Lipstick Jungle (42 page)

'Ik snap het mam,' zei Katrina niet heel overtuigend.
'Weet je,' probeerde Nico opnieuw, 'je weet van tevoren nooit precies hoe je je gaat gedragen, totdat je met een bepaalde uitdaging wordt geconfronteerd. Dat is een van de grote dingen van het leven: dat je jezelf in een positie plaatst waarin je met nieuwe uitdagingen wordt geconfronteerd en daar niet bang voor bent. Dat is wat het leven interessant houdt en wat uiteindelijk het beste in je naar boven haalt.' En dat is je les voor vandaag, dacht Nico, wat hij ook waard is. 'Slaat dat ergens op?' vroeg ze.
'Ik denk het,' zei Katrina schouderophalend. Ze pakte een roze leren boekentas op, versierd met bliksemschichten en een poesje met lichtblauwe oogschaduw op. 'Succes mam,' zei Kat, die haar moeder snel omhelsde. En terwijl Kat de kamer uitliep, drong het tot Nico door dat ze niet haar dochter probeerde te overtuigen, maar zichzelf.
Kirby belde haar toen ze net haar kantoor binnenliep.
'Hoi stuk,' zei hij, als altijd. Nico kreeg er nog steeds kippenvel van. Hij zou haar eigenlijk helemaal niet moeten bellen, maar het was nu te laat. Ze had het toegestaan en uiteindelijk was het zo gegroeid dat ze elkaar minstens een keer per dag spraken, en soms zelfs twee, drie of vier keer. Ze had meer met Kirby dan ze, zelfs aan Victory, had toegegeven. 'Ik heb nu geen tijd,' zei ze. Een van haar assistenten keek op en knikte. Die moesten zich al een paar maanden afvragen met wie ze zulke telefoongesprekken had. Ze moest ophangen...
'Zie ik je straks nog?' vroeg Kirby.
'Dat kan niet. Ik heb een belangrijke dag voor de boeg.' Ze liep haar kantoor binnen en deed de deur een stukje dicht, maar niet zo ver dat ze achterdocht zou wekken. Niemand op kantoor vertrouwde gesloten deuren... die hadden iets waardoor je ging speculeren over wat zich erachter afspeelde. En ze was extra voorzichtig sinds dat artikel in de Post, waarin had gestaan dat ze de baan van Mike Harness misschien zou overnemen. Op de maandagochtend nadat het stuk was verschenen, had Mike haar een e-mail gestuurd, die ze had doorgestuurd naar enkele andere leidinggevenden. Er had in gestaan: 'Wat leuk te lezen dat je mijn baan overneemt.' Waarop ze snedig had geantwoord: 'Dat mocht je willen!' Het idee hierachter was dat zij het artikel niet serieus nam en dat hij dat ook niet moest doen.
'Maar je denkt er toch wel over na he?' vroeg Kirby.
'Waarover?' vroeg ze, maar ze wist exact waarnaar hij verwees.
'Seks,' zei hij. Een maand geleden zou ze meteen opgewonden zijn geweest als het woord uit zijn mond had geklonken, maar nu voelde ze alleen irritatie. Wat was er mis met haar? Was het mogelijk dat niets haar meer bevredigde?
'Ik moet je later even terugbellen,' zei ze resoluut, en ze verbrak de verbinding.
Ze ging voor haar computer zitten. Het was halfnegen 's ochtends; haar bijeenkomst met Victor Matrick was over een uur. Ze opende haar e-mails, allemaal correspondentie van de verscheidene afdelingen (waar iedereen alles over allerlei routinematige zaken aan iedereen doorstuurde om te bewijzen dat ze overal bovenop zaten en dat niemand werd gepasseerd... en dat ze dus nergens de schuld van konden krijgen of verantwoordelijk konden worden gehouden voor iets wat verkeerd ging), samen met bijlagen met de indeling, verhalen en schema's voor het tijdschrift. Ze vroeg haar assistent een van de verhalen uit te printen, belde Ri- chard, de artdirector, en vroeg hem een lay-out te wijzigen. Daarover deed hij moeilijk, en hij kwam van de andere kant van de gang naar haar kantoor om erover in discussie te gaan. Ze gaf hem twee minuten om haar te overtuigen, herhaalde toen koel haar bezwaren, zei dat hij de indeling moest wijzigen, en dat ze die voor de lunch op haar bureau wilde hebben. Hij verliet snuivend haar kantoor en ze schudde geirriteerd haar hoofd. Richard werd als de beste in zijn vak beschouwd, maar hij was overmatig emotioneel, vatte elke kritiek persoonlijk op en klampte zich aan zijn werk vast alsof hij net de Sixtijnse Kapel had beschilderd. Nico wist dat hij haar achter haar rug de Nico-tine Bom noemde, en ze had al meerdere keren overwogen hem te ontslaan. Dat had ze in het verleden wel gedaan - mensen ontslaan die buitensporig veel kwaadspraken over haar - met de gedachte dat als zijzelf erover hoorde het wel heel erg moest zijn en dat als ze zo veel moeite met haar hadden ze ongetwijfeld gelukkiger zouden zijn in een andere baan.
Ze pakte een van de verhalen en begon te lezen, maar na een paar seconden legde ze het weer neer. Ze kon zich niet concentreren. Ze stond op en keek door het raam naar buiten, waar ze een stukje van Central Park kon zien. Vanuit het kantoor van Mike, dat twee verdiepingen hoger lag, kon je het park helemaal zien, net als vanuit Wendy's kantoor trouwens. Hoofdredacteuren stonden niet zo hoog op de ladder als afdelingsdirecteuren, en het feit dat Victor Matrick haar ook maar overwoog voor de functie van Mike was uitzonderlijk. Normaalgesproken kon een hoofdredacteur niet hoger klimmen... als je dat eenmaal was, kon je alleen opzij bewegen en hoofdredacteur bij een ander tijdschrift worden. Maar ze gaf niet om precedenten. Als iemand zei dat iets onmogelijk was, leek haar dat juist de moeite van het proberen waard. En ze was slim, wist ze. Waarom zou ze zichzelf toestaan vast te roesten in een baan zonder groeimogelijkheden?
Luister nu eens naar jezelf! dacht ze met een glimlach. Baan zonder groeimogelijkheden. Belachelijk. Ze had al werk waar anderen een moord voor zouden doen. Vrouwen zeiden altijd tegen elkaar dat je gelukkig moest zijn met wat je had, dat het de kleine dingen waren die het belangrijkst waren. En ze was gelukkig en ze waardeerde wat ze had, maar dat betekende niet dat de grote dingen niet ook belangrijk waren. Dat betekende niet dat de grote dingen in de wereld niet de moeite waard waren na te jagen. Opwinding, begeerte en succes dreven een vrouw ook. Ze gaven haar aanzien, gewicht in de wereld. Hoe kon een vrouw echt tevreden zijn als ze niet zeker wist of ze al haar mogelijkheden volledig had benut, of daar in elk geval haar uiterste best voor had gedaan?
Ze draaide zich om en keek op de klok op haar bureau. Over een halfuur was haar bijeenkomst met Victor. Ze liep naar de deur en stak haar hoofd naar buiten. 'Ik ben een paar minuten onbereikbaar,' zei ze tegen haar assistenten. 'Willen jullie mijn telefoontjes even in de wacht zetten?'
'Prima,' zeiden ze. Het waren leuke meiden, vriendelijk en hard werkend. Nico zorgde dat ze elke maand een keer met hen ging lunchen. Als zij omhoogging op de ladder, gingen zij dat ook. Ze zou hen met zich meenemen...
Deze keer deed ze de deur wel dicht. Ze moest nadenken. Ze ging in een leunstoel met schapenvacht zitten... dat was een idee van Victory geweest. Victory had haar jaren geleden met haar kantoor geholpen en ze had zelfs een winkel gevonden om haar meubels, het bureau en de twee leunstoelen te laten maken. En nu moest ze Victory weer bedanken, want die had voor de informatie gezorgd die nodig was geweest voor de coup van Glynnis Rourke. Maar zo ging dat. Nico had Victory jaren geleden met haar carriere op weg geholpen door haar geld voor haar bedrijf te lenen. En nu had Victory haar geholpen, door die geheime bijeenkomsten met Glynnis te regelen, die hadden plaatsgevonden in Victory's showroom...
Maar ze vroeg zich af of het goed was om het zo aan te pakken. Iets aan wat ze op het punt stond te gaan doen voelde zo kinderlijk en verachtelijk. Maar misschien was het gewoon haar geweten. De kranten hadden onlangs vol gestaan met verhalen over een politicus die een overheidspositie zou mislopen door wat mensen eerst dachten dat 'problemen met de babysitter' waren, maar later een affaire met een belangrijke advocaat bleek te zijn. Nico begreep niet waarom die advocaat - ze heette Marianne - in godsnaam een verhouding had met Sam, de politicus. Sam was oud, kaal en verzuurd. Maar Marianne, die midden vijftig was, was het oude rolmodel van de 'sterke' vrouw, de vrouw die succesvol werd omdat ze het heerlijk vond de enige vrouw te zijn in een met machtige mannen gevulde ruimte. Ze was de vrouw die andere vrouwen niet vertrouwde of aardig vond; die nog steeds geloofde dat een vrouw alleen maar succesvol kon worden als ze een kreng was. Maar vrouwen als Wendy, Victory en zijzelf, dacht Nico, vertegenwoordigden het nieuwe model van de machtige vrouw. Ze waren geen kreng en ze waren niet verliefd op dat ouderwetse idee dat je belangrijker werd door met machtige mannen om te gaan. De nieuwe power babe wilde in gezelschap van andere machtige vrouwen verkeren. Ze wilden dat vrouwen de wereld regeerden, niet mannen.
Nico wreef afwezig een stukje wol tussen duim en wijsvinger fijn. Succes in het leven kon je in twee dingen samenvatten: de moed hebben er gepassioneerde overtuigingen op na te houden en in staat zijn verplichtingen aan te gaan. Zij was er gepassioneerd van overtuigd dat vrouwen de top moesten halen en ze was de verplichting aangegaan zich daarvoor in te zetten. En aangezien ze een moedig persoon was, moest ze zichzelf nogmaals afvragen of ze hier goed aan deed.
De strategie was eenvoudig en Victory had haar het plan in de schoot geworpen op die middag dat Seymour met Tu- nie op de Westminster Hondenshow de prijs voor de beste rashond had gewonnen. Terwijl Seymour in zijn donkerblauwe fluwelen jasje trots met de teckel naast zich liep te paraderen, had Nico een sms van Victory gekregen: 'belangrijke info: werk. topgeheim. direct contact.' Nadat
Seymour zijn lintje had gekregen en ze hem had gefeliciteerd, was ze naar het toilet geglipt om Victory te bellen. De korte versie was dat Glynnis Rourke, die had getekend om in samenwerking met Mike Harness naast haar televisieshow een tijdschrift te gaan maken, van plan was Mike Harness en Splatch-Verner voor het gerechtshof te dagen wegens contractbreuk. Nico wist het een en ander over het project, maar het nulnummer werd steeds maar uitgesteld en Mike had er heel geheimzinnig over gedaan.
'Hij is een seksistische klootzak,' had Glynnis geroepen tijdens haar eerste bijeenkomst met Nico. 'Je kunt geen direct gesprek met hem hebben. Ik heb tegen hem gezegd dat zijn ideeen niet deugden en toen voelde hij zich helemaal op zijn pik getrapt en liep de kamer uit. Sorry hoor, maar zie ik het verkeerd? We doen zaken. Mijn naam komt op dat blad, niet die van hem. Waarom zou ik het ego van die man moeten strelen? Ik bedoel: hallo? Het is toch zeker een volwassen man?'
'Niet echt,' had Nico gemompeld. Het eindresultaat was dat Mike, hoewel hij er contractueel aan was gebonden Glynnis voor al zijn beslissingen over de inhoud van het tijdschrift te consulteren, dat niet had gedaan. Hij nam haar telefoontjes niet aan en weigerde haar persoonlijk te ontmoeten, zich verschuilend achter e-mails. Glynnis had hem al een paar keer gevraagd het project stop te zetten, maar dat had hij geweigerd, aanvoerend dat ze 'eigenaar' waren van haar naam en ermee konden doen wat ze maar wilden. Dat had zo'n twee maanden geduurd en ze zou nu een rechtszaak van vijftig miljoen dollar aanspannen - 'ik zal nooit begrijpen waarom, maar je moet met een astronomisch bedrag komen om die klootzakken bang te maken' - en ze stond op het punt de papieren in te dienen. Bedrijven als Splatch- Verner waren vaak in rechtszaken verwikkeld, maar Nico wist dat het nu een andere situatie betrof: Glynnis was een publieke figuur en niet op haar mondje gevallen. De kranten zouden er bol van staan.
En Victor Matrick zou er niet blij mee zijn.
Nico stond op, liep weer naar het raam en tikte met haar vingers tegen de radiator. Victor was van een andere generatie. Hij zou het ongepast vinden dat zijn belangrijkste lei
dinggevende in een publiekelijke knokpartij met een beroemdheid zou zijn betrokken. Een paar jaar geleden, toen Selden Rose met dat lingeriemodel, Janey Wilcox, was getrouwd, en Janey was betrokken in een schandaal dat op de voorpagina van alle kranten had gestaan, had Victor Matrick tegen Selden gezegd dat hij of zijn vrouw aan de kant moest zetten, of ontslag moest indienen. Victory Ford had het verhaal van Lyne Bennett, die het weer van George Paxton had, die een van Seldens beste vrienden was. Selden was alleen zijdelings bij het schandaal betrokken vanwege de ongelukkige omstandigheid dat hij met de bron was getrouwd, dus Nico kon zich wel voorstellen wat Victor van Mikes probleem zou vinden. Aan de andere kant voelde het een beetje alsof ze klikte door met de informatie naar Victor te gaan. Het was een schoolpleinkwestie, dacht ze vol walging.
Ze kneep haar oogleden half dicht en sloeg haar armen voor haar borst over elkaar. Maar dit was niet echt roddel, het was informatie. Een man zou in dezelfde situatie geen moment hebben geaarzeld, dacht ze, die zou zonder scrupules een andere man onderuit hebben gehaald met geheime informatie. Niemand was dol op kantoorpolitiek, maar je moest erin meegaan als je de top van een bedrijf wilde bereiken. Ze moest het doen. Mike maakte er echt een potje van en Victor had haar opgedragen iets tegen hem te vinden.
Ze liep naar haar prive-badkamer en opende het medicijnkastje, waar ze een lippenstift en gezichtspoeder uit pakte. Ze zou nu een van Victors vertrouwelingen worden, stelde ze zich voor terwijl ze haar lippen bijwerkte. Ze nam aan dat er altijd wel een man zou zijn aan wie ze verantwoording zou moeten afleggen, tot de dag waarop ze Victors baan zou hebben. Dan, pas dan zou ze aan niemand anders dan zichzelf verantwoording hoeven afleggen...
Maar eerst de belangrijke zaken voor dit moment. Alles moest in een bepaalde volgorde worden bereikt. Ze deed de dop op haar lippenstift en liep naar boven.
Victor Matricks bureau lag die ochtend vol handtasjes.
'Kijk eens Nico,' riep hij trots toen ze kwam binnenlopen. 'Ik heb al die tasjes voor nog geen driehonderd dollar op de kop getikt op straat. Dat is een koopje.'
Nico glimlachte en ging op de met chintz bekleedde leunstoel voor zijn bureau zitten. Victor had blijkbaar weer over straat gelopen. Normaalgesproken werd hij door de stad gereden in een met hout beslagen stationcar met een kristallen ornament in de vorm van de kop van een griffioen op de motorkap, maar af en toe stapte hij uit en ging lopen, en kwam dan aan met een 'nieuw' koopje dat hij had ontdekt dat op straat werd verkocht. 'Maureen' - zijn secretaresse - 'zegt dat ze namaak zijn,' zei hij. 'Maar wie ziet het verschil? Jij?' vroeg hij.
Nico aarzelde. Dit was of een oprechte vraag, of een mysterieuze test. Victor genoot ervan om over te komen als een seniele, joviale, oude man, maar als hij echt seniel of joviaal zou zijn, zou hij het niet tot in zijn tachtigste hebben overleefd als president-directeur van Splatch-Verner. Je had natuurlijk de neiging om Victor naar de mond te praten, in te stemmen met zijn af en toe idiote beweringen, en interesse te veinzen in zijn favoriete onderwerpen, waarvan het belangrijkste 'de gewone man' was. En dat was verontrustend ironisch, gezien het feit dat Victor de eigenaar was van twee pri- ve-vliegtuigen en meerdere huizen, waaronder een optrekje in Greenwich, Connecticut ter waarde van dertig miljoen dollar. Victor was jaren geobsedeerd geweest door de Jerry Springer-show, tot die niet meer werd uitgezonden; hij keek nu naar Dr. Phil en allerlei realityprogramma's. Het was niet ongebruikelijk dat een leidinggevende een bijeenkomst met Victor had en dan niet toekwam aan de kwestie die moest worden besproken omdat Victor het een uur lang had over een aflevering van Blind Date - Uncensored. Die leidinggevenden kwamen dan Victors kantoor uit en beweerden dat de Oude Man nu echt gek begon te worden, maar Nico wist wel beter dan hem te onderschatten. Hij wist altijd precies wat er speelde en gebruikte die bizarre discussies als manier om zijn leidinggevenden te bedwingen en hen uit balans te houden. Nico had gehoopt dat dit niet zo'n bijeenkomst zou gaan worden, maar met die handtasjes op Victors bureau was de kans groot dat hij het gesprek zou laten ontsporen.