dus als je had geweten dat ik het was, had je niet tegen mijn dienblad aan gestoten?'
'Nee,' zei hij. 'Dan zou ik er nog harder tegenaan hebben gestoten. Dat kun je wel hebben.'
Ze snakte in stilte naar adem. Dit was zo vreemd - probeerde hij te flirten, of bedreigde hij haar ronduit? - dat ze niet wist wat ze moest zeggen.
In plaats daarvan keek ze eens goed naar hem. De afgelopen maand moest hij zijn haar hebben laten groeien, want het was langer dan normaal en achter zijn oren gestopt. Hij glimlachte. 'Ik vermoed dat we hier voor hetzelfde zijn,' zei hij.
O ja? dacht Wendy. Waar had hij het over? Hij zag er zelfs leuk uit. Nog in geen miljoen jaar had ze gedacht dat ze met Selden Rose zou flirten, maar ze hoorde zichzelf antwoorden: 'O? En wat mag dat dan wel zijn?'
'Vers vlees,' zei Selden. Hij leunde naar haar toe en sprak met lage stem dicht bij haar oor. 'Het is een van de best bewaarde geheimen van New York. De donderdag. De kantine voor kaderleden van Splatch-Verner.' Hij pauzeerde. 'Rosbief speciaal. Rechtstreeks van de ranch van de Oude Man in Colorado.'
'Echt waar?' vroeg Wendy, die merkte dat ze echt onder de indruk was en oncomfortabel geprikkeld. Hoe kwam het dat Selden Rose dat soort details altijd wist en zij niet? En waarom was hij ineens zo vriendelijk?
Ha! We nam ze nu in de maling, dacht ze. Iedereen die zo'n positie als zij bereikte was heel goed in staat om charmant te zijn wanneer diegene iets wilde. Om niet te worden verslagen zei ze: 'Dankjewel, Selden. Ik houd je suggestie in gedachten.'
'Graag gedaan, Wendy. Ik vind het leuk om mensen op gastronomische verrukkingen te wijzen.'
Wendy keek hem scherp aan. Maakte hij nu een seksuele zinspeling? Hij trok zijn wenkbrauwen op en glimlachte alsof dat kon kloppen, en er gingen een paar antwoorden in de zin van 'andere mogelijke verrukkingen' door haar hoofd. Maar ze besloot niets te zeggen. Selden Rose was de vijand, en die kon ze niet vertrouwen.
Het gesprek leek te zijn uitgedoofd, en ze vorderden zonder iets te zeggen in de rij. De stilte werd zwaarder en steeds oncomfortabeler. Toen ze eindelijk aan het eind van de rij stond, was ze zelfs opgelucht.
Ze ging aan haar tafel zitten, vouwde opgelaten haar servet open en legde het op haar schoot. Het servet viel op de vloer en ze boog zich stijfjes naar voren om het op te pakken. Terwijl ze dat deed, zag ze benen in een mannenpanta- lon naar haar toe komen. Selden Rose. Alweer!
'Mag ik erbij komen zitten?' vroeg hij. 'Ik wilde het met je over de bedrijfsvergadering hebben.'
Dit klonk volkomen logisch en ze kon hem niet zomaar zonder reden afbekken. 'Tuurlijk,' zei ze, terwijl ze met het geredde servet naar de stoel naast haar wuifde. Ze merkte plotseling dat ze bemoedigend naar hem zat te glimlachen, alsof ze het leuk vond met hem te lunchen. Terwijl hij bezig was zijn blad goed neer te zetten, wierp ze nog een blik op hem. Ze had Selden Rose altijd een beetje suf gevonden, maar daar was ze nu niet meer zo zeker van. Misschien kwam het door het pak dat hij aanhad. Zijn op maat gemaakte pak, met een open, wit overhemd, schreeuwde gewoon nonchalante macht. Ze pakte haar vork. 'Je hebt geen excuus nodig om bij me te komen zitten, hoor, Selden,' zei ze.