Lipstick Jungle (47 page)

En wat was dat geweldig! dacht ze toen ze uit het raam keek naar de schijnwerpers, die hun stralen hard wit licht de zwarte nachtelijke hemel in schoten. Om alleen te zijn in de wereld, vrij. Waarom verzweeg de wereld dat dit soort geluk voor vrouwen haalbaar was? Het gevoel mocht dan misschien niet lang blijven hangen, maar dat maakte niet uit. Het was belangrijk om in je leven alles te ervaren; de strijd en de droefheid, en de duizelingwekkende overwinningen. En wanneer je heel hard werkte, in jezelf geloofde en bereid was om pijn en angst te ervaren (allemaal cliches, maar wel waar), kon je wel eens heel veel mazzel hebben en een avond als deze beleven. Er kon van alles gebeuren in het leven, dacht ze, er kon je van alles overkomen, en soms was het iets goeds. Je moest er gewoon in geloven dat het jou kon overkomen.
De auto reed een klein stukje voordat hij weer moest stoppen omdat een kluwen mensen de straat overstak. Dat het zo druk was maakte ook eigenlijk helemaal niet uit... het feest was voor haar, dus het was niet erg als ze wat laat zou zijn. Ze ademde diep in en snoof de heerlijke geur van het gloednieuwe leer van de Mercedes op. Er ging niets boven de geur van een nieuwe auto en als je zo gelukkig was om dat te kunnen ervaren, moest je er wel van genieten. Wat aardig van Pierre Berteuil om haar een gloednieuwe Mercedes (een model dat in de Verenigde Staten nog niet eens te koop was) te laten gebruiken dit weekend. 'Dit is monsieur Hulot, je chauffeur,' had Pierre die ochtend gezegd toen Mr. Hulot met chauffeurspet en grijs uniform op het terras van Hotel du Cap verscheen, waar ze een bespreking hadden tijdens het ontbijt en Victory twee croissants had gegeten die dik besmeerd waren met die typisch Franse romige, zoute boter. 'Mr. Hulot is ook bodyguard, dus je bent heel veilig bij hem.'
'Is het hier dan niet veilig?' had ze gevraagd.
'Het festival kan soms vreemde mensen aantrekken,' zei Pierre. 'Het is niet gevaarlijk, maar je moet gewoon voorzichtig zijn. We willen je niet kwijt,' had hij eraan toegevoegd met een enigszins wellustige glimlach om zijn lippen.
Dus nu had ze, boven op de Junior Suite in het Hotel du Cap (een van de beste kamers, in het voornaamste gebouw van het hotel, met uitzicht over de tuin, het zwembad en de zee, en luiken die openden naar een klein balkon), haar eigen auto en bodyguard.
Ze deed haar benen over elkaar en streek met haar hand de plooien van haar blauwe zijden avondjurk glad. De jurk was een van haar favorieten en ze wilde hem de komende najaarsshow op de catwalk hebben. Maar zou die show in New York of in Parijs worden gehouden? Ze moest eraan denken om dat met Pierre te bespreken. Hij wilde dat ze iedere maand twee weken in Parijs zou verblijven, maar b et c wilde haar promoten als Amerikaanse haute-coutureontwer- per met natuurlijk een goedkopere confectielijn. Maar de mogelijkheid om een haute-couturelijn te kunnen ontwerpen had haar uiteindelijk doen beslissen het aanbod aan te nemen, het was gewoon te verleidelijk om af te slaan.
Ze wist dat ze een risico nam, dacht ze terwijl ze zich ergerde aan de verkeersdrukte voor hen. Maar daar ging het om in het leven. Ze was bezorgd geweest dat b etc een geheim plan had om haar naam te kopen en haar haar eigen inbreng af te nemen. Dat gebeurde om de haverklap in de mode-industrie en er bestonden talrijke gruwelverhalen over ontwerpers die hun bedrijf hadden verloren nadat ze hun naam aan een modeconcern hadden verkocht. Het was een potentieel Faustiaanse overeenkomst: je kreeg een sloot geld, maar je kon ook je naamsrechten verliezen en zelfs je vermogen om geld te verdienen. Een van de bepalingen in het contract was dat wanneer b et c je eenmaal bezat, je geen eigen bedrijf meer kon beginnen. Aan de andere kant maakten haar ingewanden alleen bij de gedachte aan een haute- couturelijn met haar naam al een vreugdedansje in haar buik. Iedere ontwerper droomde van een haute-couturelijn en maar weinigen kregen de kans om ook maar te proberen die op te zetten. Een haute-couturelijn was het absolute toppunt van een carriere, de plek waar mode in kunst veranderde in plaats van in commercie. Na weken van besprekingen en na het aanbod uitgebreid te hebben geanalyseerd met Wendy en Nico, had ze besloten dat het waarschijnlijk het risico waard was. Haar redenering was dat als b etc wilde dat ze een haute-couturelijn zou doen, ze haar daarvoor nodig zouden hebben.
Ze had de contracten nog niet getekend, maar dat zou ze doen, dacht ze, zodra ze aan het einde van de week weer in Parijs was. Op woensdagochtend vloog ze naar Florence om drie stoffenbedrijven, allemaal familiebedrijven, te bezoeken, die zo exclusief waren dat een ontwerper er zelfs niet binnen kwam zonder de juiste connecties, en op vrijdagochtend zou ze weer terug zijn in Parijs. Pierre had erop aangedrongen dat ze daarvoor naar Cannes zouden vliegen voor het openingsweekend van het filmfestival. Hij gaf een feest voor haar op zijn negentig meter lange jacht, waarnaar ze nu op weg was en waar ze, zo hoopte ze, uiteindelijk zou aankomen... als het verkeer ooit mee zou gaan werken tenminste.
Langs de Croisette stonden billboards, die de verschillende films aankondigden die op het festival te zien waren en vlak boven zich ontdekte ze het billboard van Wendy's blockbuster van die zomer, Die Slowly, een futuristische thriller. Ze voelde onmiddellijk een trots gevoel opkomen voor haar vriendin. Het ging zo goed met Wendy... wat haar carriere betrof, in ieder geval. The Spotted Pig had twee Oscars gewonnen en Wendy zei dat het geweldig was geweest, als ze niet ongesteld was geworden op het moment dat ze over de rode loper liep en de rest van de avond bezig geweest was toiletpapier in haar onderbroek te proppen. Nico en Victory vonden het wel grappig en Wendy zou dat ook hebben gevonden, als ze niet zo ontdaan was geweest over Shane. Wat hij haar had aangedaan was onbegrijpelijk, maar Wendy ging er bewonderenswaardig goed mee om. Ze was met haar voltallige kroost in de suite in het Mercer Hotel getrokken en, nu ze de situatie had gezien, dacht Victory dat Wendy wel gek moest worden. Maar ze klaagde er nooit over. Ze ging niet eens schreeuwen toen Tyler expres zijn drinken op het tapijt morste omdat hij appelsap in plaats van sinaasappelsap wilde. 'He, wat is er, mannetje?' had Wendy aan Tyler gevraagd terwijl ze hem een knuffel gaf. 'Ben je bang?' Tyler had geknikt en Wendy zei hem dat iedereen wel eens bang was en dat het niet erg was. Toen had ze zelf de rotzooi opgedweild en roomservice gebeld om een glas appelsap te bestellen. 'Sorry hoor, Wendy,' had Victory vol bewondering gezegd. 'Maar ik denk dat ik was gaan gillen.'
'Nee, hoor,' zei Wendy. 'Het is anders als het je eigen kinderen zijn.'
Dat zei iedereen altijd en Victory nam maar aan dat het zo was, dacht ze terwijl ze weer naar Wendy's billboard keek. Maar dat maakte nog niet dat ze het zelf zou willen ervaren.
In ieder geval zou Wendy dinsdagochtend in Cannes arriveren voor de premiere van haar film diezelfde avond. Ze zou ook in het Hotel du Cap verblijven en had geregeld dat ze de suite naast die van Victory zou krijgen. Ze wilden de tussendeur openzetten en er een tweedaagse logeerpartij van maken. Een erg duur en glamoureus logeerpartijtje dat, zo zei Wendy, het enige was waar ze de afgelopen weken naar uit had kunnen kijken.
Ze zouden veel lol gaan hebben, was Victory het met haar eens. Ze pakte haar mobieltje en stuurde Wendy een sms:
'onderweg naar feestje. zag je billboard in cannes. in 1 woord geweldig! tot snel!'
Ze drukte op het verzendknopje en schrok toen op van geklop op het raampje van de Mercedes. Een armoedig gekleed kind - een klein meisje met blonde haren die als stukken touw langs haar gezichtje hingen - tikte op het raam met een bos rode rozen. Victory bekeek haar droevig. Die zielige kinderen waren overal; op straat, in restaurants en winkels probeerden ze rozen aan toeristen te verkopen. Sommige van hen waren niet ouder dan vijf of zes jaar oud, het was vreselijk. Het hele weekend lang had Victory zich al afgevraagd wat voor land het toestond dat kinderen dingen op straat verkochten en al helemaal een land waarvan de inwoners beweerden dat ze dol op kinderen waren. Het was typische Franse hypocrisie, dacht ze terwijl ze het raampje naar beneden deed. Van buiten kwam het geluid van muziek en het rumoer van een feestje dat ergens in de straat aan de gang was. 'Voulez-vous acheter une rose?' vroeg het kleine meisje. Ze keek vol ontzag de auto in en nam Victory's avondjurk en de 15-karaats diamanten hanger in de vorm van een traan, een ketting die Pierre voor die avond voor haar geleend had, in zich op.
'Absolument. Merci,'' zei Victory. Ze deed haar minuscule handtasje open, dat vijfhonderd euro, haar American Express Black Card, een lippenstift en een poederdoosje bevatte, en gaf het meisje een briefje van honderd euro. 'Ah, Madame,' riep het kleine meisje uit. 'Vous etes tres gentile. Et tres belle. Vous etes une movie star?'
'Non, une fashion designer,' zei Victory glimlachend. De auto reed een stukje vooruit en het meisje klampte zich aan het raam vast terwijl ze naast de auto bleef rennen. 'Attendez. Le traffic,' riep Victory geschrokken uit. Het meisje lachte - ze miste bijna al haar voortanden - en was het volgende ogenblik verdwenen tussen de rij auto's achter hen.
'Madame,' zei Mr. Hulot en hij schudde zijn hoofd. 'Dat kunt u beter niet doen. Zo moedigt u hen aan. Nu zullen ze als duiven om de auto heen gaan zwermen...'
'Het zijn maar kinderen,' zei Victory.
'Het zijn... hoe zeg ik dat, kleine piraten. Ze zitten met hun handen aan de auto en daar houdt Mr. Berteuil niet van.'
Handafdrukken? 'Tantpis,' zei "Victory. Als Pierre Berteuil niet wilde dat ze een klein kind hielp, dan was dat jammer. Ze was niet zijn eigendom en dat hij rijk was betekende nog niet dat hij altijd zijn zin moest krijgen, dacht ze grimmig en ze herinnerde zich dat ze twee weken geleden bijna dezelfde woorden tegen Lyne Bennet had gezegd toen ze het met hem uitmaakte. O, Lyne, dacht ze, en ze haalde haar schouders op. Ze keek fronsend uit het raam. Zo erg was hij niet...
En even wenste ze dat hij daar was, bij haar. Samen onderweg naar haar grootse feest. Dat zou leuk zijn geweest.
Waar kwamen die gedachten vandaan? vroeg ze zich af terwijl ze wat in haar handtasje rommelde. Ze had de afgelopen twee weken nauwelijks aan Lyne gedacht. Zodra ze het met hem uit had gemaakt, was hij geen seconde meer in haar gedachten geweest, wat toch een teken moest zijn dat ze had gedaan wat juist was. Maar waarom ging het bij haar altijd zo met mannen? Wanneer ze iemand voor het eerst ontmoette en met hem uitging, was ze in het begin altijd ontzettend geinteresseerd en dacht ze dat ze eindelijk de ware gevonden had... en daarna begon het haar te vervelen. Was ze de enige vrouw die mannen en relaties na een tijdje een beetje saai vond? Of was het zo dat ze, wat relaties betrof, eerder een typische man was dan een vrouw? Ze beet ontsteld op haar nagels. Het was namelijk zo dat ze het de laatste tijd een beetje... zorgelijk begon te vinden.
Maar wie had ooit gedacht dat Lyne Bennett aanhankelijk zou worden? Hij was een van de succesvolste mannen van de planeet, maar waarom kon hij niet gewoon wat meer zoals Nico of Wendy zijn, die ook ontzettend succesvol waren, maar wisten dat ze andere mensen hun ding en hun werk moesten laten doen. Vanaf het moment dat ze Lynes huis op de Bahamas was ontvlucht voor die bespreking in Parijs, had Lyne haar doorlopend lastiggevallen; hij belde constant en kwam onverwachts langs in haar showroom, waar hij dan in haar kantoor de krant ging zitten lezen en over zijn mobiele telefoon zaken deed.
'Lyne,' had ze uiteindelijk moeten zeggen toen hij voor de derde keer langskwam... om vier uur 's middags. 'Moet je niet ergens heen? Een bespreking of zoiets? Heb je dan niets te doen?'
'Ik ben toch bezig, schatje,' zei hij terwijl hij zijn Black- berry omhooghield. 'Mobile Office, weet je nog? Mod-tech. Niemand zit meer aan zijn bureau vast.'
'Moderne technologie is ook niet alles,' zei Victory met een blik die aangaf dat ze wenste dat hij wel aan zijn eigen bureau zat.
'O, hoi Lyne,' zei haar assistente, Claire, nonchalant toen ze Victory's kantoor binnenliep.
'He, meissie,' zei Lyne. 'Hoe gaat het met die nieuwe lover van je?'
Dit was vreemd. 'Praten jij en Lyne veel met elkaar?' vroeg ze later aan Claire.
'Hij is nogal kletserig,' Claire haalde haar schouders op. 'Hij belt wel eens voor je en als je er dan niet bent...'
'Belt hij zelf?'
'Tuurlijk. Waarom niet?' vroeg Claire. 'Hij is best aardig. Dat probeert hij tenminste te zijn.'
' "Aardig" is niet het woord dat ik zou gebruiken om Lyne Bennett te beschrijven,' zei Victory.
'Nou, hij is wel leuk. Dat moet je toegeven. Hij is best grappig. En zo te zien is hij stapelgek op je. Hij kijkt altijd naar je en als je er niet bent, vraagt hij constant hoe het met je gaat.'
Vreemd. Erg vreemd, dacht Victory.
En dan was er dat akkefietje met die hiphopzangeres, Venetia, die in een van zijn cosmetdcacampagnes schitterde. Lyne, Venetia en haar entourage van maar liefst vier man kwamen op een middag onaangekondigd bij Victory's showroom aanzetten. Normaal had ze het niet erg gevonden, ze hield er een opendeurbeleid op na waardoor klanten en vrienden stilzwijgend begrepen dat ze onverwachts langs mochten komen. Onder normale omstandigheden had ze Venetia met alle plezier zelf haar collectie laten zien en haar uitgeleend wat ze maar wilde. Maar die middag was Muffie Williams van b et c bij haar op kantoor, een zeer zeldzame gebeurtenis, en ze waren verwikkeld in een hevige discussie over de aankomende voorjaarslijn. Ze kon Muffie onmogelijk vragen plaats te maken voor een beroemdheid, een teken van respect dat Lyne niet leek te begrijpen. 'Laat Venetia die groene jurk eens zien, schatje,' drong Lyne aan. 'Je weet wel, die ik zo mooi vond...'
Muffie keek naar Lyne alsof hij net haar kat had overreden en toen Lyne de hint niet begreep, stond ze op en begon bruusk haar spullen bij elkaar te pakken. 'We gaan een andere keer wel verder, lieverd,' zei ze tegen Victory.
'Muffie, het spijt me,' zei Victory machteloos. Ze keek Lyne boos aan.
'Wat?' vroeg hij. 'Wat heb ik gedaan? Mag ik die jurk niet mooi vinden?'
'Hoe kon je dat nou doen?' vroeg Victory hem later. Ze zaten in avondkleding op de achterbank van zijn terreinwagen en waren op weg naar een liefdadigheidsgala in het Metropolitan Museum. 'Ik was in bespreking met Muffie Wl- liams, toevallig een van de belangrijkste vrouwen van de modewereld...'
'He, ik wilde alleen maar helpen. Ik dacht dat je het wel leuk zou vinden om Venetia te kleden. Ze staat voortdurend in de schijnwerpers. Misschien wil ze wel een van jouw jurken naar de Grammy's dragen...'
'O, Lyne,' zuchtte ze gefrustreerd. 'Dat is het niet. Je lijkt gewoon niet te respecteren wat ik doe.'