Lipstick Jungle (30 page)

Ze las een paar regels van het script, hoewel dat niet echtnodig was. Ze kende elke regel van de dialoog en alle aanwij-zingen uit haar hoofd. Ze werkte al vijf jaar aan het project,had de rechten van het boek, Ragged Pilgrims, gekocht als ma-nuscript, zes maanden voordat het in boekvorm verscheen.Niemand, zelfs de uitgever niet, had geweten dat het een in-ternationale bestseller zou worden en meer dan een jaar in debestsellerlijst van The New York Times zou staan. Maar zij hadhet geweten. Iedereen in de industrie wist natuurlijk dat je defilmrechten voor een boek moest kopen zodra het een bestsel-ler werd. Maar je moest een speciaal talent hebben om te we-ten dat iets een hit zou worden voordat dat zo was. Ze kon zichnog herinneren hoe ze zich had gevoeld toen ze de eerste ali-nea van Ragged Pilgrims had gelezen, toen ze in bed was gaanzitten met het manuscript, uitgeput, maar zichzelf dwingendnog een halfuur te werken. Het was al na elven en Shane lag naast haar televisie te kijken. Ze had een rotdag gehad. Ze had toen een andere baan - producer bij Global Pictures met haar eigen productiemaatschappij - en Global had net een nieuwe bestuursvoorzitter aangenomen. Er werd gezegd dat hij alleen films door en over jonge mannen wilde maken en dat Wendy een Van de eersten zou zijn die haar baan zou kwijtraken. Ze wist nog dat ze zich wanhopig tot Shane had gewend. 'Ik heb niet meer het gevoel dat het het allemaal waard is,' had ze gezegd. 'Niemand lijkt het soort films te willen maken dat ik wil zien.'
'O Wendy,' had Shane verzucht terwijl hij zijn blik niet van de televisie wendde. 'Je maakt er altijd zo'n drama van. Zet je eroverheen.'
Ze had hem vuil aangekeken en was gaan lezen.
Haar hart was bijna onmiddellijk van opwinding gaan bonken. Ze sloeg met bevende hand de eerste pagina om. Na drie pagina's had ze zich naar Shane omgedraaid. 'Dit is het,' zei ze.
'Wat?' vroeg hij.
'De film. De film waarop ik heb gewacht.'

'Dat zeg je altijd,' zei hij gapend. Hij draaide zich om en deed het licht uit.
Ze liep naar de keuken, ze bleef de hele nacht zitten lezen, op een kruk aan het werkblad.
Ragged Pilgrims
beschreef met een Hemingway-achtige ondertoon de schrijnende gebeurtenissen in het leven van drie verpleegsters die tijdens de Eerste Wereldoorlog in Europa zijn gestationeerd. Om negen uur belde Wendy de agent en bood 15.000 dollar voor de optie op de film, die ze van haar eigen spaargeld betaalde. Ze vond het een van de slimste investeringen die ze ooit had gedaan. Ragged Pilgrims was Oscar-materiaal - zou een Oscar gaan winnen, hielp ze zichzelf herinneren - en door haar eigen geld te gebruiken had ze haar inmenging in het project veiliggesteld. Het betekende dat ze het haar niet konden afnemen als ze ermee naar een studio zou gaan.
Zes maanden later werd
Ragged Pilgrims
een bestseller en kreeg ze een baan als bestuursvoorzitter bij Parador Pictures aangeboden. Ze nam
Ragged Pilgrims
mee naar Parador en had ondertussen al vier jaar voor de film gevochten. Gevochten om het filmscript precies goed te krijgen (daar waren drie jaar en zes scriptschrijvers voor nodig geweest) en vervolgens om het project, ervan overtuigd dat het een hit zou worden. Het probleem was het budget - de locaties en kostuums maakten er een film van 125 miljoen dollar van - het meeste dat Parador ooit aan een film had uitgegeven.
Iedereen bij Parador was bang, behalve zij. Maar daarom was zij ook de bestuursvoorzitter en zij niet. En tot heel kort geleden, tot de afgelopen twee weken waarin ze waren gaan filmen, was ze onwrikbaar in haar geloof dat de film een hit zou worden, dat hij een kaskraker zou worden en minstens tien Oscar-nominaties zou krijgen. Tot ze de opnames had gezien.
De film was in essentie feministisch en ze zag aan de opnames dat Bob Wayburn een man was die vrouwen haatte. Bob Wayburn was haar enige blunder, maar het was een grote, en ze had te veel op het spel gezet door hem in te huren, in de veronderstelling dat hij het materiaal een gebalanceerd perspectief zou bieden. In plaats daarvan maakte hij het met de grond gelijk. Bob Wayburn was niet te vertrouwen en ze kon hem niet ongestoord zijn gang laten gaan.
Het zou er hard aan toegaan. Ze zouden opnieuw moeten beginnen, alle scenes die ze al hadden gefilmd over moeten doen, en Bob Wayburn zou doordraaien. Maar ze had al eerder moeten kampen met arrogante, creatieve mannelijke types en de strategie was eenvoudig: kiezen of delen, mannetje. Bob zou twee weken krijgen om bij te draaien en als hij dat niet deed, zou ze hem ontslaan. Het was natuurlijk mogelijk dat hij ontslag zou nemen... tegen de tijd dat haar helikopter aan de voet van de Roemeense berg zou landen, had hij dat natuurlijk kunnen doen. Maar daarop was ze voorbereid. Ze had de afgelopen dagen doorlopend getelefoneerd, had stiekem navraag gedaan naar andere regisseurs die de baan zouden willen en die hem ook zouden aankunnen, en er stond er in elk geval al een te wachten.
Ze maakte nog wat aantekeningen op het script en werd een pijnlijke scheut schuldgevoel gewaar. Het onontkoombare feit was dat ze tegen Shane had gelogen, dat ze tegen haar gezin had gelogen en tegen dokter Vincent zou gaan liegen. Ze kon absoluut niet voor het weekend thuis zijn.
Het zou minstens tien dagen gaan kosten de film weer op de rails te krijgen en dan zou ze later hoogstwaarschijnlijk nog een keer tien dagen terug naar Roemenie moeten. Het was verkeerd om te liegen (misschien was 'eromheen draaien' een betere uitdrukking), maar er waren in je leven nu eenmaal momenten dat je moeilijke keuzes moest maken en erop moest vertrouwen dat de mensen die om je gaven dat op een dag zouden begrijpen.
En niemand zou dat beter moeten begrijpen dan Shane, dacht ze kwaad. Hij wist al lang genoeg van het reilen en zeilen van de industrie (had er zelfs deel van uitgemaakt) om te begrijpen hoe die werkte. Dat
Ragged Pilgrims
zou floppen, was simpelweg geen optie en ze was moreel verplicht alles te doen wat in haar macht lag om er een succes van te maken. Als het nodig was, zou ze ervoor uit een vliegtuig springen; ze zou vierentwintig uur per dag werken, ze zou haar rechtervinger eraf hakken, als dat moest. Als ze naar de locatie ging om het op te lossen, werd ze niet ontslagen. Niet meteen in elk geval. Maar als de film over negen maanden zou uitkomen en flopte, en als Parador geld zou verhezen (vijftig of zestig miljoen of misschien nog meer), stond ze acuut op straat. Dan zou het haar misschien lukken bij een andere grote studio een minder belangrijke baan te krijgen, maar dan zou ze met haar gezin naar Los Angeles moeten verhuizen... haar kinderen uit New York City rukken, van school en hun familie weg. Er was een belangrijke studio in New York City en een topfunctie als bestuursvoorzitter. En die had zij. Als je die eenmaal had bereikt, kon je alleen nog maar afzakken.
En dat zou niet gebeuren. Niet dan nadat ze er twintig jaar lang keihard voor had gewerkt.
Nou, ze was niet bang om er nog een paar jaar tegenaan te gooien. Ze werkte... en dat was dat. Dat was waarvan ze hield en waarvoor ze was geboren.
Ze bleef de hele nacht werken, in de duisternis boven de Atlantische Oceaan en de roze zonsopgang boven Parijs. Haar vliegtuig landde om tien voor halfzes 's ochtends plaatselijke tijd in Parijs. Ze zette haar mobieltje aan en stelde het in op het Europese netwerk. De telefoon begon direct te piepen. Ze drukte op het knopje voor haar voicemail.
'U hebt... tweeendertig nieuwe berichten,' kondigde de vriendelijke computerstem aan.
Het was eind maart en het sneeuwde weer, voor de vijfde keer in ongeveer twee keer zo veel dagen.
De straten lagen vol smeltende sneeuw, er reden bussen, autochauffeurs toeterden, iedereen was de sneeuw zat (en hoopte maar dat dit de laatste van het jaar zou zijn) en het was heet en vochtig in de taxi; er lagen plasjes water op de vloer, waardoor Victory met haar knieen omhoog op de achterbank zat, de punten van haar suede laarzen tegen de voorstoel aan geleund zodat haar schoenen niet al te nat werden.
Waarom koop je geen auto met chauffeur? vroeg Nico haar altijd. Ze zou het zich waarschijnlijk best kunnen veroorloven, maar Victory hield niet van onnodige uitgaven. Het was belangrijk te onthouden wie je was en waar je vandaan kwam, hoe succesvol je ook werd. Maar nu het ernaar uitzag dat b etc haar bedrijf wilde kopen, nam ze aan dat ze wel een auto met chauffeur zou krijgen. Misschien een heel chique... een Mercedes zoals die van Muffie Wlliams...
Maar ze moest niet op de zaken vooruidopen. Er lag niets vast... nog niet.
Pling. Haar telefoon maakte een aangenaam geluidje en ze keek naar het sms'je.
'onthoud dat de stad van jou is. succes! nico.'
'dank je!'
'nerveus?'
'neeeeee. eitje.'
'bel me erna, dan gaan we sieraden kijken.'
Victory glimlachte grimmig naar de telefoon. Nico, dacht ze, was bijna nog opgewondener dan zij over haar vooruitzichten. Vanaf het moment dat Nico over de eerste bijeenkomst had gehoord met b et c, in Parijs, was het zo ongeveer het enige waarover ze het hadden, en gaf ze Victory tips als een trotse moeder. 'Je kunt het, Vic,' bleef ze maar zeggen. 'En bovendien verdien je het. Niemand verdient het meer dan jij om dertig miljoen dollar te verdienen, gezien het feit dat je er keihard voor hebt gewerkt...'
'Maar het is waarschijnlijk minder dan dertig miljoen. En misschien moet ik naar Parijs verhuizen...'
'Dan ga je naar Parijs,' zei Nico laatdunkend. 'Je kunt altijd weer terugkomen.' Nico was in Victory's schemerige, roze showroom om haar herfstkleding te bestellen en ze was net in een donkerblauw jongensachtig pak uit een pashokje komen lopen.
'Dat staat je geweldig,' zei Victory.
'Gaat iedereen dit dragen?'
'Waarschijnlijk wel,' zei Victory. 'De winkels vonden het helemaal het einde...'
'Zie je nou wel?' zei Nico, die haar handen in haar broekzakken stak en naar de spiegel liep. 'We zijn moderne vrouwen. Als we voor onze carriere naar Parijs moeten verhuizen, doen we dat. Dat is spannend. Hoeveel mensen krijgen die kans? Ik bedoel...'
Nico leek op het punt te hebben gestaan iets belangrijks mede te delen, maar bedacht zich toen blijkbaar en begon in plaats daarvan aan de ruches op het voorpand van haar blouse te friemelen.
'Zou jij verhuizen?' vroeg Victory.
'Meteen.'
'En Seymour achterlaten?'
'Iets minder meteen,' zei Nico, die zich omdraaide. Victory vond dat haar gezichtsuitdrukking maar half grappend was. 'Ik zou Katrina natuurlijk meenemen... Waar het om gaat Vic, is dat je die kans moet grijpen...'
En toen had Nico bedacht dat als Victory het aanbod inderdaad zou krijgen, ze naar Sotheby's moest om een 'imponerend' sieraad te kopen, iets ter waarde van minstens 250.000 dollar om de gelegenheid luister bij te zetten. Vandaar dit sms'je.
De taxi reed de hoek van Fifty-seventh Street om en Victory duwde, om niet om te vallen, haar tenen dieper in de leuning van de voorstoel. Nico was de laatste tijd zo geestig, maar Victory dacht dat dat alleen kwam door Nico's eigen, geheime werksituatie. Het zou ongelooflijk zijn, dacht ze, als zowel zijzelf als Nico binnen een paar weken ineens heel veel rijker en succesvoller zou zijn. Nico stond op het punt de positie van Mike Harness bij Splatch-Verner over te nemen, wat niet alleen een hoger salaris zou betekenen (waarschijnlijk twee miljoen!), maar ook aandelen en bonussen die tot miljoenen konden uitgroeien. Nico's inkomen werd natuurlijk angstvallig stilgehouden, terwijl iedereen leek te weten hoe het er met Victory voorstond. Die ochtend had er nog een artikel in Women's Wear Daily gestaan over hoe Victory Ford in het geheim met b etc aan het onderhandelen was over de aankoop van haar bedrijf en datzelfde verhaal was ook in de Post en de Daily News verschenen. Victory had er met geen woord over gerept - behalve natuurlijk tegen Nico en Wendy en nog wat belangrijke mensen, zoals haar accountant Marcia - maar de modepers had het verhaal op de een of andere manier opgepikt, tot en met het kleinste detail. Waaronder het feit dat ze al twee weken met b et c in contact was en dat ze zelfs al twee keer naar Parijs was gevlogen.
Nou, de mode-industrie kende geen geheimen en het maakte toch niet uit. De industrie tierde welig op opwinding en tot een bepaalde hoogte was illusie inderdaad belangrijker dan realiteit. Victory Ford was weer helemaal 'in'. Eerst had er een artikel in Women's Wear Daily gestaan over hoe haar accessoirelijn - de paraplu's en regenlaarzen - van de planken was gevlogen. Toen was haar modeshow tot een succes uitgeroepen en als frisse nieuwe richting voor de herfst bestempeld. En meteen daarna waren de opgewonden verhalen gekomen over haar bijeenkomsten bij Bete, georkestreerd door Muffie Williams. Ze dankte God voor Muffie... en vooral voor Nico! Er waren niet veel mensen met wie je het kon hebben over de mogelijkheid miljoenen dollars te verdienen, en ze had helemaal niets aan Lyne gehad. 'Ik haat die idiote Fransozen!' bleef hij maar grommen.
'Dat helpt niet echt,' had ze geantwoord.
'Je moet zelf beslissen, meid.'
'Dat weet ik.'
'In dit soort situaties wacht je eerst op het aanbod en dan ga je beslissen,' had Nico rustig gezegd. En dat had Victory eraan herinnerd dat waar het aankomt op de belangrijke kwesties in het leven, zoals seks en zaken, alleen je vriendinnen je echt begrijpen.
De taxi stopte voor het glanzende pand van b et c, dat er in de sneeuw uitzag als een modern sprookjeskasteel, en Victory stapte uit met een map vol schetsen voor de komende twee seizoenen onder haar arm. De bonzen wilden wat mogelijkheden voor de komende seizoenen zien en ze had de afgelopen weken, als ze zich niet naar Parijs haastte of de dagelijkse gang van zaken op kantoor moest regelen, keihard gewerkt om die af te krijgen. Het was een onomstotelijke waarheid van het leven: hoe succesvoller je werd, hoe harder je moest werken en ze werkte al tijden zeven dagen per week twaalf tot zestien uur per dag. Maar als b etc het aanbod deed en zij het aannam, zou haar leven misschien eenvoudiger worden... ze zou meer personeel hebben en zou zich geen zorgen meer hoeven maken om hoe ze aan het geld kwam om de productiekosten te kunnen opbrengen. Zoals het ervoor stond, met die grote orders die de winkels plaatsten voor de herfstcollectie, zou ze iedere cent extra kapitaal nodig hebben om alles te kunnen produceren.
Wat zou het heerlijk zijn als ze zich niet constant zorgen hoefde te maken om geld!
Echte luxe!
Ze liep door de draaideur naar binnen en stopte bij de balie van de bewaking, b et c rommelde niet zomaar wat aan... de bewaker in uniform droeg een pistool in een holster onder zijn jasje. 'Ik heb een afspraak met Pierre Berteuil, de president-directeur van het bedrijf,' zei ze tegen hem. De bewaker drukte op een knopje en de deur naar een halletje met drie liften ging zoemend open. Ze drukte op het lift- knopje; een van de deuren gleed open en ze liep de lift in. Ze stond in het midden van de in chique zwart met chromen accenten uitgevoerde cabine, en liet haar hoofd scheef hangen om te kunnen zien hoe de etages voorbij zoefden. Zou dit haar nieuwe huis worden? vroeg ze zich af. Het was zo karig, elegant en kil...
Maar wat er verder ook zou gebeuren, haar connectie met b et c had haar tot nu toe geen windeieren gelegd. Pierre Berteuils assistent had haar in contact gebracht met drie van de exclusiefste stoffenfabrikanten in Italie, bedrijven die zulke dure en fijne stoffen maakten dat ze alleen werkten met ontwerpers die veel geld hadden... met andere woorden: financiers die garant konden staan voor bestellingen van een half miljoen. En dat voor alleen wat stof! De vertegenwoordigers waren naar haar showroom gekomen en dat was een andere ervaring dan rondsjouwen langs al die stalletjes bij Premiere Vision in Parijs. Het was het verschil tussen met andere kopers op de vuist gaan tijdens een grote uitverkoop en winkelen bij een exclusief warenhuis. En de hele tijd dat ze de stoffen had aangeraakt, veilig in het heiligdom van haar eigen showroom, had ze gedacht dat ze nu voor het eerst echt meedeed met de groten der aarde.
De lift ging open en ze liep bijna tegen Pierre Berteuil op.
'Bonjour.; Victory,' zei hij met een warme stem en een geaffecteerd Frans accent. Hij leunde voorover, kuste haar luidruchtig en nat op beide wangen en pakte haar arm, haar door nog een stel afgesloten deuren escorterend. Hij kneep speels in haar arm, alsof hij meer haar vriendje dan haar zakenpartner was. Van een Amerikaan had ze dat onbetamelijk gedrag gevonden, maar Fransen waren, op het eerste gezicht, veel meer intime met zakenpartners.
'Ben je klaar voor de grote vergadering? Ja?' vroeg hij poeslief.
'Ik vind het spannend,' zei ze.