Lipstick Jungle (43 page)

Eerlijkheid, besloot ze, zou de beste tactiek zijn. 'Ja Victor, ik zou het verschil wel zien.'
'Echt waar?' vroeg Victor, die een imitatie-Louis Vuitton- tasje pakte. 'Ik overwoog ze als kerstcadeau weg te gaan geven.' Nico trok haar wenkbrauwen op. 'Aan de vrouwen van de jongens,' voegde hij eraan toe.
'Dat zou ik niet doen,' zei Nico. 'Die zullen weten dat je ze op straat hebt aangeschaft. En dan zou iedereen het erover hebben. Dat je een krent bent.' Ze deed haar mond dicht. Daar kan hij me om ontslaan, dacht ze, maar dat doet hij niet.
'Ho ho ho,' zei Victor. Hij had een flinke bos gelig haar, die uit zijn voorhoofd stak als versleten manen; de kleur van heel lichte urine, vond Nico. Tijdens het jaarlijkse kerstfeest van kantoor, dat altijd werd georganiseerd in een enorme gelegenheid zoals de Roxy Ballroom en waar bijna tweeduizend medewerkers naartoe kwamen, verscheen Victor altijd uitgedost als de kerstman. 'Dus je vindt het geen goed idee?' vroeg hij nogmaals.
'Nee, inderdaad,' zei Nico.
Victor leunde over zijn bureau en drukte op het knopje van de intercom. 'Maureen,' riep hij in de luidspreker alsof hij er niet helemaal op vertrouwde dat die zijn werk deed, 'Nico O'Neilly zegt dat die tasjes troep zijn. Wil je ze even komen halen?'
Nico gooide ongeduldig een been over het andere. Ze vroeg zich af of Victor eigenlijk wel eens echt werk deed tijdens een kantoordag, een vraag die alle leidinggevenden zich al jaren stelden. 'Mike wordt voor het gerechtshof gedaagd,' zei ze plotseling.
'Is dat zo?' zei Victor. 'Wat vind jij dat ik met die tasjes moet doen?'
'Geef ze maar aan een goed doel. Aan het Leger des Heils.'
Maureen, een dame van onbepaalde leeftijd, kwam de kamer binnenlopen. Ze was al een eeuwigheid Victors secretaresse; er werd gespeculeerd dat ze ooit een relatie met hem had gehad. 'Je hebt besloten dat je ze toch maar niet wilt,' zei ze bijna berispend.
'Dat heeft Nico besloten. Nico neemt vandaag de beslissingen,' zei Victor. Nico glimlachte beleefd. Zou Victor die stunt met die tasjes hebben uitgehaald als ze een man was geweest? Ze dacht van niet.
'Weet Mike dat hij voor het gerechtshof wordt gedaagd?' vroeg Victor nadat Maureen de handtasjes had gepakt en de kamer was uitgelopen.
'Nog niet.'
'Hmm,' zei Victor, en hij wreef over zijn kin. 'Waarom weet ik dat niet?'
'De papieren zijn nog niet ingediend.'
'Gaat dat wel gebeuren?'
'Absoluut,' zei Nico bars.
'En wie gaat dat doen?'
'Glynnis Rourke,' zei Nico. 'Ze is van plan Mike en Splatch-Verner voor het gerechtshof te dagen. Wegens contractbreuk.'
'O ja,' zei Victor, en hij knikte met zijn hoofd. 'Glynnis Rourke. Daar is Amerika toch dol op?'
'Ja, inderdaad,' zei Nico. 'Ze krijgt waarschijnlijk een Oscar voor Beste Vrouwelijke Bijrol in Wendy Healy's film The Spotted Pig.''
'Wendy Healy,' zei Victor mijmerend. 'Ik hoorde dat die gaat scheiden.'
Nico verstijfde een beetje. Dat was een van de problemen met Victor. Je wist nooit wat hij ging doen. 'Dat heb ik ook gehoord,' zei ze, maar ze wilde er verder niets over kwijt.
'Gehoord?' zei Victor, die een beetje agressief begon te klinken. 'Ik zou toch denken dat jij dat wel zou weten.'
'Het is niet bepaald algemeen bekend,' zei Nico voorzichtig.
'Maar wordt het dat wel?' vroeg Victor. Hij pakte een glazen presse-papier op - een miniatuur skyline van New York uit een souvenirwinkeltje - en schudde ermee, waardoor er glitter over de zilverkleurige gebouwen dwarrelde.
'Dat denk ik niet,' antwoordde Nico. Ze moest zorgen dat het onderwerp weer op Mike kwam, maar als ze dat te tactloos deed, zou Victor haar afkappen.
'Wat wil haar man?' vroeg Victor. Hij zette de presse-pa- pier neer, leunde naar voren en staarde haar aan. Zijn oogwit was van ouderdom ook een beetje gelig, als oud papier. Maar hij had donkere irissen... donkerblauw, bijna zwart. 'Die man werkt toch niet?' zei Victor. 'Die wil geld. Heel veel geld.'
'Ik zou het echt niet weten Victor,' mompelde ze, en ze begon zich ineens af te vragen of ze dit gesprek wel had moeten beginnen.
'Je weet het niet,' zei Victor bedachtzaam, en hij leunde achterover in zijn stoel. Hij bleef haar aanstaren. Nico had het gevoel dat ze bij een leeuw in een kooi zat opgesloten. Ze had deze kant van Victor nog nooit eerder gezien. Hij had altijd de neiging ineens gek te gaan doen, maar ze had deze onderliggende agressie nog nooit eerder bij hem gevoeld. Maar die was natuurlijk wel logisch.
Nico staarde terug, zei niets en deed haar ogen zo ver ze kon open.
De meeste mensen tolereren zo'n starende blik niet, en Victor Matrick was daar geen uitzondering op. Hij begon te praten. 'Als je echt aan de top van dit bedrijf wilt staan, moet je wel zorgen dat je alles over iedereen weet,' zei hij.
'In dat geval,' zei Nico zo minzaam als ze kon opbrengen, 'weet ik er alles van. Ik wil het er alleen liever niet over hebben.'
'Maar je wilt hier wel Mike verraden.'
Ze voelde dat haar gezicht rood werd. Dit was het, dacht ze. Ze had het verkeerd aangepakt, met zowel Wendy als Mike, en nu werd ze ontslagen. Misschien had ze Victor over Wendy moeten vertellen, over hoe Shane de woning en de kinderen eiste. Maar dat kon ze Wendy niet aandoen; Victor zou het tegen haar kunnen gebruiken. Ze moest zich niet in verwarring laten brengen. 'Ik dacht dat je het zou willen weten,' zei ze.
'Omdat Wendy een vriendin van je is en je niet op vriendschappelijke voet met Mike staat,' zei Victor.
'Wendy heeft het afgelopen jaar meer dan tweehonderd miljoen dollar binnengehaald. De uitgeversafdeling maar drieenzeventig miljoen. En drieentwintig van die drieenzeventig komt van Bonfire.' Godzijdank zijn er feiten, dacht ze. Maar dit wist Victor al. Wat zat hij in vredesnaam te doen?
'Dus jij wilt Mikes baan,' zei Victor.
'Ja, inderdaad. Daar hebben we het al maanden over,' zei Nico koel. Als ze gewoon haar gebruikelijke tactieken kon blijven gebruiken, zou ze dit misschien overleven.
'Is dat zo?' vroeg Victor. 'Daarvan kan ik me niets herinneren.'
Ze verstijfde en keek weg. Dat antwoord had ze niet verwacht, maar dat had wel gemoeten. Mensen zeiden altijd dat Victor hiertoe in staat was: totaal ontkennen dat hij in het verleden iets had gedaan of gezegd, waardoor de ander zich dan ging afvragen of hij gek was. Maar aan de andere kant was Victor oud. Misschien wist hij het echt niet meer. Het is afgelopen, dacht ze. Wat zal Seymour teleurgesteld zijn... Hoe kan ik ooit nog met mezelf leven? Iedereen had gelijk. .. Victor Matrick is een godvergeten klootzak. Hij is gestoord...
En toen bedacht ze ineens dat Victor haar er misschien wel had ingeluisd om haar te kunnen ontslaan. Maar hoe kon dat? De informatie was via Victory rechtstreeks van Glynnis gekomen. Victory kende Victor Matrick niet eens, maar hij wist ongetwijfeld dat Nico en zij vriendinnen waren. Wat als Victor Glynnis een loer had gedraaid? Als dat zo was, betekende het dat hij op een bijna ondenkbaar niveau van verraad opereerde. Hij was tot alles in staat. Maar misschien had Victor alleen hetzelfde gedaan wat zij met Mike had gedaan, had hij alleen gekeken en gewacht, gewacht tot ze het zou verpesten.
'Nou?' vroeg Victor.
Ze keek hem aan. Zijn wangen zaten vol gebarsten bloedvaatjes, die een delicaat spinnenweb vormden. Hij was zo oud! Hij zou dood moeten zijn, misschien was hij dat al en had niemand het nog in de gaten. Vijfentwintig jaar, dacht ze. Vijfentwintig jaar lang werkweken van zeventig uur, opofferingen, triomfen, en alles zou zo het raam uit gaan, dankzij deze oude man die zo stom was dat hij de vrouwen van de leidinggevenden imitatiehandtassen voor kerst wilde geven. Hij was, vond ze, eenvoudigweg de belichaming van alles wat er mis was in de zakenwereld. En op een dag zal ik jouw functie hebben, dacht ze.
Ze leunde achterover in haar stoel en sloeg haar benen over elkaar om tijd te rekken. Er stond niets in het handboek over hoe je je in deze situatie moest gedragen, maar wat er ook gebeurde, ze mocht niet gaan smeken of laten zien dat ze bang was. Ze moest de situatie zien om te draaien... als dat lukte, zou ze waarschijnlijk alles aankunnen. Ze haalde haar schouders op. 'Speel geen spelletje met me Victor,' zei ze koel, alsof hij een grapje maakte en ze dat allebei wisten. 'We weten allebei dat Mike weg moet.'
Het was het beste wat ze kon doen, dacht ze. Ze klonk ferm, maar niet agressief.
'Mike vindt van niet,' zei Victor. Hij glimlachte. De glimlach was een karikatuur, overdreven en onecht. Nico vermoedde dat Victors antwoord betekende dat hij het er met Mike over had gehad. Dat was haar grootste angst, dat Mike Victor aan zijn kant zou krijgen om haar eruit te werken.
'Ik verwacht niet anders,' zei Nico. Ze zag ineens haar zachtgekookte ei voor zich, met het mes dat ze gebruikte om de kop eraf te snijden. Nog geen drie uur geleden was ze overtuigd geweest van haar succes. Hoe kon ze zich zo hebben vergist?
Ze werd zich plotseling bewust van haar ademhaling. Die was te hard. Victor kon haar waarschijnlijk op een afstand van drie meter horen ademen en dan zou hij weten dat ze bang was. Ze hield haar adem even in en dwong de lucht geluidloos uit haar neusgaten.
'Nee, we zouden niet anders kunnen verwachten, he?' zei Victor. Hij raakte een van zijn voortanden aan en wiebelde ermee met zijn wijsvinger. Nico besefte dat hij 'we' had gezegd en keek hem angstig en opgelucht tegelijk aan. Dat betekende dat ze waarschijnlijk toch nog meedeed. Als dat zo was, moest ze het snel afronden, voordat Victor weer afgeleid zou raken of zijn voortand eruit zou trekken.
'De kranten zullen bol staan van dat proces,' zei Nico. 'Glynnis is een heel publieke figuur en ze neemt geen blad voor de mond. Iedereen zal er alles van willen weten en zij zal niet aarzelen haar kant van het verhaal te vertellen.'
'Haar eigen slagwerk bespelen,' zei Victor, die nog steeds aan zijn voortand zat te wiebelen. 'Dat doen beroemdheden, he? Het is een ziekte. Ze raken verslaafd aan de aandacht. Volgens dr. Phil hebben kinderen dat ook. Beroemdheden zouden ook een ruimte moeten hebben waar ze naartoe worden gestuurd als ze over hun toeren raken.'
Nico glimlachte, en ze zwaaide een beetje met haar voet. Het zou toch goed komen, dacht ze, en ze had het gevoel dat haar wereld weer een beetje kleur begon te krijgen. Als Victor over zijn favoriete televisieprogramma's begon, wist je dat je veilig was.
'Moeten we het doen voor of nadat die papieren worden ingediend?' vroeg Victor.
'We moeten het direct doen,' zei Nico. 'Mike wordt persoonlijk genoemd in de rechtszaak, en als hij geen medewerker van Splatch-Verner is, stelt hun zaak meteen niets meer voor. Bovendien kunnen we dan waarschijnlijk onze relatie met Glynnis redden zonder dat het lijkt alsof we op al haar eisen ingaan. Als we snel handelen, komt niemand erachter wat er aan de hand is.' Dat was de speech die ze dagen had voorbereid.
'Oke dan,' zei Victor, die opstond om aan te geven dat de bijeenkomst voorbij was. Hij legde de dik geworden, verweerde knokkels van zijn linkerhand op zijn bureau om zichzelf in balans te houden. 'We doen het vanmiddag om vier uur.'
'Dank je Victor,' zei ze, en ze stond op.
'Ik hoop dat je beschikbaar bent,' zei Victor met zijn gebruikelijke enthousiasme. 'Ik wil dat je erbij bent. Ik wil zelfs dat jij het hem vertelt.'
Nico zat stijfjes op de achterbank van de auto, die langzaam over de East Drive in Central Park reed. Het was nog geen vijf uur, maar het was druk in het park. Mensen met aangelijnde honden, mensen op fietsen en rolschaatsen (rolschaatsen! dacht Nico, doen mensen dat nog steeds?), mensen die renden, liepen, of zelfs met paard en wagens rondreden die verboden moesten worden. Die arme paarden, dacht ze toen de auto voor een kar uitweek. Ze keek naar een paard en probeerde aan zijn hoofd af te leiden of het gelukkig was. Ze kon het niet zien - het had oogkleppen op - maar zijn hoofd ging op en neer, zoals zo'n hondje dat mensen op het dashboard van hun auto zetten, met de kop op een veer...
Haar telefoon ging. 'Is het gelukt?' vroeg Seymour gretig.
'O god, Seymour,' zei ze emotioneler dan ze van plan was geweest. Ze keek naar het achterhoofd van de chauffeur om te zien of die zat mee te luisteren. 'Het was zwaar,' zei ze terwijl ze haar wenkbrauwen fronste alsof dat Seymours schuld was.
'Maar is het gelukt?' vroeg Seymour.
'Had ik een keuze?'
'Dus je hebt het gedaan?'
'Uh-huh.'
'Hoe?'
Nico werd ineens kwaad. 'Zoals we het hadden gepland, Seymour. Zoals ik tegen je had gezegd dat het zou gaan. Verder niets.' Ze verbrak de verbinding en drukte op het knopje om het raam open te doen. Geruststellende, warme lucht stroomde de auto binnen. Waarom zetten chauffeurs toch altijd zodra de winter voorbij was de airconditioning zo hoog? vroeg ze zich af. Dat was echt een mannending.
Maar dat was niet alles.
Ze belde naar huis. Seymour nam op. 'Seymour, Mike...' Ze wilde zeggen 'begon te huilen', maar bedacht zich toen. 'Hij was overstuur.'
'Ja?' zei Seymour. 'Wat had je dan verwacht?'
'Dat hij overstuur zou zijn,' zei ze.
'Dat bedoel ik,' zei Seymour.
Ze verbrak gefrustreerd de verbinding. Ze hoopte maar dat ze het aan Seymour zou kunnen uideggen, dat ze hem het onverwachte emotionele geweld van die dag kon doen begrijpen. Om het nog maar niet te hebben over de verwarring, de angst en het schuldgevoel.
Het emotionele geweld... ze huiverde. Wat niemand begreep, was dat het als echt fysiek geweld voelde, dat in niets leek op het geimiteerde geweld dat je op de televisie of in films zag. Ze herinnerde zich een keer dat ze met Seymour in een barretje in de West Village had gezeten en er mensen op de vuist waren gegaan. Seymours eerste reactie was geweest onder de tafel te duiken, maar zij was te verbijsterd geweest om te bewegen. Ze was geschokt dat mensen zo gewelddadig konden worden als je htm persoonlijke ruimte betrad, hoewel dat hele gevecht niet eens veel had voorgesteld: een stel jongens dat elkaar een paar keer raakte en wat stoelen en een fles water omgooide. Maar het was genoeg geweest. 'Op de grond!' schreeuwde Seymour terwijl hij haar bij haar pols greep en haar onder de tafel trok. Het was door haar heen gegaan dat hij een doetje was - hij zou moeten vechten - maar dat was belachelijk en ze besefte ineens hoe kwetsbaar ze waren. Als iemand eenmaal je persoonlijke grens had overschreden, was je dan ooit nog dezelfde? Kon je het ooit vergeten? Seymour had haar bij haar arm gegrepen en had haar snel de bar uit en het stoepje buiten opgetrokken, waar ze elkaar hadden aangekeken en in hysterisch lachen waren uitgebarsten, een halfuur lang.
Maar wat er vandaag met haar was gebeurd, was, dacht ze, iets wat Seymour nooit zou begrijpen. Er zat een element van triomf in, maar het was een triomf die haar veel had gekost. Je kon iets bereiken, maar je moest een prijs betalen voor wat je bereikte. Dat was iets wat een echtgenoot niet echt wilde weten, iets wat alleen je vriendinnen konden bevatten.