Lipstick Jungle (45 page)

Ze hoorde aan het einde van de gang het belletje van de lift en het geluid van de liftdeuren die open gleden. Dat moest hem zijn, dacht ze, en inderdaad, even later kwam Kirby de hoek om wandelen, met een gebreid mutsje op zijn hoofd en een bruin leren jack aan, zijn telefoon in zijn ene hand en een tas boodschappen in zijn andere. 'He,' riep hij, alsof ze een kennis was die hij op straat tegenkwam. Het was niet bepaald de begroeting waarop ze gehoopt had en ze voelde zich heel even verslagen. Maar ze zei tegen zichzelf dat het niet uitmaakte; waar het om ging, was dat hij er was.
'Ik wilde net weggaan,' zei ze.
Hij nam de boodschappen in zijn andere hand, reikte in zijn zak naar zijn sleutels en gaf haar terwijl hij de deur opende een snel kusje op haar wang. 'Ik moest een scene repeteren voor mijn toneelles en ik zat er helemaal in,' zei hij terwijl hij langs haar heen zijn appartement binnenliep. 'Ken je dat? Dat je ergens zo door in beslag wordt genomen dat je de tijd helemaal vergeet? En toen bedacht ik ineens dat de melk op was. Ik zeg elke dag tegen mezelf dat ik melk moet kopen en dan vergeet ik het weer.' Ze liep achter hem aan de keuken in en keek hoe hij een plastic fles met melk uit de tas pakte en die op de bovenste plank van zijn bijna lege koelkast zette. Melk! dacht ze. Had hij maar aan haar gedacht.
'Hoe is het?' vroeg hij aan haar terwijl hij zich omdraaide. 'Ik heb je al... een week niet gezien.'
'Dat kon niet anders,' zei ze, opgelucht dat zijn enigszins afstandelijke gedrag alleen maar kwam doordat hij haar had gemist. 'Ik heb een rotdag gehad...'
'Ik ook,' zei hij medelevend terwijl hij langs haar heen liep naar de woonkamer. 'Ik ben helemaal zenuwachtig. Ik moet vanavond een scene spelen bij mijn toneelles en ik wil zo graag dat die geweldig gaat.'
'Dat gaat vast wel lukken,' zei ze.
'Het is een heel emotionele scene,' zei hij terwijl hij op de bank ging zitten en zijn handen door zijn haar haalde. Hij keek naar haar op. 'En jij?' vroeg hij. 'Kom eens hier.'
'O Kirby,' mompelde ze. Ze voelde zich ineens een behoeftig hoopje ellende. Zo voel ik me nooit, dacht ze, en ze vroeg zich af of ze zou gaan huilen.
'He, wat is er?' vroeg Kirby. Ze ging naast hem zitten en hij sloeg een arm om haar heen. Ze voelde hoe ze tegen hem aan ontspande en ze genoot van het heerlijke gevoel van gewoon door hem te worden vastgehouden. Kirby was niet bepaald de intelligentste man ter wereld, maar hij voelde altijd precies aan waar ze emotioneel behoefte aan had; ze draaide zich naar hem toe om hem te vertellen hoe haar dag was geweest. Maar hij moest haar signalen verkeerd hebben geinterpreteerd, want hij begon haar te zoenen.
Haar mond verstijfde in protest. Ze ging een paar seconden met hem mee, maar trok zich toen terug. 'Kirby, ik heb zo'n idiote dag achter de rug,' zei ze met nadruk omdat ze wilde dat hij haar begreep. 'Ik heb iemand moeten ontslaan...'
'Ik dacht dat je dat aan de lopende band deed,' zei Kirby grappend.
Ze glimlachte geduldig, maar voelde zich ineens geirriteerd dat hij een grapje maakte terwijl ze er zo wanhopig behoefte aan had serieus te zijn. 'Het was mijn baas. Of eigenlijk mijn oude baas. En nu heb ik zijn baan.'
'Dan zou je blij moeten zijn,' zei Kirby terwijl hij aan haar arm trok om haar naar zich toe te halen. Hij kuste haar net onder haar oor in haar nek en fluisterde: 'Je hebt een nieuwe baan. Ik ben altijd blij als ik een nieuwe baan heb. Dat betekent dat ik meer geld ga verdienen.'
'Dat is niet het enige,' zei ze terwijl ze haar hoofd afwendde.
'Ga je niet meer verdienen? Dat klinkt niet zo slim.' Hij leunde triomfantelijk achterover, alsof hij net een heel geweldig inzicht met haar had gedeeld. Ze keek naar zijn aantrekkelijke, rustige gezicht. Hij had, dacht ze, het gezicht van een golden retriever. Beeldschoon, maar dom.
Ze kreeg een knoop in haar maag. Dat kon ze niet echt over Kirby denken. Het was niet zijn schuld dat hij het niet begreep. Hij was gewoon niet zo erg onderlegd... hij had maar twee jaar een vervolgopleiding gedaan terwijl hij ondertussen had geprobeerd model te worden. 'Kom schat,' zei ze terwijl ze opstond en zijn hand pakte. 'Ga je mee naar de slaapkamer?' Als ze zouden gaan vrijen, zou alles weer goed zijn en dan zou ze weer fijne gevoelens over hem hebben.
'Ik twijfelde of je wel zin had om te vrijen,' zei Kirby, die haar toestond hem te leiden. 'Je doet een beetje vreemd vandaag.'
'Dat komt gewoon door mijn dag,' zei ze terwijl ze zich snel uitkleedde en haar kleding zorgvuldig op zijn bureau legde, haar slipje onder haar rok. Ze ging op het bed liggen en hij kwam naakt boven op haar liggen. Dat voelde pas goed, dacht ze, en ze sloeg haar armen strak om zijn nek, zodat ze zijn gewicht op haar kon voelen. Niets voelde zo lekker als een jonge man met een gespierd lijf. Zijn huid was zo zacht... zachter, bedacht ze, dan die van haarzelf...
'Zal ik het touw pakken?' vroeg hij.
'Ik weet het niet,' zei ze. Hij bond soms haar polsen aan beide kanten van het bed vast en als ze daar zo lag vastgebonden, raakte ze altijd extra opgewonden. Maar vandaag wilde ze dat niet. Ze wilde dat hij haar vrijmaakte van de middag. Ze wilde dat hij haar het gevoel gaf dat ze iemand anders was, zoals hij dat eerder altijd had gedaan. Zomaar een lichtekooi in een pornofilm. Een vrouw die het met een man deed terwijl er andere mannen toekeken...
'Neuk met me,' zei ze.
Hij liet zijn hand tussen haar benen glijden. 'Wat je maar wilt, stuk,' zei hij.
O nee, dacht ze verwilderd. Waarom zei hij dat nu? Precies nu haar verlangen zo kwetsbaar was. Stuk. Ze moest er niet over nadenken. Ze moest het negeren en zich ontspannen. Maar ze bleef er maar aan denken. Wlde ze eigenlijk wel vrijen?
'Je bent helemaal niet nat,' zei hij.
'Het spijt me,' zei ze met een behoedzame glimlach in de hoop haar gevoelens te verbergen. 'Ik ben een beetje gespannen...'
'Dan ontspan ik je wel,' zei hij. Hij gleed naar de onderkant van het bed, duwde haar benen uit elkaar, legde zijn handen op haar vagina en duwde haar schaamlippen helemaal open. Hij begon haar te likken en ze legde haar hand op zijn hoofd, zichzelf dwingend iets te voelen. Maar dat werkte ook al niet... eerlijk gezegd was het allemaal nogal irritant.
Wat was er met haar aan de hand?
'Kirby,' zei ze zacht. Hij keek op. 'Zullen we gewoon neu- ken?' zei ze.
'Prima,' zei hij. 'Wat je maar wilt, schat. Dat weet je. Je weet dat ik alles voor je doe...'
Ze legde zijn vinger op zijn lippen om hem tot stilte te manen. Als hij nu weer te veel zou gaan praten, zou ze niet verder kunnen. Ze gooide haar hoofd naar achteren, streelde zijn gespierde schouders en voelde een verrassend bultje. Een puistje? Had Kirby Atwood een puistje... op zijn schouder?
Houd op, commandeerde ze zichzelf. Ze ging niet doen wat andere vrouwen deden, zich concentreren op de onvolkomenheden van een man totdat hij al zijn seksuele aantrekkingskracht had verloren. Ze had zo veel geluk, hielp ze zichzelf streng herinneren. Ze was drieenveertig; ze had geluk dat er sowieso iemand was die met haar naar bed wilde, laat staan een man zoals Kirby. Ze ging ervan genieten. Ze moest ervan genieten. Ze moest ontsnappen... Ze concentreerde zich op zijn harde penis, hoe die in haar voelde, op het puur fysieke genot met een waanzinnig aantrekkelijke jonge vent te zijn. Ze duwde haar heupen omhoog, legde haar handen op zijn achterwerk en duwde hem verder bij haar naar binnen.
Het lukte haar bijna even alles te vergeten en zichzelf toe te staan te schreeuwen van genot. Toen ze klaar waren, hield ze hem vast, liet haar handen over zijn rug en achterwerk glijden, genoot van het gevoel van zijn gladde huid en duwde hem bij haar naar binnen nadat hij al slap was geworden.
'Wauw,' zei hij, 'dat was heftig.'
Ze knikte; ze wilde hem niet loslaten. Godzijdank werkte haar Kirby-oplossing nog, dacht ze. Maar toen ze zich stond aan te kleden, drong de realiteit van de situatie tot haar door, en ze voelde zich verdrietig. Ze kon niet ontkennen dat het niet meer zo geweldig was als in het begin en dat het op een dag, waarschijnlijk al snel, helemaal niet meer zou werken.
De telefoon in de suite ging twee keer kort over, wat betekende dat het een binnenlijn was. Wendy pakte de hoorn op en legde haar hand op haar andere oor. Magda zat tv te kijken met het volume zo hoog mogelijk om het geluid van de stofzuiger te overstemmen die door een kamermeisje, dat afkeurend naar de rommel keek, onsystematisch over het tapijt werd gehaald. 'Hallo?' schreeuwde Wendy in de hoorn.
'Nessa Hope is er. Zal ik haar naar boven sturen?' vroeg de receptioniste.
'Ja, graag,' zei Wendy. Ze keek vluchtig op haar horloge. Het was halfdrie; Shane was al een kwartier te laat. Ze zou Nessa Hope hier zeer zeker van op de hoogte stellen, het zoveelste bewijs van Shanes slechte vaderschap. Ze liep door het smalle gangetje dat naar de vertrekken van de kinderen leidde; twee kleine kamers en een badkamer die gespiegeld waren aan de slaapkamer en woonkamer ertegenover. In de eerste kamer stonden twee bedden en op de grond daar tussenin waren Tyler en de kleine Chloe aan het kleuren. Tyler pakte Chloes kleurpotlood af. 'Je doet het fout, stommerd,' zei hij.
'Tyler. Dat is niet lief,' zei Wendy geduldig. Ze pakte het hem af en gaf het weer terug aan Chloe.
'Ze kleurt buiten de lijntjes,' protesteerde Tyler.
'Ze is pas twee,' zei Wendy. 'Dan mag je nog buiten de lijntjes gaan.'
'Dan ga ik ook buiten de lijntjes kleuren,' zei hij vastberaden.
'Dat kun je doen als je dat wilt,' zei Wendy. Ze keek op hem neer. De arme schat. Ze kon zijn irritatie wel begrijpen, hij zat ook in zo'n kleine ruimte opgesloten. Maar het was maar tijdelijk. Ze boog zich voorover. 'We hebben straks
een groot, nieuw appartement,' zei ze terwijl ze zijn schouder aanraakte zodat hij naar haar gezicht opkeek. 'Lijkt je dat wat?'
'Ik weet het niet.' Hij haalde zijn schouders op. 'We hebben al een appartement.'
'Mammie, komt Gwyneth straks?' vroeg Chloe.
'Die komt maandagochtend als jullie weer terug zijn. Jullie gaan nu met papa mee en jullie komen zondagavond weer hier.'
'Waarom moeten we hier weer naartoe?' vroeg Tyler terwijl hij beteuterd naar zijn kleurpotloden staarde. 'Waarom kunnen we niet thuisblijven?'
'W1 je niet bij mama zijn?'
'Waarom ga je niet mee naar huis?' vroeg Tyler.
Wendy glimlachte. 'Omdat papa en mama niet meer bij elkaar wonen,' zei ze voor de honderdste keer. 'Mama zoekt een nieuw appartement en daar gaan we met zijn allen wonen.'
'Papa ook?' vroeg Chloe.
'Nee, papa blijft in zijn appartement wonen.'
'Je bedoelt ons appartement, mama,' zei Tyler. 'Daar wonen wfj. Jij woont in dit hotel.'
'Jij woont hier ook,' zei Wendy geduldig.
'ik wil naar huis,' zei Chloe en ze begon te huilen.
Er klonk een zoemer. Wendy tilde Chloe op en zette haar op het bed neer. 'Magda,' riep ze. 'Wil jij de deur even opendoen?'
'Waarom?' schreeuwde Magda terug.
'Omdat er iemand voor de deur staat...' Wendy zuchtte en liep met Chloe op haar arm door het gangetje toen Magda ineens besloot behulpzaam te zijn en de deur open te doen. 'O,' zei ze en ze liep de kamer weer in.
'Is dat papa?' vroeg Tyler die achter hen aan kwam rennen.
Nessa Hope, Wendy's advocaat, bleef enigszins onzeker in de deuropening staan en bekeek het tafereel met nauwelijks verborgen afschuw. Nessa was vijfendertig, vrijgezel en aantrekkelijk op de typische Upper East Side-manier. Ze droeg een Roberto Cavelli blouse met print, een spijkerbroek en zwarte lakleren Mary Jane schoenen met hoge hakken. Nessa werd beschouwd als de gehaaidste scheidingsadvocaat van advocatenfirma Berchell & Dingley en stond nummer drieenveertig op de lijst van machtigste vrouwen van de stad.
Sorry,' zei Wendy. 'Kom binnen. Shane zou de kinderen om kwart over twee ophalen, maar hij is te laat. Ga zitten...'
Er was natuurlijk nergens plaats om te gaan zitten, want alle daarvoor bestemde oppervlakken lagen vol met papieren, boeken, scripts, dvd's, een spons, een haarborstel, een vliegtuig met afstandsbediening en een aantal kledingstukken.
'Ik kan ook wel even beneden wachten als je dat wilt,' zei Nessa voorzichtig.
'Nee, kom binnen,' zei Wendy. 'De kamermeisjes gaan net weg...' Ze maakte een klein gedeelte van de bank vrij en Nessa ging behoedzaam zitten. 'Zo gaat het hier niet altijd hoor. Doorgaans is alles beter onder controle,' voegde Wendy er verontschuldigend aan toe.
'Geeft niks hoor,' zei Nessa en ze glimlachte stijfjes. 'Je hebt schattige kinderen.'
'Dank je,' zei Wendy trots. Ze was even stil toen ze Magda's haar zag. 'Magda, lieverd, je zou je haar toch wassen?'
'Heb ik gedaan, mam.'
'Niet,' zei Wendy.
'Ik vind die shampoo niet lekker,' antwoordde Magda.
'We ben jij?' vroeg Tyler aan Nessa.
'Nessa is mama's advocaat,' legde Wendy uit.
'Ik hou niet van advocaten,' zei Tyler. Wendy legde haar hand op zijn bol. 'Hij is gewoon een beetje verlegen, toch jochie?'
'Hij lijkt me anders totaal niet verlegen,' zei Nessa opgewekt terwijl ze haar benen over elkaar sloeg.
'Ik hou niet van advocaten,' zei Tyler met zijn gezicht tegen Wendy's been.
'Nessa is heel aardig,' zei Wendy. 'Ze gaat er voor zorgen dat je voor altijd bij mama kunt blijven.'
'We gaan nu naar huis,' deelde Chloe mee.
De zoemer ging. 'Papa!' riep Magda uit en ze rende naar de deur. Shane kwam binnen. Hij zag er, zo merkte Wendy vol genoegen op, een beetje pips uit. 'Je bent laat,' zei ze.
'Ik moest even langs de apotheek. Ik voel me niet zo lekker.'
'Misschien kun je de kinderen dan maar beter niet meenemen.'
Hij keek haar even aan. 'Zo ziek ben ik nou ook weer niet. Gewoon hoofdpijn. Het gaat wel.' Hij keek bedachtzaam naar Nessa.
'Je kent mijn advocaat toch nog wel, Nessa Hope?' zei Wendy terwijl ze een handgebaar richting Nessa maakte.
'Yep,' zei Shane neutraal.
'Hoe gaat het, Shane?' vroeg Nessa, die was gaan staan.
'Prima,' zei Shane terwijl hij Chloe optilde. 'Werk je op zaterdag?'
'Ik werk iedere dag.'
'Dan zijn jij en Wendy een geweldig team samen,' mompelde Shane. Hij vroeg aan Magda en Tyler: 'Zijn jullie er klaar voor, jongens?'
'Dus jullie komen morgen om vijf uur terug?' vroeg Wendy.
'Ja, Wendy,' antwoordde Shane geirriteerd. 'Wanneer ga je naar Cannes?' vroeg hij als antwoord op haar gedrag.
'Maandagavond,' zei Wendy. Hij wist heel goed wanneer ze weg zou gaan en zij wist al wat er nu ging komen. 'Ik snap niet waarom ze niet gewoon bij mij kunnen blijven tot je terugkomt,' zei hij. 'Al dat heen en weer pendelen is een beetje onzinnig.'
'Je mag al blij zijn dat je ze even ziet, Shane,' zei ze.
'Nou, dat zullen we nog wel zien,' zei Shane terwijl hij langs Wendy naar Nessa keek. Hij riep de kinderen en vertrok.