Lipstick Jungle (44 page)

'Hij begon te huilen, Wendy,' had ze eerder in de telefoon gefluisterd, toen ze op de stoep op de auto stond te wachten. 'Dat had ik niet verwacht.'
'Ik weet het,' zei Wendy. 'Het is altijd verbijsterend als je ziet hoe snel ze instorten als de druk te zwaar wordt. We hebben allemaal ideeen over mannen waarvan niets klopt. Mannen zijn gewoon bange, kleine mensen met een penis eraan. Toen Shane begon te huilen, vond ik dat vreselijk. Het was net alsof hij ineens niet meer de man was en ik niet meer de vrouw. En toen besefte ik dat ik moest leren een nieuw soort vrouw te zijn en dat ik moest leren leven zonder al die cliches over wat mannen en vrouwen zouden moeten zijn.'
Nico knikte. 'Ik voelde me zo'n trut. En toen vloog hij me aan. Hij noemde me Victors dienstmeid, een kreng. Dat 'kreng' vond ik niet zo erg, maar zijn dienstmeid?'
'Je bent je hele leven nog nooit een dienstmeid geweest,' snoefde Wendy. 'We zijn het soort vrouwen dat dienstmeiden heeft. En ze heten mannen.'
'Maar dat is exact wat iedereen gaat zeggen. Ze gaan me Victor Matricks dienstmeid noemen...'
'Dan doen ze dat maar,' wierp Wendy tegen. 'Dat is gewoon een manier om je te kleineren omdat je een vrouw met macht bent, zodat ze zich beter kunnen voelen over hun eigen rodeven. We moeten ophouden ons zorgen te maken over wat andere mensen van ons denken. Iedereen is altijd maar aan het oordelen. Dan zeggen ze: "Ja, maar... is ze wel een goede moeder, zakenvrouw, echtgenote?" Wat kan jou het schelen wat anderen denken, Nico? Ze kennen je niet. Ze lopen niet in jouw schoenen. We doen ons best - en dat is meer dan wat de meesten doen - gezien de omstandigheden waarmee we te kampen hebben. En dat is alles wat we kunnen doen. Ik heb bijvoorbeeld besloten om me niet langer schuldig te voelen. Ik kan niet alles en dat wil ik ook niet. En dat moet ook niemand van me verwachten.' Ze haalde adem. 'Jezus, Nico,' mompelde ze. 'Jij doet wel alles. En je doet het hartstikke goed. Je bent een uitzonderlijk mens. Dat moet je delen en als mensen daarmee niet kunnen omgaan, is dat hun probleem. Jij bent nu de voorzitter en president-directeur van uitgeverij Verner en god mag weten dat dat verrekte bedrijf blij mag zijn dat het je heeft!'
En dat, dacht Nico, was het soort speech dat je alleen van een vriendin kon krijgen.
De auto reed de hoek om rond een grasveld en stopte bij een verkeerslicht bij Seventy-second Street en Fifth Avenue. Wat was het toch mooi, dacht Nico, het groene gras en de bomen die in knop stonden tegen de elegante grijze gebouwen aan Fifth Avenue. Alles zou goed komen, en waarom ook niet? De dag voelde als die waarop je van een kind beviel: doodvermoeiend, zweterig, angstaanjagend, vreugdevol, elke gram van je kracht vergend, maar uiteindelijk vergat je dat allemaal. Je onderdrukte alle vervelende stukken en als je naar je kindje keek, begreep je dat het het allemaal waard was.
En net als bij een geboorte legde niemand je ooit uit hoe pijnlijk het was om je doel te bereiken. Het was iets wat je zelf moest doormaken om het te kunnen begrijpen; hoewel een bevalling eerlijk gezegd vast een stuk zwaarder was. Maar als die voorbij was, had je een prachtige baby. Terwijl ze in dit geval, toen het voorbij was, en Mike door de beveiliging het pand uit was geescorteerd en Victor haar de hand had geschud, opeens besefte dat ze Victor Matrick nu had gekregen en waarschijnlijk de rest van haar leven met hem zou zijn opgescheept.
De rest van zijn leven, dacht ze wrang.
Toen ze die ochtend voor het eerst Victors kantoor was uitgelopen, na die verontrustende scene tijdens welke ze zich zorgen had gemaakt of zij degene zou zijn die zou worden ontslagen, was ze in de lift gestapt en had ze gemerkt dat haar hart bonkte en dat het zweet uit haar oksels kwam. Ze wist niet precies hoe het was gebeurd, maar ze was in de war van de kant die ze van Victor had gezien. De onvoorspelbaarheid, de reine onvoorspelbaarheid van de man - het was alsof je te maken had met een groot beest dat enkel uit instinct handelde. En ze was heel even bang geweest om zichzelf - wat als zij zoals Victor Matrick zou worden? Het was totaal onduidelijk wat hij haar zou kunnen aandoen, of welke morele uitdagingen hij haar in de toekomst zou voorschotelen - hij had haar bijna gedwongen over Wendy's scheiding te praten. Het was niet alleen dat haar zakelijke uitdagingen stonden te wachten, maar er zouden ook emotionele en psychologische kwesties spelen. Maar tegen de tijd dat de lift op haar verdieping was aangekomen, had ze besloten dat ze het allemaal aankon, dat ze er zin in had de uitdaging aan te gaan. En toen was ze de gang doorgelopen en had Mike Harness in haar kantoor aangetroffen.
Hij zat op haar te wachten.
Het was hetzelfde als altijd, dacht ze grimmig. Mike wist het. Ze reageerde niet eens verrast toen ze hem zag. 'Dag Mike,' zei ze terwijl ze om hem heen liep om achter haar bureau te gaan zitten. Ze drukte op de spatiebalk van haar toetsenbord en haar computer kwam tot leven.
'Ik dacht dat we vandaag misschien samen konden lunchen,' zei Mike. Hij had een pen in zijn hand, die hij maar open en dicht bleef klikken.
Hij was technisch gezien nog steeds haar baas en technisch gezien kon ze zijn uitnodiging niet weigeren. 'Ik zal even kijken of ik mijn rooster kan aanpassen.' Ze drukte op het knopje van de intercom. 'Sally?' vroeg ze. 'Kun je mijn agenda even komen brengen?' Mike bleef gewoon in haar kantoor zitten, alsof hij zeker wilde weten dat ze niet zou proberen eronderuit te komen.
Ze lunchten in dat felgekleurde toeristenzaakje waar mensen uit de uitgeverswereld heen gaan als ze niet gezien willen worden.
'Ik maak me zorgen om die geruchten, Nico,' zei hij terwijl hij een hap tortellini nam. Mikes huid had de kleur van oud hout... hij zei dat hij net terug was van een lang weekend op St. Barths. Ze knikte. Ze had kalfsvlees besteld en zou niet meer dan een paar happen nemen. 'Ik ook,' zei ze. Ze gebaarde naar de ober voor meer mineraalwater. 'Maar
het zijn maar geruchten, Mike. Ik kan toch niet bij Bonfire weg?'
'Iemand zei dat The New York Post meer weet dan de cia,' merkte Mike op.
'Dat zal wel waar zijn,' zei Nico, 'gezien de recente wereldwijde ontwikkelingen. Maar de cia hoeft geen kranten te verkopen... en de Post wel. Dat verklaart een hoop,' voegde ze eraan toe.
'Ja,' zei Mike achterdochtig. 'Dat verklaart een hoop.' Hij was even stil. 'Maar ik wil dat je een ding onthoudt,' zei hij. 'Ik heb jou gevonden. Ik ben degene die jou bij Splatch-Verner heeft binnengehaald. Zonder mij zou je niets zijn.' Hij haalde zijn schouders op. 'Je weet dat het mijn beleid is om eerlijk om te gaan met mijn medewerkers. Je bent niet erg creatief. Je hebt enorm veel oog voor detail. Dat moet ik je nageven. Maar als je aan het hoofd van een hele afdeling wilt staan, moet je meer in huis hebben.'
Ze glimlachte. Zat hij haar nu te bedreigen? Er bestond, dacht ze, een heel speciaal type mens dat altijd probeerde met de eer van andermans succes te strijken en die ander dan ondertussen ook nog onderuithaalde. Een egoist, iemand die zelf altijd op het podium wilde staan, zelfs als het toneelstuk niet over hem ging. Doe dit niet Mike, dacht ze. Maak dit niet onnodig naar voor jezelf. En omdat het niet meer uitmaakte, zei ze hardop: 'Je hebt helemaal gelijk, Mike.' En toen begon ze over iets anders.
Mike had een tiener uit zijn eerste huwelijk die op het punt stond eindexamen te doen. Ze hadden het over de voor- en nadelen van verscheidene universiteiten. Elke keer dat Mike probeerde van onderwerp te veranderen, begon zij weer over de universiteit. Het was wreed, maar er was geen andere manier, dus namen ze bij de lift afscheid terwijl Mike het wist, maar niet precies wist wat hij wist.
Je bent er geweest, dacht ze toen de liftdeuren achter hem dicht gleden.
Om vier uur belde de secretaresse van Victor Matrick, Maureen.
'Victor verwacht je in zijn kantoor,' zei ze.
Ze liep bij Victor binnen voor Mike er was. 'Ben je er klaar voor, Nico?' vroeg Victor. 'Dit wordt net als bij Dr. Phii:
Nico had Dr. Phil nog nooit gezien, maar ze kon zich niet voorstellen dat het er daar zo wreed aan toe zou gaan.
Mike kwam seconden later binnen en even flitsten er verbaasdheid en geschoktheid over zijn gezicht, zijn ogen schoten heen en weer, als van een dier dat ineens beseft dat het in het nauw zit. Nico stond naast Victors bureau en Mike moet zich hebben afgevraagd of Victor en zij dit samen hadden bekokstoofd, of dat zij en Mike allebei in de problemen zaten. Hoe dan ook, zijn strategie was zich van Nico los te maken door haar te negeren. Hij liep langs haar heen, ontweek opzettelijk haar blik en ging voor Victors bureau zitten.
'Nou, Victor,' zei Mike onnatuurlijk joviaal. 'Waar gaat het over?'
Victor veegde zijn gehavende manen van zijn voorhoofd. 'Volgens Nico hangt je een proces boven het hoofd.'
'Volgens Nico?' Mike keek haar aan, verbijstering veinzend, maar onder de verbazing schemerde haat. 'Wat weet zij daar nou van?'
'Blijkbaar meer dan jij,' zei Victor minzaam.
'Waarvoor dan?' vroeg Mike afwijzend.
'Contractbreuk. Glynnis Rourke,' zei Nico.
'Glynnis Rourke is een gek zonder talent die niet eens op tijd naar een bijeenkomst kan komen.'
'Ik heb de e-mails. Van jou aan haar. Je hebt haar stom genoemd...' zei Nico.
'Dat is ze ook...'
'Bedenk eens hoe dat er in de krant gaat uitzien.'
'We kan dat wat schelen?' wierp Mike tegen.
Nico haalde haar schouders op. 'Waarom zouden we ons in een publiekelijk schandaal laten betrekken als we dat kunnen voorkomen?' vroeg ze. Mike keek Victor aan om steun te zoeken, maar die kreeg hij niet. Hij keek weer naar Nico. 'Wat ben jij? Een godvergeten verrader? Je verzamelt achter mijn rug om informatie...'
'Die kreeg ik aangeboden. We hebben geluk... iemand anders had die ook kunnen krijgen. Iemand van buitenaf...'
'Wat ben jij voor een kreng?' vroeg Mike.
'Mike...' zei Victor op milde toon.
'O, ik begrijp het al,' zei Mike knikkend. 'Je bent nu Victors dienstmeid. De kleine maagd die Victors vuile werk opknapt. De ijzige dienstmaagd.'
'Je werkt hier niet meer, Mike,' zei Nico.
'Wat?'
Nico zuchtte. Ze sloeg haar armen over elkaar en leunde een beetje achterover tegen de rand van Victors bureau. Ze bedacht dat Mike nooit had moeten gaan zitten; hij had haar zonder erbij na te denken in een machtspositie geplaatst. 'Inderdaad,' zei ze. 'Jij ligt eruit... en ik ben binnen.'
Mike begon ongecontroleerd te lachen. 'Jij kunt me helemaal niet ontslaan,' zei hij tussen de lachsalvo's door.
Victor wiebelde met zijn tand. 'Jawel hoor. En dat heeft ze net gedaan.'
En toen deed Victor iets gruwelijks. Hij stond op, sperde zijn mond open en begon te brullen.
Jezus Christus! dacht Nico. Ze deed geschrokken een stap achteruit, stootte per ongeluk Victors presse-papier van New York City van de rand van zijn bureau, dook er zonder erbij na te denken op af en ving hem met beide handen. Mikes lachen verwerd tot verstilde geschoktheid; hij leunde in doodsbange verwarring achterover in zijn stoel. Vanaf zijn positie moet het zwarte en ogenschijnlijk oneindige binnenste van Victors mond eruit hebben gezien als de muil van een leeuw. 'Wat is dit nou Victor?' schreeuwde Mike. Hij worstelde zich uit zijn stoel en stond op. 'Wat ben je in godsnaam aan het doen? Waarom doe je me dit in godsnaam aan?'
Victor was met zijn gebruikelijke kerstmanhouding teruggelopen naar zijn stoel. 'Omdat ik dat kan Mike,' zei hij.
'Ik begrijp het niet, Victor,' zei Mike. Hij hief zijn handen. Zijn ogen traanden; zijn neus was rood en dik. 'Ik werk al vijfentwintig jaar voor je...'
Victor klapte in zijn handen. 'Einde verhaal,' zei hij opgewekt. Hij drukte op het knopje van de intercom. 'Kun je de beveiliging even sturen?'
Mike draaide zich naar Nico om. Er liep een wittig lijntje over allebei zijn wangen, waar het tranenspoor de bruine foundation begon op te lossen. Sommige mannen kregen nooit door hoe ze make-up moesten gebruiken, dacht Nico verdrietig. 'Waarom doe je me dit aan?' vroeg Mike. 'Ik heb je gemaakt.'
Ze schudde haar hoofd. Ze voelde zich bezoedeld. Wat hadden ze toch een vies, vuil spelletje gespeeld, en dat allemaal om Victor Matrick te plezieren. Nou, ze zat er nu in en ze kon er niet meer uit. 'Het spijt me,' zei ze.
'Ja,' zei Mike, die met zijn hoofd knikte. 'En als dat niet zo is, komt het nog wel.'
Wat ging hij verder nog zeggen? Maar ze voelde niettemin een dikke slang van angst door haar ingewanden kruipen, die zich om haar hart nestelde als een koord.
Mike werd bij de deur opgewacht door twee beveiligingsbeambten. De ene probeerde Mike zachtjes bij zijn arm te pakken, maar Mike duwde diens hand kwaad van zich af. 'Ik ga zelf wel naar buiten, als dat mag,' zei hij.
'Nou,' zei Victor, en hij stak zijn hand naar Nico uit. 'Gefeliciteerd.'
Nico zette de presse-papier terug op het bureau en schudde Victor de hand. Die voelde koud aan, als van een dode. 'Dank je,' zei ze.
'Dat ging goed, vind je niet?' zei hij. Hij leunde naar voren en sprak in de intercom. 'Maureen?' vroeg hij. 'Kun je een afspraak bij de tandarts voor me maken? Volgens mij zit die brug weer los.'
En nu ze in de auto zat en in haar hoofd die scene met Victor Matrick nog eens voorbij liet komen, huiverde Nico.
Ze keek weer uit het raam. De auto reed op Seventy- ninth Street, vlak bij Kirby's appartementencomplex. Ze kon zich nog bedenken, tegen de chauffeur zeggen dat hij er voorbij moest rijden en via de fdr naar huis moest rijden, wat ze eigenlijk zou moeten doen, maar ze was er nog niet klaar voor om Seymour onder ogen te komen. Ze had nu iets speciaals nodig, misschien moest ze worden vastgehouden en geliefkoosd; ze moest zich een klein meisje kunnen voelen en dat kon niet bij Seymour. Bij hem kon ze niet kwetsbaar zijn. Maar Kirby had haar kwetsbaar en naakt gezien - zowel emotioneel als fysiek - en zelfs een beetje eerloos, zoals toen hij haar had vastgebonden en haar had laten smeken bepaalde dingen met haar te doen...
Toen de auto de oprit bij Kirby's gebouw opreed, vroeg ze zich af hoe het zou zijn om met hem in plaats van met Seymour getrouwd te zijn. Nadat ze snel langs de portier was geglipt, drukte ze geirriteerd op het liftknopje, en ze dacht: Kirby! Wat als Kirby het antwoord was... wat als ze toch verliefd op hem was?
Ze liep snel de gang door, ineens vol van een irrationele angst dat hij niet thuis zou zijn en dat ze hem toch niet zou kunnen zien. Ze belde aan en toen hij niet direct opendeed, begon haar hart te bonken. Ze hoorde de bel in zijn appartement, en ze hield haar adem in, hopend dat ze zijn voetstappen zou horen. Maar ze hoorde niets, begon in paniek te raken en bonkte met haar vuist op de deur.
Hij was niet thuis, dacht ze wanhopig, deze ene keer dat ze hem echt nodig had. Ze keek op haar horloge: het was kwart over vijf en hij had gezegd dat hij om vijf uur thuis zou zijn. Ze zou wachten. Ze zou hem vijf minuten geven. Ze stond nerveus voor zijn deur, bleef maar op haar horloge kijken, en nadat er vier minuten waren voorbijgegaan, besloot ze nog vijf minuten te wachten. Ze vroeg zich af hoe hij haar dit kon aandoen en toen begon ze vreselijke gedachten te krijgen. Misschien had hij het opzettelijk gedaan. Om haar te straffen, om haar te laten zien dat hij zich niet aan haar schema hoefde te houden. Of misschien vond hij haar niet meer leuk en wilde hij haar niet meer zien, en was dit zijn manier om van haar af te komen...