Lipstick Jungle (33 page)

07.30-08.30 uur Ontbijt in zonnekamer
08.45uur Tennis
10.00 uur Rondreis eiland
12.45 uur Lunch in tuinhuisje aan het
zwembad
13.30 uur Boottochtje
Enzovoorts. Alle activiteiten waren gepland tot aan hun vertrek naar het vliegveld, zondag om vijf uur 's middags.
'Ik ben blij te zien dat je tegenwoordig op het kwartier werkt,' merkte Waker droogjes op.
'Ik wil maar een ding weten,' zei Victory. 'Wanneer mogen we naar de wc? En moeten we dan een bepaalde wc gebruiken?'
Susan en Waker vonden dat een extreem geestige opmerking, maar Lyne dacht er anders over.
Het bereikte zondagochtend allemaal een kritiek punt, toen Victory, weer, op een rieten stoel in het tuinhuisje bij het tennisveld naar Lyne zat te kijken, die een felle wedstrijd tegen een plaatselijke professional tenniste nadat hij de dag ervoor had besloten dat Walter, Susan en zij niet goed genoeg waren. Het was Susan en Walter op de een of andere manier gelukt om deze verplichting te omzeilen en ze waren weggeglipt voor een strandwandeling (of misschien waren ze - dat was hard nodig - even gaan liggen in hun kamer), maar Lyne had erop gestaan dat Victory naar hem kwam kijken. Als een echte vriendin. Ze kon wel gillen van verveling. Ze wist dat er vrouwen waren die geheel tevreden zouden zijn, het zelfs spannend zouden vinden om toe te kijken hoe hun steenrijke vriendje een tennisbal afslachtte, maar zo iemand was zij dus niet.
Wat deed ze hier in vredesnaam? vroeg ze zich voor de miljoenste keer af.
Ze stond op, liep naar de telefoon en drukte op de toets voor de 'concierge'. Lyne Bennett was vast de enige die een concierge in zijn optrekje op de Bahama's had, dacht ze geirriteerd.
'Ja mevrouw?' vroeg een beleefde mannenstem.
'Sorry dat ik je stoor, maar heb je een pen?' vroeg victory.
'Natuurlijk mevrouw. Ik kom eraan.'
Victory ging weer zitten. Lyne was niet echt een goede tennisser, maar dat kon je natuurlijk niet tegen hem zeggen. Hij sloeg zo hard dat bijna de helft van de ballen over het hek ging. Maar dat was geen probleem, want Lyne had twee ballenjongens om ze weer op te halen.
'Alstublieft mevrouw,' zei een glimlachende man, die een zilveren pen naar haar uitstak. 'Is deze goed?'
'Prima, dankjewel,' zei Victory, die een Bic ook prima had gevonden. Maar Bic-pennen waren niet goed genoeg voor Lyne Bennett...
Ze pakte 'Het Rooster', dat Susan, Walter en zij overal mee naartoe namen en waarnaar ze om Lyne te pesten zo vaak mogelijk verwezen. Ze draaide het om en schreef op de achterkant: 'Tien dingen die ik anders zou doen als ik miljardair was in plaats van Lyne...'
Ze dacht even na. Waar moest ze beginnen?
'Nummer een,' schreef ze op. 'De bediening geen witte handschoenen laten dragen. Dat is eng en getuigt van gebrek aan respect voor de bedienden.
Nummer twee: geen rooster maken en de gasten dwingen zich eraan te houden.
Nummer drie: hoe zit het met die koelkast vol Slim Fast? Welke idioot denkt dat zijn gasten Slim Fast willen als ontbijt, lunch en tussendoortje? En wat heeft het voor zin om miljardair te zijn als je geen echt voedsel kunt eten?
Nummer vier: je gasten niet dwingen te douchen voordat ze gaan zwemmen. Als je zo bezorgd bent om de hygiene van je gasten, waarom heb je hen dan uitgenodigd?
Nummer vijf: tijdens het eten niet telefonisch zakendoen, vooral als je je gasten hebt gedwongen te lunchen met de plaatselijke makelaar.
Nummer zes: niet proberen gasten te vermoorden.'
Ze dacht even na en onderstreepte toen het woord 'vermoorden'. Dat sloeg op het 'boottochtje' van gisteren. Bootdebacle was er een beter woord voor. Lyne had er niet alleen op gestaan te pronken met zijn nieuwe speedboot, maar had die ook zelf willen besturen. En vervolgens ging hij racen tegen een plaatselijk vissersbootje. Toen het allemaal voorbij was, zwoer Susan dat ze nooit meer naar het eiland zou komen.
Victory keek op naar Lyne, die midden op de baan in een tennisbal stond te knijpen. Zijn gezicht was rood aangelopen... hij zag eruit alsof hij een hartaanval zou krijgen. 'Die bal stuitert niet!' gilde hij.
'Sorry meneer,' zei een ballenjongen, 'ik heb net een nieuw blik opengemaakt...'
'Maak er dan nog maar een open!' Lyne smeet de bal op de grond, die eerst omhoog en vervolgens over het net stuiterde.
'Nummer zeven,' schreef Victory op. 'Een poging doen je als een normaal mens te gedragen. Zelfs als je dat niet bent.'
Op dat moment ging haar mobieltje. Ze keek op het display en hoopte maar dat het niet Nico of Wendy was.
'Victory?' zei Muffie Williams met haar eisende en schelle stem. 'Waar ben je?'
'Op de Bahama's... met Lyne,' zei Victory. Iets aan Muffies toon maakte dat ze zich ineens schuldig voelde dat ze weg was en tijd voor zichzelf nam.
'Kun je morgenochtend in Parijs zijn voor een vergadering? Bij b et c,' zei Muffie.
Victory keek steels naar Lyne. Hij was niet meer op de baan. Een van zijn verdwaalde ballen had een bijennest verstoord en hij rende nu schreeuwend en met zijn racket maaiend over het grasveld met de tegenstander en de twee bal- lenjongens in zijn kielzog.
'Geen probleem, Muffie,' zei ze in de telefoon. 'Ik wilde net vertrekken.'
Lyne was razend.
'Ik breek mijn weekend niet eerder af,' raasde hij.
'Dat vraagt ook niemand,' zei ze terwijl ze haar tas inpakte.
'Als ze zo graag met je willen vergaderen, kunnen ze best tot dinsdag wachten.' Dat was vast waar, maar hij wist niet hoe wanhopig graag ze hier weg wilde.
'Waar gaat die bijeenkomst over?'
'Hoe moet ik dat weten?' zei ze.
'Je verlaat de Bahama's op zondagochtend, verpest het weekend en vertrekt voor een bijeenkomst in Parijs, waarvan je niet eens weet waar die over gaat?'
'Zo doe ik dat, Lyne,' zei ze.
'Belachelijk.'
Ze haalde haar schouders op en pakte verder in. Wat ze niet wilde zeggen, was dat ze ieder excuus had aangegrepen om weg te kunnen bij hem, zijn rooster en zijn godvergeten 'ontspannen' weekend op de Bahama's.
'Weet je wat jouw probleem is, Lyne?' vroeg ze. 'Je bent zo bang voor intimiteit dat je iedere minuut van je leven moet plannen. Je kunt niet eens gaan zitten om als een normaal mens een gesprek met iemand te hebben.'
'Ben ik bang voor intimiteit?' bulderde hij razend. 'Jij bent degene die wegrent naar die stomme bijeenkomst in Parijs.'
Nu was het haar beurt om razend te worden. Ze draaide zich met een rood gezicht en een bonkend hart naar hem om. 'Het is geen "stomme bijeenkomst", begrijp je dat? Het gaat om mijn bedrijf. Dat ik geen miljard per jaar verdien, betekent niet dat mijn bedrijf niet net zo belangrijk is als dat van jou.' Dat laatste had ze zo hard geroepen dat haar keel uit protest was dichtgeklapt.
'Jezus!' zei hij overdonderd. 'Rustig maar, meid. Ga maar met mijn vliegtuig naar jfk. Dat is heen en terug maar vier uur. Als je nu vertrekt, kunnen wij gewoon om vijf uur weg...'
Daar had je hem weer, dacht ze irrationeel, met zijn schema. 'Begrijp je het dan niet?' vroeg ze op eisende toon terwijl ze kwaad een slipje op de grond smeet. Dat dramatische gebaar had niet bepaald het effect waarop ze had gehoopt, het slipje dwarrelde alleen maar op de vloer en lag daar gewoon, als een gevallen tissue. 'Ik heb jouw vliegtuig niet nodig...'
'Wat je wilt.' Hij haalde zijn schouders op en liep de kamer uit, wat hij altijd deed als het niet ging zoals hij wilde.
Toen de taxi arriveerde om haar naar het piepkleine vliegveld te rijden, was hij al met zijn volgende activiteit bezig: snorkelen. En toen ze op het asfalt in de zon stond te wachten op het rammelende, vijfpersoons-, eenmotorige vliegtuigje dat ze had weten te regelen om haar naar vliegveld Islip op Long Island te vliegen, wenste ze weer dat ze op Lynes aanbod was ingegaan. Maar ze kon het gewoon niet. Toen ze terug was, liep ze Lyne bij Michael's tegen het lijf en kon ze achteloos tegen hem zeggen: 'Nou, het ziet ernaar uit dat b et c een gigantisch bedrag voor mijn bedrijf gaat neertellen.' Hij bijna was gestikt in zijn lamsbout...
De herinnering deed haar glimlachen en toen ze naar voren leunde om in een spiegel te kijken, genoot ze ervan hoe de diamanten oorbellen het licht vingen. Misschien moest ze toch maar iets kleins voor zichzelf kopen om het te vieren. Misschien deze...
Haar telefoon ging. 'Dus,' zei Lyne alsof hij gewoon verderging waar hij een paar minuten eerder was opgehouden, 'ik zit vannacht in Washington vast. Als je nou eens op het vliegtuig springt en hier met me komt dineren?'
Ze zuchtte. 'Lyne, ik heb het druk.'
'Met wat?'
'Met mijn leven.'
'Dus je komt niet eten.'
'Nee.'
'Goed. Dag,' zei hij, en hij hing op.
Nico stond ineens nat, buiten adem en met een warrig kapsel voor haar, met rode wangen alsof ze had gerend. 'Sorry dat ik zo laat ben,' zei ze. 'Er was iets...'
'Dat geeft niet. Ik heb even rondgekeken,' zei Victory.
'Lyne?' vroeg Nico, doelend op het mobieltje dat Victory nog in haar hand had, en op haar geirriteerde gezichtsuitdrukking.
Victory haalde haar schouders op en rolde met haar ogen. 'Hij vroeg of ik even naar Washington wilde vliegen om daar vanavond met hem te eten. Ik heb "nee" gezegd. Ik vind het nogal hoerig, vind je niet, me in iemands prive- vliegtuig over te laten vliegen, alleen om maar met hem te eten?'
'Is dat zo?' vroeg Nico. 'Ik weet niet. Mooie oorbellen.'
'Ze kosten 22.000 dollar,' fluisterde Victory, die de oorbellen teruggaf aan mevrouw Smith.
Ze liepen langs de vitrines naar de blauwe diamant, eigendom van een heer. 'Die ga ik even passen,' zei Nico ineens.
'Maar die kun je niet betalen...'
'Je weet maar nooit, Vic. Misschien kunnen we hem ons op een dag veroorloven,' zei ze met een stem vol zelfvertrouwen. Ze trok haar bontjas uit en mevrouw Smith kwam aanlopen om de vitrine open te maken.
'Mooi he?' zei mevrouw Smith terwijl ze de diamant uit de vitrine pakte. Ze hield hem omhoog, hij hing aan een delicaat, platina kettinkje. 'Is hij voor uzelf?' vroeg ze. 'Of is het een cadeau? Van uw man misschien...?'
'Hemel, nee,' zei Nico snel. En toen begon ze te blozen. 'Mijn man zou zo iets nooit kunnen...'
Victory staarde haar aan. Ze kende Nico al jaren, maar ze wist niet dat ze zo gepassioneerd was als het op juwelen aankwam. Nou ja, je kon elke dag nieuwe dingen over je vrienden leren.
'Mijn man geeft niet om... sieraden,' zei Nico, die het haar in haar nek omhoog deed zodat mevrouw Smith haar de ketting kon omdoen.
'Zo gaat het tegenwoordig, he?' zei mevrouw Smith instemmend. 'Steeds meer vrouwen kopen sieraden voor zichzelf. En dat is maar beter ook, dan krijg je tenminste wat je wilt...'
'Precies,' zei Nico. Ze draaide zich om om in de spiegel te kijken.
De diamant was beeldschoon tegen Nico's witte huid. Het was ontzettend jammer, dacht Victory ineens, dat ze niet rijker waren, want die diamant was Nico: net zo koel, blauw en machtig. Die diamant hoorde bij Nico, dacht Victory. Wat jammer dat ze hem haar onmogelijk cadeau kon doen.
Maar slechts het dragen van de diamant, al was het maar voor een minuutje, leek Nico bij zichzelf terug te brengen, want even later boog ze zich naar Victory en fluisterde achteloos met haar lage, koele stem: 'O trouwens, ik heb een verhouding.'
De telefoon rinkelde van heel ver weg, misschien wel uit een ander land.
Zo klonk het tenminste in Wendy's droom. Tot ze besefte dat het geen droom was en dat de telefoon naast haar hoofd lag. Maar hij klonk niet als de telefoon thuis. Toen ze haar ogen opende en om zich heen keek in de kleine witte kamer met gedimd licht, herinnerde ze zich dat ze niet thuis was.
Ze was in de bedrijfssuite van Parador in het Mercer Hotel.
Ze was schuldig aan een gruwelijke misdaad die ze niet had gepleegd, maar daarvan kon ze niemand overtuigen. En toen schoten de afschuwelijke gebeurtenissen van de avond ervoor weer door haar hoofd: Shane wilde van haar scheiden...
O god! De telefoon. Misschien was het Shane om te zeggen dat hij een vreselijke vergissing had gemaakt.
Ze greep de hoorn met beide handen. 'Hallo?' kraakte haar stem.
'Wendy Healy?' zei een enthousiaste, officieel klinkende mannenstem. Het enige wat tot haar doordrong, was dat het Shane niet was. Ze keek op de digitale klok, die zei dat het 05.02 uur was, in cijfers die waarschijnlijk dezelfde kleur rood hadden als haar ogen.
'Ja?'
'Met Roger Pomfret van de commissie van de Academy Awards. Gefeliciteerd. The Spotted Pig is voor zes Oscars genomineerd.'
'Hartelijk dank,' zei ze slaapdronken, en ze hing op.
Ieieieieieieie. Dat was ze helemaal vergeten. Het was nominatiedag voor de Oscars. Om het helemaal speciaal te maken, belden ze je daar om vijf uur over op.
Ze liet zich in de kussens vallen. Hoe voelde ze zich? Ze legde haar handen op haar ogen. Het kan me niet schelen, dacht ze. Ketterij!
Ze ging rechtop zitten en deed het licht aan. Binnen een paar minuten zou haar mobieltje gaan rinkelen en dan moest ze helemaal opgewonden en blij zijn. Ze wist alleen niet precies waarover. Ze had de verbinding met Roger Pomfret verbroken voor hij haar had kunnen vertellen waarvoor die nominaties waren. Niet dat dat iets uitmaakte.
Brrrrrrp. Haar mobieltje piepte vanaf de stoel waar ze het die nacht om een uur op had gekwakt. Ze moest opnemen en zich normaal gedragen. De slaapkamer was piepklein - ongeveer 4 vierkante meter - en de stoel stond vlak bij haar. Ze probeerde de telefoon te pakken zonder op te staan, maar het bed was opgemaakt met van die gladde ho- tellakens die nauwelijks blijven liggen en ze viel op de vloer en bezeerde haar knie.
Au. Shit! 'Hallo?'
'Gefeliciteerd!' riep Jenny Cadine.
'Jij ook,' zei Wendy, die aannam dat Jenny was genomineerd voor Beste Actrice.
'Spannend he? Ik vind het zo spannend.'
'Je verdient het. Je hebt geweldig werk geleverd.'
'En het was nog wel een romantische komedie,' ging Jenny verder. 'Meestal word je daar niet voor genomineerd...'
Jenny, wilde Wendy zeggen, wil je alsjeblieft je bek houden? Je wint die Oscar waarschijnlijk toch niet. 'Nou,' zei ze hardop. 'Echt geweldig.' Ze ging op de rand van het bed zitten en leunde met haar voorhoofd tegen haar vingers. Ze had vannacht misschien een uur geslapen. De uitputting gecombineerd met de stress maakte dat ze letterlijk dacht dat ze zou gaan overgeven. 'Nogmaals gefeliciteerd,' zei ze in een poging het gesprek af te ronden.
'Ben je thuis? Heb je het aan Shane verteld?'
'Ik zit in het Mercer,' zei Wendy aarzelend. Haar verlangen haar vreselijke nieuws met iemand te delen was sterker dan haar verstand dat zei dat ze haar mond moest houden. Shit, dacht ze, waarom had ze niet gewoon gelogen en ge
daan alsof alles normaal was? 'We hebben thuis lekkage...'
'Ik ben gek op het Mercer,' zei Jenny. 'Doe iedereen de groeten. En nogmaals gefeliciteerd.'