Lipstick Jungle (48 page)

'Niet respecteren?' vroeg hij. 'Ik vind het geweldig wat je doet, schatje. Je bent de beste...'
'Wat als ik zomaar op jouw kantoor langs zou komen?' zei ze. Ze keek boos uit het raam. 'Het spijt me, Lyne, maar van nu af aan ben je niet meer welkom in de showroom.'
'O, ik snap het al,' zei hij. 'Dit gaat om geld, he?'
'Geld?'
'Ja. Nu je vijfentwintig miljoen dollar gaat verdienen, denk je dat je mij niet meer nodig hebt.'
'Ik heb je nooit nodig gehad. En zeker niet vanwege je geld. Eerlijk gezegd, Lyne, is jouw geld niet zo interessant.'
'En dat van jou wel?' zei Lyne, die weigerde haar serieus te nemen. 'Wou je zeggen dat jouw geld interessanter is dan het mijne?'
'Voor mij is het interessanter,' zei ze knorrig. Ze ging verzitten. 'Oke,' zei ze. 'Je hebt gelijk. Het gaat om geld. Ik wil geen man die zo veel geld heeft als jij. Want het draait nu allemaal om jou. Je blijft maar proberen om me jouw wereld in te slepen terwijl ik volkomen gelukkig ben met mijn eigen wereld, die ik zelf heb gecreeerd.'
'Sorry,' zei Lyne. 'Ik weet niet echt wat ik daar op moet zeggen.'
'Kijk,' zei ze, in een poging het uit te leggen. 'Het zit zo. Jouw leven is als een grote Broadwayshow. En mijn leven is een kleinere show, die niet op Broadway staat. Hij is misschien niet zo groot, maar het is mijn show en die is net zo interessant als jouw show. Onze relatie is als een poging de twee shows te combineren. Er is maar een mogelijke uitkomst: de kleine show wordt opgeslokt en geabsorbeerd door de grote show. De grote show vindt dat misschien best, maar de kleine show vindt het verschrikkelijk. De kleine show kan niet meer met zichzelf leven...'
'Ik dacht dat je modeontwerper was,' zei Lyne grijnzend.
Ze glimlachte ongemeend. Gaf hij het dan nooit op? 'Ik weet dat je best begrijpt wat ik bedoel...'
'Wat ik eruit begrijp, is dat jij lijkt te denken dat ik een Broadwayshow ben. Je moet duidelijke taal tegen mij spreken, schatje. Ik snap subtiele opmerkingen nooit, weet je nog?'
Hij streelde triomfantelijk haar hand. Lynes koppige onvermogen om andermans gevoelens op te merken was iets waar ze hem de week ervoor nog voor op zijn kop had gegeven en nu probeerde hij slim te zijn door het om te draaien en tegen haar te gebruiken.
'Het probleem is: hoe kan ik een succesvolle vrouw zijn als ik samen ben met een man die nog succesvoller is?' zei ze. 'Dat kan niet. Het is net of mijn succes er niet toe doet.'
'Gaat het je daarom?' vroeg Lyne gniffelend. 'Ik dacht dat alle vrouwen dat juist wilden, een man die succesvoller is dan zij. Is dat niet het gedoe waar vrouwen het de laatste twintig jaar over hebben? Dat succesvolle vrouwen niet aan de man kunnen komen omdat er niet genoeg mannen zijn die succesvoller zijn dan zij en de weinigen die dat wel zijn niets met die vrouwen willen? Daarom wordt er toch zoveel geklaagd dat de meeste succesvolle mannen domme blondjes als vriendin willen? Als je erover nadenkt, zou je juist blij moeten zijn, meissie. Je hebt de hoofdprijs en die hoofdprijs heet Lyne Bennett.'
Wat een lef had die vent! dacht ze terwijl ze hem verontwaardigd aankeek. 'Je bent in de jaren negentig blijven hangen, Lyne. Ik ken geen enkele succesvolle vrouw die zo denkt. De meeste succesvolle vrouwen die ik ken willen een man die minder succesvol is...'
'Omdat ze hem dan kunnen commanderen?'
'Nee. Omdat ze zelf niet gecommandeerd willen worden.' Ze ging wat verder naar achteren zitten op de bank. 'Het is onvermijdelijk dat degene die het meeste geld heeft binnen een relatie ook degene is die de touwtjes in handen heeft.'
'Dat is misschien wel zo,' zei Lyne, 'maar als die persoon fatsoenlijk is, laat hij dat de ander nooit merken.'
Ze keek hem verbaasd aan. Ondanks al zijn praatjes had Lyne soms onverwachte aanvallen van fatsoen. Misschien beoordeelde ze hem wel te streng... hij kon er tenslotte niets aan doen dat hij rijk was. Dat lag niet per se aan zijn karakter.
'Ik begrijp wat je wilt zeggen,' zei hij. 'Je wilt dat ik me in jouw wereld begeef. Dus waarom neem je me niet mee naar dat vakantiehuisje waar je het altijd over hebt?'
'Oke, dat zal ik doen,' zei ze. 'Maar dat hele huis is ongeveer net zo groot als jouw woonkamer, mogelijk zelfs kleiner.'
'Wil je daarmee zeggen dat ik een snob ben?' vroeg Lyne met geveinsde schok.
'Ik wil daarmee zeggen dat je je er waarschijnlijk kapot zult vervelen. Er is daar niets... je kunt er zelfs geen fatsoenlijke kaas krijgen.'
'Grappig,' zei hij terwijl hij met zijn hoofd schudde. 'Ik was niet echt van plan om er voor de kaas heen te gaan.'
Victory had gehoopt te kunnen voorkomen dat Lyne ooit mee zou gaan naar haar vakantiehuisje. Haar kleine vakantiehuis, niet veel groter dan honderdveertig vierkante meter, was haar toevluchtsoord. Het was gelegen in een afgelegen gehucht in Connecticut dat slechts kon bogen op een bakker, een postkantoor, een buurtwinkeltje en een benzinestation. Het was bepaald geen glitter en glamour; er waren geen feestjes om naartoe te gaan, er was zelfs in de wijde omtrek geen degelijk restaurant te vinden. Maar dat was voor haar juist de charme ervan. Als ze daarnaartoe ging, droeg ze oude kleren, een bril en soms waste ze dagenlang haar haren niet. Ze bestudeerde insecten en bekeek vogels door een verrekijker, een vogelgids bij de hand om de verschillende soorten spechten op te zoeken. Het huis stond midden in 3,5 hectare bos en had een klein zwembad en een vijver, 's Nachts luisterde ze naar de schorre paringsroep van kikkers. Het zou daar, zo dacht ze, ontzettend saai kunnen zijn, maar zij verveelde zich er nooit. Dat kon toch ook niet, met al die natuur om je heen? Maar zou Lyne Bennett dat kunnen begrijpen? Waarschijnlijk niet. Hij zou er in een van zijn duizend dollar kostende Etro kasjmieren truien rondlopen en alles verpesten.
Maar misschien, dacht ze, was dat juist de oplossing. Lyne zou de echte Victory leren kennen en niet meer in haar geinteresseerd zijn.
Lyne wilde dat Bumpy hen er vrijdagavond heenbracht, maar dat weigerde Victory. 'We gaan met mijn auto en ik rijd.' Lyne was lichtelijk geshockeerd toen ze in haar pt Cruiser bij hem voor kwam rijden, maar hij zei niets. Hij maakte heel opzichtig zijn gordel vast en deed zijn rugleuning achterover alsof hij zich schrap zette voor de rit. 'Ik neem aan dat als je je bedrijf verkoopt, je een nieuwe auto aanschaft?' zei hij gevat.
'Ik heb er wel aan gedacht,' zei ze terwijl ze de oprit afreed. 'Maar ik ben nogal praktisch aangelegd. Ik bedoel, een auto is toch eigenlijk alleen maar pronkzucht. Het is geen investering... de waarde vermindert zodra je bij de dealer wegrijdt. Je kunt een auto niet voor hetzelfde bedrag verkopen als waarvoor je hem hebt gekocht, zoals met juwelen of meubels of een tapijt het geval is.'
'Mijn eigen magnaatje,' zei Lyne, die zich aan het dashboard vastklampte terwijl ze door het verkeer heen zwenkte.
'Ik blijf graag in touch met de belangrijke zaken.'
'Dat doen alle vrouwen volgens mij. Dat is een van die saaie vrouwenregels. Waarom blijf je niet in touch met onbelangrijke zaken?'
'Daar heb ik jou toch voor?' zei ze.
Lyne begon met de knopjes van de middenconsole te spelen.
'Wat doe je?' vroeg Victory.
'Ik vroeg me gewoon af of deze auto airconditioning heeft.'
'Dat heeft hij, maar ik heb er een hekel aan. Zelfs al is het vijfendertig graden buiten, dan rij ik nog met de ramen open.' En om haar woorden kracht bij te zetten deed ze de ramen naar beneden en kreeg Lyne de warme wind om zijn oren.
Pas zaterdagavond werd het weekend een complete ramp. Tot op dat moment had Lyne zijn uiterste best gedaan om te laten zien dat ook hij een andere, meer ontspannen kant had, maar dat was waarschijnlijk gedeeltelijk te danken aan het feit dat zijn telefoon geen bereik had. Op zaterdagochtend gingen ze naar een lokale veemarkt en in plaats van de konijnen en kippen te bekijken, bleef Lyne maar op zijn mobiele telefoon turen. 'Hoe kan je hier nou geen bereik hebben?' vroeg hij. 'Zelfs op een afgelegen Turks eiland werkte deze telefoon, maar in Connecticut heb ik geen bereik?'
'Lieverd, het begint me te vervelen,' zei Victory. 'Houd op met zeuren over je telefoon. Je moet het loslaten.'
'Oke,' zei Lyne. Hij stak speels zijn vinger in een kooi met kippen en werd onmiddellijk gepikt. 'Jezus,' zei hij en hij schudde met zijn hand. 'Wat is dit voor gat? Geen bereik maar wel killerkippen.'
'Laten we naar het tractorpulling gaan kijken,' zei ze.
'Op deze schoenen?' vroeg hij terwijl hij een voet optilde. Hij had dure Italiaanse instappers aan.
'He, pas op,' riep een deftig geklede vrouw die op een paard zat. Lyne sprong opzij en stapte daarbij in een hoop stront. Van een koe, vermoedde Victory. Lyne glimlachte moedig, maar bleef om de vijftien seconden naar zijn schoen kijken.
'En daar komt John in zijn 5 pk Garden Master, hij begint aan zijn eerste poging om tweehonderd kilo te verslepen,' zei de omroeper door de luidsprekers.
'Geweldig dit, vind je niet?' vroeg Victory.
Ze keek naar Lyne voor bevestiging, maar hij was zomaar verdwenen. Sukkel, dacht ze. Hij was net een klein kind dat altijd maar wegliep en verdwaalde. Ze sloeg haar armen over elkaar. Ze ging hem mooi niet zoeken. Hij was volwassen en ze was zijn moeder niet.
Ze bleef naar het tractorpulling staan kijken, maar de irritatie en bezorgdheid over wat er met hem gebeurd kon zijn werden met de minuut erger. En toen hoorde ze de omroeper zeggen: 'En daar komt Line, of Lynn, ik weet niet precies hoe ik zijn naam moet uitspreken, maar deze gozer gaat zijn eerste poging doen om tweehonderd kilo te verslepen...'
Het kon niet waar zijn. Maar dat was het wel: daar zat Lyne, boven op een tractor, de motor draaide op volle toeren terwijl hij op de modderige baan vooruit probeerde te komen. Hij haalde de finish en ze juichte. Hij had zo'n sterke competitiedrang, dacht ze, dat hij geen enkele wedstrijd kon weerstaan.
Lyne haalde de halve finale, maar was uitgeschakeld toen er bij vierhonderd kilo sleepgewicht rook uit de motor van zijn tractor kwam.
'Zag je dat, schatje?' zei hij buiten adem en helemaal vol van zichzelf. 'Heb ik die lokale boertjes een poepie laten ruiken, of niet?'
'Waar heb je die tractor vandaan?' vroeg ze.
'Gekocht van een boer voor tienduizend dollar.'
'Wat ga je er in godsnaam mee doen?'
'Wat denk je?' zei hij. 'Ik heb hem teruggegeven. Die boer is nu mijn beste vriend. Ik heb tegen hem gezegd dat de volgende keer dat ik hier ben, ik bij zijn boerderij langskom en erop wil rijden.'
Die avond bereidde ze gebraden kip voor het diner. Lyne raakte niet over het tractorpulling uitgepraat en over hoe hij die boeren op hun nummer had gezet. Ze vond het wel grappig, totdat ze jus wilde gaan maken. Lyne, nog steeds vol van zijn prestaties met de tractor, stond erop dat hij het zou doen. Hij beweerde dat hij een geweldig recept voor jus van zijn moeder had geleerd. Hij goot rode wijn en worces- tersaus in de pan en ineens had Victory er genoeg van. Ze schreeuwde tegen hem en hij bleef even als verdoofd stilstaan. Toen smeet hij de lepel in de gootsteen.
'Hoe durf je?' zei Victory terwijl ze het bewuste keukengerei oppakte. Ze hield het omhoog voor zijn gezicht. 'Zo gedraag je je niet in mijn huis.'
'Best,' zei hij. 'Het lijkt er toch op dat je alleen wilt zijn, dus misschien kan ik maar beter weggaan. Ik bel Bumpy wel dat hij me moet komen ophalen.'
'Dat lijkt me een goed idee,' zei ze.
Bumpy deed er tweeenhalf uur over en in de tussentijd hadden ze nauwelijks een woord tegen elkaar gezegd. Ze had geprobeerd de kip te eten, maar hij smaakte droog en bleef in haar keel steken. Dat was het moment waarop ze het goed hadden moeten maken, waarop een van hen zijn verontschuldigingen aan had moeten bieden, maar het leek erop dat geen van beiden er nog moeite voor wilde doen. 'Het is misschien maar beter zo,' zei ze tegen hem toen hij eindelijk vertrok.
'Wat je wilt,' zei hij kil. Hij was teruggekropen in zijn onverschillige miljardairsschulp en daar had zij voor gezorgd.
'Jullie zijn om jus uit elkaar gegaan?' riep Wendy later door de telefoon uit.
'Het is altijd iets kleins, he,' zei Victory. Ze keek rond in haar huisje. Het zou er gelukzalig vredig moeten voelen nu de rust was weergekeerd, maar in plaats daarvan was het maar een karige en deprimerende boel. 'O Wendy, ik ben zo'n trut,' zei ze. 'Ik heb me als een enorme heks gedragen. Ik weet niet wat ik ineens had. Ik flipte gewoon. Ik kon er niet tegen om hem in mijn buurt te zien...'
'Waarom bel je hem dan niet?'
'Ik denk niet dat ik dat moet doen. Daar is het nu te laat voor, hij haat me vast. Of hij denkt dat ik gek ben. Daar heb ik hem genoeg reden voor gegeven.'
Toch had ze verwacht dat Lyne haar uiteindelijk zou bellen. Dat had hij altijd gedaan. Maar deze keer niet. Er gingen twee dagen voorbij, toen vier. En tegen die tijd had ze besloten om hem te vergeten. Het was niet erg.
Toch beangstigde het haar: dit griezelige vermogen om een man en haar gevoelens voor hem in een oogwenk los te laten. Uit het oog, uit het hart. Zo makkelijk ging het.
Was dat bij andere vrouwen ook zo? Niet bij Wendy en ook niet bij Nico. Zelfs al had Nico een affaire, ze hield nog steeds van Seymour. Maar er gebeurde iets met je wanneer je veel relaties had en het dus ook vaak uitging. In het begin deed het vreselijk veel pijn en dacht je dat je er nooit meer bovenop kwam. Maar daarna leer je er redelijker over na te denken. Je was alleen maar gekwetst omdat die man je jouw droom had afgenomen. Je begreep dan dat eigenlijk alleen je ego gekwetst was, alleen de egocentrische gedachte dat iedere man met wie je samen was van je zou moeten houden, dat het heelal je dat verschuldigd was. Maar liefde was geen onvervreemdbaar mensenrecht, en sommige vrouwen leefden waarschijnlijk hun hele leven zonder ooit een man te hebben die echt van hen hield. En sommige mannen ook! En zij was waarschijnlijk een van die mensen. Het was een feit dat ze moest accepteren, dacht ze teleurgesteld, hoeveel pijn dat ook deed. Niemand zei ooit dat het leven makkelijk was. Ze kon het aan, ze zou volhouden. En ze had altijd haar carriere nog.
Ze keek weer uit het raampje van de Mercedes. De auto was weer een paar honderd meter verder gekropen en eindelijk deed Mr. Hulot zijn knipperlicht aan om linksaf de haven in te rijden. Hier ging het allemaal om, dacht ze. Het feest was een erkenning van haar en haar talenten, van alles waar ze zo hard voor had gewerkt.
De auto reed langzaam over een smalle cementweg en stopte uiteindelijk voor een glanzend wit jacht met kleine, fonkelend witte lichtjes. Twee potige mannen in zeemans- kledij stonden met klemborden in hun handen gereed bij de loopplank. Daaromheen hing een groepje beveiligingsmensen met portofoons rond, en vooraan stond een kluwen pa- parazzifotografen dat werd tegengehouden door een oranje politielint. Het flitslicht was bijna verblindend, maar door het witte licht heen ontwaarde Victory een bekend acteurs- stel dat eikaars hand vasthield en professioneel naar de camera's wuifde.