Lipstick Jungle (29 page)

'Ze wilde de kinderen naar een kostschool sturen!' zei Wendy razend.
Shane was er een halfuur later, liet zichzelf binnen met zijn sleutel en wandelde zo achteloos naar binnen alsof hij nooit was weggeweest, maar gewoon terugkwam van de krantenkiosk. Toen ze die avond om zeven uur thuiskwam, was de orde in het huishouden hersteld. De kinderen waren al in bad geweest en hadden gegeten; Magda en Tyler zaten zelfs huiswerk te maken. Tijdens de afwezigheid van Shane waren de kinderen als ze thuiskwam net in het nest achtergelaten wanhopige, behoeftige vogeltjes geweest. Ze werd enigszins nerveus van de kalmte die er heerste. Ze had gedacht dat ze haar wilden, maar nu bleek het om Shane te gaan. Maar ze ging er niet over klagen. Ze had wel verhalen gehoord over moeders die uit hun dak gingen als hun kinderen om 'pappie' vroegen in plaats van om 'mammie' (dat was trouwens een belangrijk moment in een filmscript, wanneer de moeder moest beseffen dat haar kinderen belangrijker voor haar waren dan haar carriere), maar die gevoelens had ze altijd egoistisch en onvolwassen gevonden en in haar geval bovendien ontzettend stom. Wat maakte het uit zolang de kinderen gelukkig waren?
Maar hoe lang zouden ze gelukkig zijn? Hoe kon ze Shane overhalen te blijven?
Ze liep de badkamer in en zag dat Shane zijn tandenborstel op de gebruikelijke plek in een plasje water op de rand van de wastafel had teruggelegd. Ze pakte de tandenborstel,liep ermee naar de woonkamer en vroeg: 'Blijf je?'
'Ja,' zei hij, en hij keek op van de dvd die hij zat te kijken.Het was een dure actiefilm die nog niet was uitgekomen.
'O.' Ze aarzelde, ze wilde zijn beslissing niet in het gedingbrengen. 'Waarom ben je dan weggegaan?'
'Ik had rust nodig. Ik moest nadenken.'
'Echt?' vroeg ze. Ze wees hem er maar niet op dat je ge-zin in de steek laten om na te denken voor vrouwen geenoptie is. 'En wat heb je besloten?'
'Dat ik voor de kinderen ga zorgen. Ze moeten door iemand worden opgevoed.' Dat was een tikje schokkend en,vermoedde Wendy, een steek onder de gordel naar haar be-kwaamheid zowel haar baan als de kinderen aan te kunnen.Maar ze zou niet gaan klagen. Ze voelde zich zelfs een beet-je schuldig dat het allemaal werd opgelost zonder dat ze erecht moeite voor hoefde te doen.
En Shane hield zich aan zijn woord. Hij huurde eennieuw kindermeisje in, Gwyneth, een Iers meisje van achterin de twintig, dat maar van twaalf tot vijf werkte, nu Shanestelling nam dat hij niet wilde dat hun kinderen door kin-dermeisjes werden opgevoed. Wendy vermoedde dat hij metwat thuisblijvende moeders uit de filmindustrie had gepraat,en zo ook aan de naam en het nummer van dokter ShirleeVincent was gekomen, de relatietherapeut. Dokter Vincentrekende 500 dollar per sessie ('Ik weet dat het veel lijkt,' zeize met haar opgespoten lippen kwakend als een eend, 'maardat betaal je ook voor een goede kapper. Als je zoveel voorje kapsel kunt betalen, zou je dat bedrag minstens voor je relatie moeten overhebben. Haar groeit weer aan, relatiesdoen dat niet!'), ze had hun huwelijk met de term 'grootalarm, oranje' bestempeld en in eerste instantie twee tot driesessies per week aangeraden.
'Shane is terug,' zei Wendy tegen haar moeder. 'Hij heeftbesloten w te worden.'
'Werkt hij bij een toeristenbureau?' had haar moeder ge-roepen, die het niet begreep.
'Voltijds Vader,' zei Wendy.
'Met al die hulp?' vroeg haar moeder.
'Shane heeft nu het grootste deel van de kinderverzorgingop zich genomen.'
'Dus hij werkt helemaal niet?'
'Voor de kinderen zorgen is werk, mam. Het is een baan, weet je nog wel?'
'O, dat weet ik schat,' zei haar moeder. 'Maar onthoud goed dat dat precies is wat al die vrouwen zeggen die uiteindelijk een enorme hoeveelheid alimentatie krijgen.'
ik kan het nooit van haar winnen, dacht Wendy. 'Shane is een man, moeder,' zei ze op spottende toon.
'Ja, inderdaad,' verzuchtte haar moeder. 'En ik weet zeker dat hij ondertussen heeft bedacht dat het veel gerieflijker is om bij jou te wonen dan alleen te zijn.'
Dat herinnerde haar aan de flat waar Shane had gewoond gedurende zijn afwezigheid, die ze nooit had gezien, maar waar ze een van haar assistenten naartoe had gestuurd om Shane te helpen met verhuizen. Het was een huurwoning die hij van een barkeeper had losgepeuterd (Wendy vroeg maar niet of de barkeeper een man of een vrouw was) - een piepkleine flat zonder lift en met een slaapkamer met een matras op de vloer en kakkerlakken in de badkamer - wat haar weer deed denken aan de ontvreemde 200.000 dollar die Shane van de American Express had gebruikt voor zijn restaurant. Ze hadden het er niet over gehad, behalve dat Shane had toegegeven dat dat hele restaurantgedoe een misser was die hij opgaf. Dat leek een signaal te zijn dat zij er ook over moest ophouden. Maar toch zat ze er een beetje mee. Het voelde als zo'n scherpe, mysterieuze steek die je wakker maakt als je net in slaap valt.
'He,' zei Selden Rose op een middag toen hij haar kantoor binnenliep. Sinds die lunch had Selden de gewoonte ontwikkeld onverwacht haar kantoor binnen te lopen nadat hij snel langs de twee assistenten buiten haar kantoor en Josh was geglipt. Elke keer dat hij binnenkwam, zijn handen achteloos in zijn zakken, zat ze net aan de telefoon, en ze merkte dat ze het dan niet kon laten een toneelstukje voor hem op te voeren. Die middag ook, ondanks het feit dat Shane was teruggekomen. Ze keek Selden met rollende ogen aan terwijl ze haar headset onder haar kin had geklemd, staarde fronsend naar haar bureau, zette haar elleboog op haar stoel en leunde met haar hoofd op haar hand; toen sloeg ze haar benen over elkaar en trok haar wenkbrau
wen op, maakte oogcontact met Selden en duwde haar lippen in een ongelovige glimlach.
En toen schoof ze naar de zijkant van haar bureau en sprak ferm in het microfoontje: 'Luister Ira, Sam Whittlestein is een klootzak en op die manier doen we geen zaken. Ik laat me niet tegenhouden. Dit kan de deal verpesten en als hij niet wil meedoen, moeten we naar iemand anders gaan uitkijken.'
Ze trok haar headset van haar hoofd, stond op, liep naar de voorkant van haar bureau en leunde tegen het randje. 'Verrekte agenten.'
'Onderkruipsels,' stemde Selden in.
Tra verpest nog liever een deal dan dat hij zijn zin niet krijgt.'
'Zoals de meeste mannen.'
'Ik hoop dat dat niet voor jou geldt, Selden,' zei ze met een sexy, gezaghebbende stem terwijl ze achteroverleunde om op het knopje van de intercom te drukken.
'Morse Bleeber?' vroeg Josh.
'Zeg maar dat hij even blijft hangen.' Toen vestigde ze al haar aandacht op Selden. 'Hoe gaat het met de premiere?'
'Het is de vraag wie er komt,' zei Selden, die de nadruk legde op het woord 'komt', alsof hij een toespeling maakte. Hij trok zijn broek omhoog en ging wijdbeens zitten in een leunstoel, die veel te strak was gevuld.
Wendy's blik dwaalde af naar zijn kruis, waar de stof van zijn broek een tentje had gevormd. Maar dat betekende niets. Het was vast alleen de stof.
'Hoe bedoel je?' vroeg ze.
'Tony Cranley zegt dat hij het te druk heeft.'
'O, dat zal wel. Dat wil hij in elk geval zijn,' zei Wendy, die haar armen over elkaar sloeg. 'Met een hoertje.'
'Je weet maar nooit. Misschien wil ze actrice worden.'
'Wil je dat ik hem bel?' vroeg ze.
'Als je denkt dat dat helpt.'
'Ja. Ik weet precies wat ik tegen hem moet zeggen. Tony is een schat, maar hij is vreselijk dom.'
Ze maakten oogcontact en keken snel weer weg in de wetenschap dat deze informatie-uitwisseling gemakkelijk per telefoon of e-mail had kunnen plaatsvinden. Ze vond dat ze hem over Shane moest vertellen.
'Jij moet ook komen,' zei hij terwijl hij achteloos een arm uitstrekte.
Ze knikte en deed alsof ze was geinteresseerd in het rechtleggen van een stapel filmscripts. Zijn uitnodiging kwam onverwacht. Het was een subtiele invitatie met hem uit te gaan, een sluwe strategische zet, of een beetje van beiden. Drie maanden geleden zou Selden Rose nooit hebben voorgesteld dat ze naar een van zijn premieres zou komen... haar aanwezigheid zou het equivalent zijn van een publieke aankondiging dat ze helemaal achter zijn project stond en erin geloofde. Het zou mensen hoe dan ook aan de praat krijgen, in het bijzonder omdat ze er in het verleden een punt van had gemaakt niet naar zijn premieres te gaan.
'Dat zou ik kunnen doen,' zei ze opzettelijk vaag. 'Als ik dan al terug ben uit Roemenie.'
'Problemen?' vroeg hij nonchalant.
Ze keek hem scherp aan. Had hij over die desastreuze opnames gehoord? 'Gewoon het gebruikelijke,' zei ze schouderophalend. 'Ik ben waarschijnlijk maar een dag of drie, vier, weg.'
'Mooi. Dan zie ik je op de premiere,' zei hij terwijl hij opstond om weg te gaan. 'Ik zeg altijd dat niemand "nee" kan zeggen tegen een persoonlijke uitnodiging.'
'Je staat bij me in het krijt,' zei ze.
'Dat sta ik al,' zei hij. 'Als je Tony kunt regelen.'
Ze moest hem over Shane vertellen. Hij was al bijna bij de deur toen ze er ineens uitflapte: 'O trouwens, Shane is terug.'
Hij bleef even staan, draaide zich om en zei zonder te verblikken of te verblozen: 'O mooi. Fijn voor je. Dat maakt alles een stuk eenvoudiger. Neem hem ook maar mee.'
Verdomme, dacht ze terwijl ze haar headset oppakte. Waarom was hij zo nonchalant? Ze realiseerde zich dat ze wilde dat hij er een beetje van zou balen.
De hele tijd dat hij daar had gezeten, had zij aan seks gedacht en had ze heimelijk haar gevoelens voor Selden met die voor Shane vergeleken. Jammer genoeg was Selden zoals het er nu voorstond aan de winnende hand. Maar het was eigenlijk geen wedstrijd: sinds Shane terug was, vond ze hem absoluut niet meer seksueel aantrekkelijk. Maar dat had haar er niet van weerhouden hem te pijpen vlak voordat ze
naar Roemenie vertrok, wat de reden was dat ze geen tijd had gehad om in te pakken.
'Dit is nogal klote, Wendy,' zei Shane eerder die middag terwijl hij haar de slaapkamer in volgde. 'Ik ben net een week terug en dan ga jij ervandoor?'
'Wat wil je dat ik dan doe, schat? Tegen hen zeggen dat ze een productie van 125 miljoen moeten stopzetten omdat ik probeer mijn huwelijk te redden?'
'Ja, inderdaad,' zei Shane. 'Als je wilt dat ons huwelijk werkt, moet je er wel zijn.'
Waarom kwelde hij haar zo? 'Schat,' zei ze geduldig. 'Je weet wat Ragged Pilgrims betekent. Voor ons. Voor ons allemaal.'
'Voor jou, Wendy,' zei hij. En toen voegde hij er gemeen aan toe: 'Het gaat altijd over geld, he?'
Dat was een rotsreek, dacht Wendy. Waarom werden mannen die graag veel geld verdienden daar toch om bewonderd, terwijl vrouwen in dezelfde positie als verdacht werden gezien? En als het op geld aankwam - haar hard verdiende geld - leek Shane er absoluut geen moeite mee te hebben dat uit te geven. Of het gewoon te pakken.
Dat was een te groot en ingewikkeld onderwerp om nu op in te gaan, dus had ze haar mond gehouden. Zoals dokter Vincent zou zeggen: 'Kleineren, Kijven en Kankeren maken je huwelijk alleen maar Kwaadaardig.'
Ze had zuchtend haar tas onder een berg schoenen in de kast vandaan getrokken. 'Ik moet voor het inkomen zorgen. Weet je nog wat dokter Vincent heeft gezegd? Ik probeer alleen maar mijn deel te doen: het gezin onderhouden.'
Shane was haar te slim af. 'Dokter Vincent zegt dat er een verschil is tussen onderhouden en vluchten.'
Er ging een gruwelijke gedachte door haar heen. Dokter Vincent had gelijk. Ze wilde inderdaad vluchten. Van Shane, haar zanikende Muisvrouw. Ze vroeg zich af wanneer dokter Vincent aan dat onderdeel van het programma zou beginnen.
Maar toen voelde ze zich ineens schuldig. Zo mocht ze niet over Shane denken, nooit. Hij deed alleen maar zijn best en wilde het beste voor zijn gezin. Dus toen had ze zich omgedraaid, en had hem gepijpt. Ze zat toch al op haar knieen, dus wat maakte het uit.
'We zouden vanavond naar Shirlee gaan. Ze zal niet blijzijn dat we afzeggen,' zei hij nadien. Hij liep de kamer uit enkwam een paar minuten later terug. 'Het is toch geen pro-bleem. We mogen morgen een telefonische sessie doen.
Wat is voor jou een goede tijd...?'
Vanuit Roemenie?
'Poeoeoeoeoep. Poeoeoeoeoep,' bromden de motoren.
Ze opende haar ogen en trok haar slaapmasker van haar gezicht. Ze was nu helemaal gespannen. Ze keek op haar Lorloge. Zeven uur 's avonds. In New York. Een uur 's nachts in Parijs en twee uur 's nachts in Roemenie. Die pil deed zijn werk niet en nu zou ze nooit meer in slaap vallen.
Ze ging rechtop zitten en drukte op het knopje om haarstoel omhoog te zetten. Ze pakte twee scripts uit baar tas. Hetene was van Ragged Pilgrims, vol aantekeningen die ze erbijhad gezet, en in het andere waren de scenes per dag gerang-schikt. Samen vormden die documenten haar bijbel. Toenpakte ze haar laptop, zette die aan en stak er een cd-rom in.
Op de cd-rom stonden de scenes die de afgelopen tweeweken waren gefilmd. Ragged Pilgrims werd op film gedraaiden een speciale koerier van de productieafdeling vloog omde dag van Roemenie naar New York om het materiaal af televeren bij de ontwikkelafdeling in Queens. Hij reed danmet de film naar Splatch-Verner, waar zij alles bekeek.Daarna werd alles digitaal op cd-rom gezet, zodat ze het ophaar computer beter kon bestuderen.
Ze legde het opnamescript op haar schoot en begon naarde opnames te kijken, terwijl ze haar aantekeningen vergeleek met wat ze zag op haar beeldscherm.
Ze knarsetandde van frustratie, waardoor ze vreselijkepijn in haar kaak kreeg, net onder haar oor. Dat kon ze nunet gebruiken: een klikkend kaakgewricht. Dat gebeurde aljaren om de zo veel tijd en altijd als ze overmatig gestrestwas. Ze drukte hard tegen haar kaak in een poging de spie-ren los te maken. Er zat niets anders op dan maar met depijn te leven.
Ze keek weer naar het scherm. Ze had gelijk, dacht ze: deopnames waren tot dusverre rampzalig. Ze zat al bijna vijf-entwintig jaar in het vak en ze vertrouwde volledig op haareigen oordeel. Het probleem was niet dat de acteurs hun tekst niet kenden, het was de manier waarop ze die uitspra-ken; de toon van de scenes was helemaal verkeerd. Dat washet onmogelijke deel van het maken van een film, de kunstervan: je visie en wat je in je hoofd had op het scherm ziente krijgen. Maar daar zat een afgrond tussen die was gevuldmet honderden mensen, allemaal met hun eigen ideeen.
Zoals Bob Wayburn, de regisseur. Ze trok een gezicht. Boben zij waren het absoluut met elkaar oneens wat betreft Rag-ged Pilgrims en dat wist hij. Daarom had Bob de afgelopen
twee weken geweigerd haar telefoontjes aan te nemen. Dat was belachelijk, maar niet ongebruikelijk en onder andereomstandigheden had ze er geen punt van gemaakt. Als Bobbijvoorbeeld gelijk zou hebben - als hij een nuance uit hetscript wilde halen die zij niet voor zich had gezien - of als dedagelijkse opnames genoeg materiaal bevatten om iets mee tekunnen tijdens het editen. Ze ging naar de locaties en sets vanelke Parador-film die werd gemaakt en als de omstandighe-den ook maar iets anders zouden zijn, had ze de reis naar Roe-menie een paar dagen kunnen uitstellen, tot na het weekend,als Magda haar pony had uitgezocht. Maar Ragged Pilgrims was niet zomaar een film. Het was zo'n film die eens in de vijfof tien jaar wordt gemaakt, een film met een hart, intelligen-tie en fascinerende karakters. Het was in het kort wat mensenin de industrie een 'waardige' film noemen.