Lipstick Jungle (35 page)

Read Lipstick Jungle Online

Authors: Candace Bushnell

Tags: #Fiction, #Contemporary Women, #General

BOOK: Lipstick Jungle
6.17Mb size Format: txt, pdf, ePub

Maar ze had het geprobeerd. En toen ze was thuisgekomen, twee weken geleden, voor vijf dagen, had ze tijd gemaakt voor een noodsessie van drie uur bij dokter Vincent. Die had een ezel met een blok grote witte vellen van het soort dat televisieschrijvers gebruiken om afleveringen van een serie op uit te werken, laten brengen. Natuurlijk had dokter Vincent ooit zelf voor de televisie geschreven, maar ze was gaandeweg tot het besef gekomen dat ze meer goed kon doen door mensen in de Industrie te helpen een beter Begrip van Relaties en Zichzelf te krijgen.
'E,' schreef ze op met een blauwe markeerstift. Ze omcirkelde de letter. 'Waar doet de letter e je aan denken?'
'Ego?' zei Wendy, die vond dat ze behoorlijk goed begon te worden in dit spelletje.
'Heel goed. Shane?' vroeg dokter Vincent.
'Excalibur,' flapte Shane eruit. Hij keek Wendy aan alsof hij haar uitdaagde de draak met hem te steken.
'Excalibur,' schreef dokter Vincent op het vel papier, gevolgd door een groot vraagteken. 'Laten we het daar even over hebben. Excalibur was een zwaard. Denk je aan je penis, Shane?'
'Hij denkt altijd aan zijn penis,' zei Wendy. Ze kon er niets aan doen, dat floepte er zomaar uit. Shane keek haar razend aan. Ze haalde haar schouders op. 'Dat doen alle mannen toch? Het grootste deel van de tijd?'
'Nee Wendy. Dat doen we niet,' zei hij.
'En deze?' vroeg dokter Vincent. Ze schreef het woord 'escapisme' in hoofdletters op.
'Escapisme?' vroeg Wendy.
'Werk staat gelijk aan escapisme,' zei dokter Vincent, die dat op het vel schreef.
'Dat is in elk geval waar,' zei Shane, die zijn armen over elkaar sloeg.
'Helemaal niet!' zei Wendy, die ontzet van Shane naar dokter Vincent keek. 'Mensen moeten werken,' drong ze erop aan, en ze was zich bewust van haar blunder op het moment dat de woorden haar mond uit waren gerold. Wat zei ze nu? Shane werkte niet. Wat betekende dit allemaal? Het was zo verwarrend.
'Werk is een vorm van Escapisme,' herhaalde dokter Vincent. 'Maar wat krijg je als je de eerste twee letters samenvoegt?'
'e-w. Ew?' vroeg Wendy
'We,' zei Shane, die haar aankeek alsof ze achterlijk was.
'Inderdaad, we,' zei dokter Vincent. 'Je wilt niet dat Werk zorgt voor Escapisme van het we.'
'Maar dat is ook niet zo,' protesteerde Wendy. 'Shane en ik hebben regels en daar houd ik me aan. Ik mag niet langer dan twee weken weg, en dat ben ik ook nooit. Ik had in Roemenie moeten blijven - ik zou hier nu zelfs helemaal niet moeten zijn - maar ik ben toch teruggekomen. Dat heb ik gedaan. Toch, Shane? Ik ben maar tien dagen weg geweest...'
'Je zei dat je drie dagen zou weggaan. Maximaal,' zei Shane.
Wendy keek naar dokter Vincent, op zoek naar hulp. 'Ik moest de regisseur ontslaan en een nieuwe aannemen, en toen moest ik...' Ze liet zich verslagen in haar stoel zakken. Hoe kon ze ooit het hele, kwellende proces beschrijven van het aannemen van en werken met een nieuwe regisseur? En toen was de producer uit protest opgestapt en nu moest ze weer terug om zijn werk over te nemen tot de nieuwe producer (die een andere film aan het afronden was) er, als alles volgens plan liep, over precies vier dagen zou zijn.
'Blijf gewoon hier. ik daag je uit, Wendy,' zei Shane de volgende dag toen ze zich voorbereidde op haar vertrek.
'Ik moet wel.'
'Heb je niet gehoord wat dokter Vincent zei? Je vlucht. Je gebruikt je films - fantasieen - als escapisme uit het leven.'
Ze had dokter Vincent toen wel kunnen vermoorden. Er was niets gevaarlijker, besloot ze, dan een man met een beetje psychologische kennis, want die zou hij alleen maar tegen je gebruiken. Misschien waren vrouwen voorheen beter af, toen mannen als Neanderthalers waren, zonder begrip van waarom ze deden wat ze deden, en ook zonder idee van waarom vrouwen dingen deden.
Ze zei verdedigend: 'Mensen hebben fantasieen nodig, Shane. Als we allemaal precies naar de wereld keken zoals die is, zou niemand 's ochtends nog uit zijn bed komen.'
'Dat zeg jij, Wendy. Ik kan de wereld zien zoals die echt is. En ermee omgaan.'
Dat was zo'n kwetsende onwaarheid dat Wendy uitbarstte: 'Dat komt alleen omdat jij niets hoeft, Shane. Omdat mijn harde werk het voor jou mogelijk maakt dat jij in je zeepbel kunt leven en nooit iets hoeft te doen wat je niet wilt!'
Dat was het dan... het lag eindelijk op tafel; deze was, dacht Wendy, waarschijnlijk de pijnlijkste ruzie die ze in twaalf jaar huwelijk hadden gehad. En alleen maar omdat zij eindelijk eens een keer niet was weggelopen of tegen hem had gelogen om zijn ego te strelen. Dokter Vincent had gelijk: ze had haar werk inderdaad als vlucht gebruikt... van Shane!
Allemachtig. Hield ze eigenlijk nog van hem?
Hoe kon ze nog van hem houden? Zelfs als ze dat zou willen, kon ze dat niet, niet na wat hij haar en haar gezin wilde aandoen. Het was zo ongelooflijk, zo laag, dat ze er nauwelijks aan durfde te denken. En nu, terwijl ze in de taxi zat en uit het raam keek naar het sombere, cementen landschap (de taxi reed net de Lincolntunnel naar New Jersey uit), voelde ze zich rood worden van schaamte en woede.
Ze had geweten dat er iets mis was toen ze op het vliegveld in Parijs was, de terugreis uit Roemenie. Het was traditie dat ze altijd cadeautjes meenam van een reis en dat was een onderdeel van haar reizen waarnaar ze echt uitkeek: spullen kopen voor de kinderen, omdat dat betekende dat ze hen snel weer zou zien. Ze had een canvas koffertje op wieltjes gekocht om met cadeautjes te vullen en toen ze door de duty-free winkels liep, had ze meerdere keren geprobeerd Shane te bellen. Hij nam nergens op... niet op zijn mobieltje, niet thuis en zelfs niet bij zijn ouders. Ze had de mobiele nummers van haar kinderen geprobeerd, maar die gaven ook geen gehoor. Het was vier uur 's middags in Parijs, tien uur 's ochtends in New York. Er was vast een logische verklaring... ze waren ergens naartoe. Misschien winkelen. Was het mogelijk dat Shane niet wist dat ze zaterdagavond terugkwam? Ze wist heel zeker dat ze het hem had verteld, maar misschien had hij haar niet geloofd. Ze had er een punt van gemaakt Shane en de kinderen minimaal een keer per dag te bellen. Haar gesprekken met Shane waren star en gespannen, maar dat was te verwachten; ook zonder ruzie waren transadantische telefoontjes onmogelijk en ze had al langgeleden geleerd er niet te veel van te verwachten; als je dat wel deed, maakte je jezelf gek. Maar toen ze Shane niet kon bereiken vanaf het vliegveld van Parijs, raakte ze in paniek en belde hem en de kinderen de daaropvolgende twee uur elke tien minuten, tot ze in het vliegtuig stapte en de stewardess haar verzocht haar mobieltje uit te zetten. Ze werd bang... en die angst liet haar niet los tijdens de hele zeven uur durende vlucht. Er was een ongeluk gebeurd. Misschien brand. Misschien was Shane wel dood. Maar iets zei haar dat het erger was.
En het enige wat erger was, was dat er iets met de kinderen was gebeurd. Alstublieft God, dat niet.
Zodra de wielen vliegveld jfk om 20.03 uur raakten, begon ze de nummers weer te bellen.
Nog geen antwoord. Nergens.
Er was echt iets mis. Ze begon te hyperventileren, sleepte haar tas en koffer over de jetway en door de frustrerend lange kronkelgang die naar de douane leidde. Het enige waaraan ze kon denken, was hoe ze thuis moest komen.
'Hebt u iets aan te geven?' vroeg de douanier, die in haar paspoort keek.
Ze glimlachte hoopvol. 'Nee.' Laat me hier alleen alsjeblieft snel door, bad ze.
De beambte keek haar aan, schreef een 'i' op haar douaneformulier, en omcirkelde het cijfer. Shit, shit, shit! Ze begon bijna te huilen. Dat betekende dat ze haar gingen fouilleren. Waarom overkwam dat altijd vrouwen die alleen reisden? Het was alsof de hele wereld je wilde straffen.
Bij de uitgang stond een vrouwelijke beambte op haar te wachten. Dat was ook een slecht teken. Dat betekende dat ze haar er om de een of andere reden hadden uitgepikt - haar! - als potentiele crimineel (wat ze in een bepaalde zin ook was, toch, omdat ze haar man en kinderen had achtergelaten voor haar geweldige en nu waarschijnlijk totaal betekenisloze carriere) en ze hadden een speciale vrouwelijke agent nodig als de situatie voorschreef dat er een visitatie zou worden gepleegd. Niemand geloofde haar als ze mensen vertelde over deze stunt die de douane altijd met haar uithaalde, maar ze had al veel te veel gereisd om niet te weten wat er aan de hand was.
Ze dachten echt dat ze een crimineel was. Een drugskoerier. Omdat de wereld zich nog steeds niet kon voorstellen dat een vrouw die veel alleen reisde misschien iets anders dan een koerier was.
Haar ogen schoten instinctief heen en weer, op zoek naar een uitweg (hoewel ze helemaal niets verkeerds had gedaan, in elk geval niets illegaals), en toen, voordat ze kon vluchten, stak die agente (Wendy noemde haar in haar hoofd agent Cody) een hand naar haar uit.
'Mag ik uw douaneformulier even zien.' Het was een bevel, geen vraag.
'Natuurlijk,' zei Wendy, die nerveus haar tas in haar andere hand nam.
Agent Cody bestudeerde het formulier. 'Loopt u even mee.'
Wendy volgde haar naar een lange tafel, en ze voelde zich al naakt, alsof ze bloot voor een menigte vreemdelingen langs liep. 'Wat was de aard van uw reis?' vroeg agent Cody.
'Zaken,' zei Wendy ferm, en ze voelde dat ze een droge mond kreeg.
'En om wat voor zaken ging het?' Agent Cody zette Wendy's tas op de tafel en stak haar poten erin.
'Ik ben filmproducer... Ik ben bestuursvoorzitter van een filmmaatschappij. Ik kom net terug van locatie...'
'Hoe heet die film?'
'Ragged Pilgrims...'
'Ragged Pilgrims} Heb ik die gezien?'
'Nee. We zijn hem aan het maken... hij komt met kerst uit,' zei ze verontschuldigend.
Er kwam nog een beambte aan. Een man van midden veertig, 1,75 meter lang. Met flinterdunne lippen. Nu hebben ze me omsingeld, dacht Wendy. Ze begon te zweten.
'Heb jij wel eens gehoord van een film die Ragged Pilgrims heet?' vroeg agent Cody aan agent Flinterlip.
'Nee,' zei Flinterlip.
'Ze zegt dat ze filmproducer is,' zei agent Cody, die Wendy's toilettas uit haar tas haalde en aan Flinterlip gaf. Flinterlip ritste het tasje open, keek erin en haalde er een tandenborstel uit die zo versleten was dat de draden helemaal pladagen.
'Mag ik... eh... iemand bellen?' vroeg Wendy. 'Ik moet mijn kinderen bellen.'
'Nee,' zei agent Cody.
'Wat?'
'Geen telefoontjes in het douanegebied.'
'Mag ik die even zien?' vroeg Flinterlip.
Wendy gaf haar telefoon. Flinterlip hield hem omhoog en schudde ermee.
'Het is gewoon een telefoon... echt,' zei Wendy, die nu haar ongeduld durfde te tonen. Hoe lang waren ze van plan haar zo te blijven martelen? Nog even en ze zouden haar wegleiden voor een visitatie...
'Mag ik uw paspoort even zien?' Flinterlip bladerde erdoorheen. 'U reist wel erg veel,' zei hij streng, alsof het om een verdachte bezigheid ging die moest worden vermeden. 'U weet zeker wel dat de douane het recht heeft elke passagier wanneer dan ook en om wat voor reden dan ook te fouilleren.'
Ze liet schuldbewust haar hoofd zakken. 'Ja meneer. U hebt gelijk.'
En pas nadat ze haar volledig hadden vernederd, lieten ze haar gaan.
Godzijdank. Ze was vrij! Ze haastte zich door de klapdeuren naar de wachtruimte. Het was er vreselijk druk, maar helemaal voorin, precies zoals hij was geinstrueerd, stond een chauffeur in uniform met een karretje en een bordje waarop stond: mevrouw healy. Ze rende zwaaiend naar hem toe... En toen stapte er een andere man naar voren. Hij droeg een smerige regenjas, en was, op een paar strengen vet zwart haar die over zijn schedel lagen na, kaal. 'Wendy Healy?' vroeg hij.
O god, dacht ze grimmig, nu was het zover: de slecht- nieuwsbrenger. Ze had al die tijd gelijk gehad, er was iets vreselijks met Shane en de kinderen gebeurd. Haar knieen begonnen te knikken van angst.
Ze kon geen woord uitbrengen.
'Bent u Wendy Healy?' vroeg de man nogmaals. Hij had een pluizige stem, het soort stem dat een teddybeer zou hebben als die kon praten. Ze knikte geluidloos.
'Dank u,' zei hij, en hij gaf haar een envelop.
Hij draaide zich om en verdween in de menigte. Wendy maakte de envelop verward open.
'Staat van New York, Gerechtelijke Verificatie en Scheiding, Healy vs. Healy,' las ze, snel over de regels gaand. 'Dagvaarding voor Scheiding... Beschuldigd van verwaarlozing. .. Kinderen zullen onder voogdij van wettelijke vader, Shane Healy, blijven, tot het gerechtshof uitspraak doet...'
Ze voelde zich duizeligmakend opgelucht - de kinderen waren niet dood, of tenminste niet voorzover ze nu wist - er was niets aan de hand, het was alleen een van Shanes idiote stunts.
Klootzak.
De chauffeur liep ineens op haar af en trok haar mee. 'Dat is een steek onder de gordel,' zei hij verontwaardigd. 'Je vrouw de scheidingspapieren laten presenteren als ze uit het vliegtuig stapt. Als ik had geweten wat die vent van plan was, had ik er een stokje voor gestoken.'
'Mmm,' zei ze opzettelijk vaag. Dit kon niet serieus zijn, toch?
'Het geeft niet. Er is niets aan de hand,' zei ze met wat waarschijnlijk klonk als een ongepaste en enge kilte in haar stem. 'Er is niets aan de hand,' herhaalde ze. 'Gewoon weer iets wat ik moet oplossen. Mijn echtgenoot is gek.'
De chauffeur hielp haar voorzichtig in de auto. 'Als u tissues nodig hebt, er staat een doos Kleenex in het vakje.'
Ze schudde afwijzend haar hoofd. Ze ging niet huilen. Het was altijd verbijsterend hoe je op dit soort momenten niet huilde. In plaats daarvan voelde ze alleen een stompe, misselijkmakende gele leegte in haar hoofd. Nou, nou, nou, dacht ze. Dus daarom nam Shane de telefoon niet op. Hij was bang.
Het was allemaal te bizar en zielig voor woorden.
De nachtwaker keek haar vreemd aan toen ze het appartementencomplex binnenliep.
'Is mijn man thuis?' vroeg ze.
De bewaker keek weg, en toen hij zich weer omdraaide en zijn schouders ophaalde, lag er een enigszins vijandige uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij ruzie verwachtte en probeerde haar te waarschuwen er geen te beginnen.
'Geen idee,' zei hij. 'Volgens mij zijn ze een weekendje weg.'
Weg. Dat was onmogelijk. Niet boven op al het andere. Haar hart begon weer in paniek te bonken.
'Denk je dat of weet je dat?' vroeg ze op eisende toon terwijl ze op het liftknopje drukte.
'Ik heb hen vandaag niet gezien. Ze zijn gisterenmiddag met koffers vertrokken. Maar ik weet nergens iets van.'
Achter de liftdeuren lag een gedempt verlichte gang met granolmuren. Aan beide kanten was een deur; aan de rechterkant die van haar appartement. Toen ze door de gang liep, had ze het gevoel dat ze zich buiten haar lichaam bevond, alsof ze een script volgde dat iemand anders had geschreven. Haar eigen voordeur zag er onbekend uit, en dat leek ook meer onvermijdelijk dan verrassend; toen ze haar sleutel pakte om die in het slot te steken, zag ze dat de sleutelplaat verkeerd was, glanzend, nieuw en van koper. Ze zag de hele, gruwelijke scene voor zich: ze zou haar sleutel in het slot steken en dat zou niet opengaan, ze zou in haar verwarring denken dat ze voor de verkeerde deur stond en het andere slot proberen, en dan zou het tot haar doordringen dat Shane het slot had laten vervangen. Ze probeerde de sleutel toch, en het ging zoals ze zich had voorgesteld: de sleutel gleed half in het slot en wilde niet verder, en omdat ze elke mogelijkheid moest proberen, liep ze inderdaad naar de andere kant van de gang om haar sleutel in de andere deur te proberen. Dat werkte ook niet en toen ze nog een wanhopige poging deed, bleef haar sleutel in het slot steken.

Other books

GUNNED by Macko, Elaine
SALIM MUST DIE by Deva, Mukul
The Rite by Byers, Richard Lee
Eraser Platinum by Keith, Megan
Nightingale Songs by Strantzas, Simon
The Doctor's Wife by Brundage, Elizabeth
I, Saul by Jerry B. Jenkins
Lovely Wild by Megan Hart
Trust by Terry Towers