Four Blondes (14 page)

(Dit is nou precies waarom iedereen zo'n hekel aan je heeft, denkt hij.) 'Maar wat dan?'

'Schoenen,' zegt ze. 'Winnie moet een paar mooie sexy schoenen hebben, met hoge hakken.'

'Goed,' zegt hij, terwijl hij heel goed weet dat sexy schoenen met hoge hakken wel het laatste zijn waar Winnie op zit te wachten (of wat ze nodig heeft). Hij spreekt met Evie af op de schoenenafdeling van Bloomingdale's. Hij hangt op en merkt dat hij bang is.

Dan realiseert hij zich dat hij een stijve heeft.

winnie maakt zich druk

Op de ochtend van Winnie Dieke's achtendertigste verjaardag wordt James Dieke wakker met een angstig gevoel. Winnie Dieke wordt wakker met een gedeprimeerd gevoel. Niet dat er een reden is om gedeprimeerd te zijn, ze heeft tenslotte op glansrijke wijze alle mijlpalen in het leven weten te bereiken - eerste baan op haar tweeëntwintigste, eerste belangrijke opdracht voor een toonaangevend blad op haar zevenentwintigste, toekomstige echtgenoot leren kennen op haar achtentwintigste, getrouwd op haar dertigste, naam gemaakt als 'serieuze journalist' op haar eenendertigste, een woning in een appartementencomplex op haar eenendertigste, zwanger op haar tweeëndertigste, eigen column op haar vierendertigste. De afgelopen weken heeft Winnie er een hoop tijd aan besteed (te veel tijd, en ze weet maar al te goed dat ze die eigenlijk had moeten gebruiken om over andere dingen na te denken, nieuwe ideeën te ontwikkelen) om zichzelf voor te houden dat ze een hele hoop heeft bereikt. Zichzelf voor te houden dat ze trots op zichzelf kan zijn dat ze niet zo'n alleenstaande vrouw in een uitzichtloze situatie is geworden (zoals Evie). Maar toch wringt er iets.

Winnie wil het niet inzien (ze weigert in te zien dat er iets mis zou kunnen zijn met haar bestaan), maar dat iets zou James wel eens kunnen zijn. James houdt haar de laatste tijd erg bezig. (Irriteert haar, eerlijk gezegd, maar bezighouden is een veel betere invalshoek.) James komt zijn deel van de overeenkomst niet na. Hij zou inmiddels een groot, invloedrijk werk hebben moeten schrijven (het liefst over politiek - geen kunst aan, gezien het huidige politieke klimaat), wat haar, zijn vrouw zijnde, extra status binnen het journalistieke wereldje zou hebben verschaft (ze heeft niet voor niets zijn achternaam aangenomen). Als James inmiddels een belangwekkend, invloedrijk boek zou hebben geschreven, hadden ze nu toegang gehad tot een kring van belangrijker, invloedrijker mensen. Dan zouden ze zelf belangrijker, invloedrijker mensen zijn. Maar in plaats daarvan schrijft James keer op keer hetzelfde soort stukken - en maakt zich daar druk over. James hangt tegenwoordig de godganse dag aan de telefoon en zegt dan tegen haar: 'Ik kan niet schrijven. Ik zit vast. Ik krijg niets meer op papier.'

'James, toe,' zegt zij dan. 'Ik heb tigjoen dingen aan mijn hoofd. Ik heb de president-directeur van een multinational op de andere lijn. Als je vastzit, ga dan naar de supermarkt en koop iets voor het avondeten. Als je maar zorgt dat het vetarm is.' Waarna ze ophangt. Ze zou willen dat hij gewoon eens een keertje aan de slag ging.

James is gefrustreerd en Winnie is gefrustreerd, maar ze kunnen er niet over praten.

Als Winnie het al probeert, als ze voorzichtig suggereert(op de manier die therapeuten altijd aanbevelen: het 'juiste' moment afwachten, waarop jullie allebei ontspannen zijn) dat hij misschien toch eens een keertje aan een opzet voor een boek zou moeten beginnen, gaat hij mokken. Dan zet hij de tv aan en kijkt naar een stompzinnige, nietszeggende serie als Hercules. Soms gaat Winnie over de rooie en trekt de stekker van de tv eruit. Soms schreeuwt ze alleen maar, maar de ruzie eindigt onveranderlijk met Winnie die schreeuwt: 'Moet ik dan alles alleen doen? Moet ik én werken én voor ons kind zorgen?' (al zorgt ze eigenlijk helemaal niet voor het kind - de oppas vervult vrijwel alle zorgtaken, terwijl Winnie alleen 's ochtends één uur en 's avonds twee uur met hem doorbrengt), 'en onze carrières in goede banen zien te leiden? Moet ik zorgen dat we beroemd worden?'

'We zijn al beroemd,' schreeuwt James terug (en denkt: Ik word niet goed van je en waarom ben ik ooit met je getrouwd? Maar hij heeft het lef niet om dat te zeggen, omdat Winnie dan waarschijnlijk zou opstappen en iedereen het te horen zou krijgen). 'Beroemder dan dit worden we niet, Winnie. Wat wil je nog meer van me?'

'Ik doe meer,' zegt Winnie, rustiger nu, omdat ze de kracht niet heeft om te blijven schreeuwen (maar ze heeft wel de kracht om hard genoeg te schreeuwen, denkt James). 'Waarom gaan we niet in Washington wonen?'

'Ik wil niet in Washington wonen. Mijn redacteuren zitten allemaal hier,' zegt James. En dan steekt hij de stekker van de televisie weer in het stopcontact, of haalt de afstandsbediening onder de stoel vandaan waar zij hem naartoe heeft gesmeten, en kijkt verder naar Hercules.

Winnie en James vertellen hun vrienden nooit van deze ruzies. In het weekend, als ze een wandeling maken, in de tuin aan het werk zijn of 'op antiekjacht' gaan (ze kruipen met z'n allen in de auto van een van hen en rijden naar een kweker om planten te kopen, of ze 'stropen' het westen van Connecticut af), vormen ze een gesloten front: Ze hebben respect en bewondering voor elkaar en voor eikaars werk en ze zijn de beste vrienden. Zelfs na de zaterdag van die afgrijselijke ruzie met hun vrienden (ze waren het er de volgende ochtend unaniem over eens dat er misschien wat te veel rode wijn doorheen was gegaan - vier flessen met z'n achten - en namen zich heilig voor dat dat nooit meer zou gebeuren) over het milieu waar ze uit kwamen en het milieu waar ze nu toe behoorden, waren ze allemaal goede vrienden gebleven. Terwijl het ook heel goed anders had kunnen uitpakken. Terwijl er geen enkele twijfel bestond over Winnie's afkomst ('in feite een schoolvoorbeeld van een goed milieu,' had James gezegd) - ze kwam uit een rijke Ierse familie en was opgegroeid in een huis in koloniale stijl, met tien slaapkamers en tien hectare grond eromheen, in Pennsylvania, waar haar vader rechter was - gold dat allerminst voor James' achtergrond. Zijn vader had drie stomerijen op Long Island en stomerijen behoorden zonder meer tot het blauwe-boordenmilieu, maar ze konden het er maar niet over eens worden of het feit dat hij 'eigenaar was van drie zaken' hem nu wel of niet tot het witte-boorden- milieu verhief.

James weet wat er mis is met zijn leven, met zijn werk. Hij is zijn gedrevenheid kwijtgeraakt, in hetzelfde tempo waarin zijn erectie is verdwenen.

Dus: Op de ochtend van Winnie's verjaardag wordt James Dieke wakker met een angstig gevoel. Hij heeft iets voor Winnie in petto, iets wat ze niet leuk zal vinden - en hij vindt het maar wat spannend.

Om twaalf uur gaat James naar Bloomingdale's, waar hij met Winnie's zus heeft afgesproken. Als hij naar de schoenenafdeling loopt, wordt hem duidelijk dat zijn grootste angst bewaarheid wordt - Evie is er niet.

Hij staat midden op de schoenenafdeling en weet zich geen raad. Iedereen kijkt hem aan. Hij staat te kijk (als een schoen). Hij pakt een schoen op en zet hem weer neer. Er komt een verkoper naar hem toe. Wat voor soort man wordt verkoper op de afdeling damesschoenen? De man vraagt of hij hem kan helpen. James zegt: 'Nee, ik wacht op iemand. Mijn vrouw. Ze is vandaag jarig.' Waarom liegt hij tegen de verkoper? Waarom heeft hij überhaupt iets gezegd? Stel dat de man (een vreemde) erachter komt dat Evie zijn vrouw helemaal niet is? Hij zal denken dat Evie zijn minnares is. Stel dat Evie zijn minnares zou zijn. Stel dat hij in het geheim de zus van zijn vrouw neukte. (Het zou best kunnen. Evie doet het met iedereen, heeft om de twee weken een ander vriendje, gaat met getrouwde mannen naar bed, gaat naar bed met de mannen die ze leert kennen tijdens cursussen van The Learning Annex, tijdens bijeenkomsten van de AA, in de cafetaria van het Met.) Als Winnie in een milde bui is zegt ze dat ze Evie niet mogen veroordelen, dat Evie er ook niets aan kan doen dat ze verslaafd is aan seks.

James loopt wat heen en weer over de schoenenafdeling. Hij overweegt weer naar huis te gaan om Evie een lesje te leren. (Er zijn een heleboel lesjes die hij Evie wel eens zou willen leren.) Maar ze kan elk moment komen opdagen. Hij gaat zitten.

Hij probeert te doen alsof hij zich op zijn gemak voelt. (Hij begint langzamerhand kwaad te worden.) Toen hij vier was is hij een keer tijdens het winkelen zijn moeder kwijtgeraakt in Bloomingdale's. Hij was de lingerieafdeling op geslenterd. Het wemelde er van de puntbeha's en korsetten, aan rekjes boven zijn hoofd bungelend. Het was net een groot bos, waar hij tijden had rondgedoold, steeds in de verwachting achter het volgende lycra-bosje zijn moeder te zullen ontwaren (was het wel lycra wat er destijds gebruikt werd, of iets anders?). Maar dat was niet het geval. Hij ging zitten. Hij huilde. Hij wilde brullen. Hij was bang, zo bang als hij nooit is geweest, voordien of nadien. En kwaad. Hij dacht dat zijn moeder hem in de steek had gelaten. Met opzet. Hij wist niet wat hij moest doen, hij was nog maar een klein kind.

'Hé, Jimmy.' Evie duikt achter hem op en legt haar handen over zijn ogen. Hij verroert zich niet. (Hij mag haar onbetamelijke gedrag niet belonen, maar hij voelt zich belachelijk zoals hij daar zit, midden op de schoenenafdeling van Bloomingdale's, met de handen van een sexy vrouw voor zijn ogen.)

'Jezus, Evie,' zegt hij, 'ik heb niet de hele dag de tijd.' (Zodat ze vooral niet vergeet wie ze voor zich heeft.)

'Deadline?' zegt Evie (heel gevat, vindt ze zelf).

'Ik heb altijd een deadline,' zegt hij. 'Het is een kwestie van

verantwoordelijkheidsgevoel. Iets wat jou vreemd is.'

'Je wordt bedankt,' zegt Evie. Ze is enigszins uit het lood geslagen, merkt hij. Maar hij moet haar wel op haar plaats zetten. (Hij kan niet toestaan dat ze met hem flirt. Evie moet leren dat er grenzen zijn. Dan zal ze misschien ooit een man vinden, hem vast weten te houden en met hem trouwen. Een

brave burger worden.)

'Nou, gauw dan maar,' zegt Evie. Ze draait zich om en glimlacht. 'Ik heb ook een deadline. Het moest een verrassing zijn, een mooie verrassing voor jou en Winnie. Ik heb die opdracht voor The New York Times gekregen! O, Jimmy,' zegt ze. 'Je moet me helpen. Ik ga je elke dag bellen om je om raad te vragen. Dat vind je toch niet erg, hè?'

'Hoe heb je dat klaargespeeld?' vraagt James. Hij wil blij voor haar zijn, maar hij kan het niet. Evie verdient het niet om iets voor The New York Times te mogen schrijven. Ze heeft nog nooit van haar leven een artikel geschreven. Hij wilschreeuwen (zoals hij de laatste tijd wel vaker wil schreeuwen): Waar moet het heen met deze wereld?'Goh, leuk voor je,' zegt hij.

Evie kiest een aantal schoenen uit. Allemaal sandaaltjes met hoge hakken. Neuk me-schoenen, zou Winnie zeggen. Hij kijkt hoe Evie's voet in de schoen glijdt. Ze heeft mooie benen. Prachtige benen, zelfs. Ze showt de schoenen, loopt voor hem heen en weer. 'Jimmy,' zegt ze, 'ik wil graag dat je blij voor me bent. Ik doe mijn best. Ik doe mijn best om iets van mijn leven te maken. Waarom kunnen Winnie en jij niet gewoon achter me staan? Voor de verandering.'

'We staan achter je,' zegt James.

Evie legt een hand op zijn schouder om haar evenwicht te bewaren als ze zich voorover bukt om de schoen uit te trekken. Hij duwt haar hand niet weg. Ze kijkt hem met een veelbetekenende blik aan en voor deze ene keer kijkt hij met een veelbetekenende blik terug. Als zij met de regels kan breken, denkt hij, kan hij het misschien ook wel.

Hij is vier uur lang samen met Evie op zoek naar schoenen. Ze gaan naar Barneys. Bergdorf's. Saks. Ze gaan lunchen (Gino's). Evie drinkt wijn en hij neemt ook (aanvankelijk sputtert hij tegen en bestelt mineraalwater, maar later, als Evie haar eerste glas bijna op heeft, bestelt hij stilletjes een glas voor zichzelf, over zijn schouder, alsof ze het dan niet zou merken). Uiteindelijk worden ze het eens over de perfecte schoenen voor Winnie. Manolo Blahniks. Open schoenen. De schoenen kosten vijfhonderd dollar. Opgewekt betaalt hij. Hij neemt op de straathoek afscheid van Evie. 'Ik bel je morgen,' zegt ze. 'Om over mijn artikel te praten.'

'Het is een stuk, Evie, een stuk. Geen artikel,' zegt hij.

Hij loopt weg. Het beetje alcohol (en het was echt maar een beetje, één glas maar) begint uit te werken en hij voelt zich wankel, als een voorwerp dat te lang aan de elementen overgeleverd is geweest. Wat heeft hij gedaan (heeft hij eigenlijk wel iets gedaan)? Hij houdt een taxi staande. Voor het eerst sinds hij is getrouwd, zou hij willen dat hij niet naar huis hoefde. (Maar hij weet niet waar hij dan wel naar toe zou willen.)

winnie kijkt om zich heen

Winnie vindt nog altijd dat zij binnen hun relatie degene is die tot taak heeft er goed uit te zien. Er goed uitzien hoort erbij als je het leven in de hand wilt hebben. Het hoort erbij als je perfect wilt zijn. (Het gaat er niet om dat je mooi bent. Mooie vrouwen zijn genotzuchtig. Mooie vrouwen zijn dom omdat ze nergens enige moeite voor hoeven te doen.) Zij is één meter zeventig en weegt zevenenvijftig kilo. Als ze zichzelf zou laten gaan en haar lichaam een natuurlijk gewicht zou laten bereiken, zou ze waarschijnlijk tussen de negenenvijftig en de eenenzestig kilo wegen. Maar ze laat zich niet gaan. (Een kwestie van beheersing.)

Winnie denkt veel na over haar gewicht (waarschijnlijk te veel. Ze zou moeten nadenken over belangrijkere dingen, zoals nieuwe ideeën. Maar wat doe je eraan?). Ze is er zeer, zeer fel tegen gekant dat vrouwenbladen broodmagere jonge modellen gebruiken. Dat is een van haar stokpaardjes. (Ze heeft een serie van twee artikelen aan het onderwerp gewijd, getiteld 'Vel over been is niet sexy', en vervolgens heeft ze haar opwachting gemaakt in twee actualiteitenprogramma's op tv, waar ze geen spaan heel liet van haar tegenstandster, een moderedactrice van een vrouwenblad.) Maar ze zou zelf voor geen prijs 'dik' willen zijn. (Ze vindt het naar om vriendinnen te zien die zijn aangekomen. Ze voelt zich ver boven hen verheven. Maar alleen omdat ze weet dat die vriendinnen ongelukkig zijn.) Ze houdt haar gewicht op peil door elke doordeweekse dag om zeven uur 's ochtends om het Reservoir in Central Park te joggen (ze weet dat het gevaarlijk kan zijn, maar aankomen zou nog gevaarlijker zijn). Na afloop gaat ze op de weegschaal staan. Bekijkt aandachtig haar naakte lichaam in de spiegel. Draait zich met haar zij naar de spiegel om te kijken of ze geen buikje krijgt en of haar borsten niet gaan hangen. Helaas is dat allebei wel het geval. In beperkte mate. (Het is frustrerend. Ze walgt van zichzelf. Ze houdt zich voor dat ze een kind heeft gekregen, wat niet echt helpt.) Zodra ze een kilo te zwaar is, neemt ze maatregelen. Goed voor jezelf zorgen hoort erbij als je een leuke meid wilt zijn.