Billionaire Alpha Romance: The Proposal (Mature Gentlemen Book 2) (70 page)

    Hij opstond en liepen naar hun kamer te veranderen in een meer passende kleding, dacht ze. Ze volgde hem.

    Eenmaal binnen kreeg hij een jas en enkele skibroek en laarzen. Amanda deed hetzelfde en begon te veranderen.

    "Ik zei je niet, Amanda," zei Dylan.

    "En ik kan me niet schelen wat u zei," zei Amanda.

    "Dit kan gevaarlijk zijn," zei hij heel serieus. "We weten nog niet wie dat was dat de mededeling."

    "des te meer reden voor u zelf ondersteuning nodig," zei ze weer even serieus.

    Dylan zuchtte. Amanda glimlachte naar zichzelf. Ze was eigenzinnig en Dylan wist. Ze hielp hem in het verleden bij de ontmoeting die zij had met de beren in Mountain View buitenkant van Seattle. Wie was om te zeggen dat ze niet zouden net zo goed in deze situatie?

    Ze hadden beide veranderd en pakten hun handschoenen en sjaals en gingen voor de deur.

    Rustig, ze buiten geslopen.

    De wind was nog steeds als sneeuwvlokken vielen overal om hen heen. Amanda bewogen haar hoofd terug te vangen een op haar tong.

    "Echt?" Dylan gevraagd. "right now?"

    "Wat?" vroeg ze en bleef met hem.

    Ze wond rondom de souvenirwinkels en de winkels en hebben hun weg naar de skilift. Toen ze er, net als in alle andere attractie in Whistler's Mountain om middernacht, werd verlaten.

    "Hoe laat is het?" Dylan vroeg haar opnieuw.

    Ze trok om haar horloge dat haar verteld werd vijf na twaalf. Ze vertelde hem. Ze wachtten.

    Iets kwam zoevend door Amanda's head. Toen ze zich omdraaide om te kijken, iets hit haar aan de achterkant van het hoofd.

    "Auw!" Ze hissed.

    "Wat is er aan de hand?" Dylan gevraagd. "Auw!" riep hij uit.

    Blijkbaar had hij is aangereden.

    Vervolgens was er een gesis uit het struikgewas.

    "Shhh! Jullie beiden!" zei hij.

    "Wie bent u?" Dylan gevraagd in een gedempte toon.

    "Belangrijker nog, bent u Dylan?" de stem gevraagd.

    "Ik," zei Dylan.

    Een afbeelding getrapte vooruit uit het struikgewas. Het was een man. Hoog en gespierd met zwart haar zoals Dylan's, hoewel zijne was netjes snijden en kort.

    Hij weggegaan in de sneeuw, waardoor geen geluid als hij kwam tegen hen.

    "Mijn naam is Jase," zei hij.

    "Dylan", aldus Dylan, "maar u weet dat. Ons vertellen wat dit is?"

    "U bent één van de laatst overgebleven Kermode beren, Ben jij niet?" De man genaamd Jase gevraagd zonder ook maar iets te missen.

    Dylan keek naar Amanda en dan weer naar Jase.

    "Ik weet niet waar je over praat," zei Dylan.

    De man zuchtte diep.

    "Ik wilde niet te moeten doen," zei hij.

    De man uitgegaan van een positie die al vertrouwd met Amanda. Hij zette op zijn knieën en zijn gezicht verkrampte met pijn. Zijn kleren begonnen te scheuren alsof hij was te groot voor hen. Ze stapte terug. Hoewel ze gezien had hij meerdere malen werd nog steeds overweldigend en eng. Ze keek als zijn huid uitbrak en hij werd een massa witte vacht zitten gehurkt zijn. Hij was een witte Kermode Spirit beer.

    Dylan's mond viel open. Amanda keek van Dylan aan de man brengen en weer terug. Ze wist niet wat dit betekende, maar het betekende iets aan Dylan.

    De beer kreeg op handen en voeten en sauntered tot Dylan, haar hoofd om zijn schouders. Dylan bereikt een hand voor de beer te ruiken en de beer geduwd zijn palm, vraagt om aangeraakt te worden. Dylan verplicht. Vervolgens de beer gedraaid en begon te lopen in het bos.

    Dylan keek naar Amanda.

    "Laten we hem te volgen?" Amanda gevraagd.

    "Ik denk," zei Dylan. "We over uit te zoeken."

    Hij pakte haar hand en nam na de beer. Ook al was het slechts om te wandelen, het was nog steeds snel genoeg dat Dylan en Amanda moest houden een mooi jog om gelijke tred te houden.

    Ze doorheen de bomen in de duisternis, maar de sneeuw verlicht in het maanlicht geven een idee van waar ze mee bezig waren. Ze liepen de berg totdat zij kwamen tot een opening, en bij de opening was er een grot.

    De beer is gedraaid en keek naar Dylan en Amanda als om te zien of ze nog steeds na. Ze waren. Amanda ontkoppeld Dylan's hand een beetje strakker als ze bijna de ingang van de grot.

    Ze liep in na de beer. Ze liep recht in de duisternis.

    Nadat een corner, maar Amanda kon zien wat voor soort licht in de grot. De grote beer voor hen geprojecteerde nog enorme schaduw op een muur waar er duizenden tekeningen. Amanda geprobeerd te kijken naar elkaar, maar er waren gewoon teveel. Beeldden jaagt en beeldden groepen de Kermode Spirit Bears. Ze wist niet zeker wat er precies wordt bedoeld.

    Ze bleven via de grot totdat zij een punt bereikt waarop er was een brand en er waren verschillende mannen rond.

    Ze aan het praten waren maar stopte abrupt toen zij zagen de beer en het bedrijf had opgeleverd.

    Amanda en Dylan keken elkaar aan. Amanda geslikt. Dit was wellicht niet goed.

    Amanda keek naar de mannen die waren verzameld rond het vuur in de grot. Ze waren ouder en keek als Native American. Een van hen had een pijp zoals Sherlock Holmes' die uit zijn mond. Hij had lange grijze vlechten en hij stond.

    "Jase," zei hij aan de beer voor hem.

    Langzaam, de beer werden steeds weer in de Jase vorm. Jase stond naakt en roseetje voor Amanda en Dylan toe te treden tot de kring van mannen.

    Amanda was terughoudend om stap voorwaarts, maar Dylan trok haar met hem. Hij stapte in de kring als de oudere man gooide een deken aan Jase.

    "Dit is dus Dylan", de oudere man zei met een glimlach.

    Amanda keek rond bij de andere mannen en zag dat ze lachend, eveneens veel tot haar verrassing. Ze had niet gedacht dat ze zou worden begroet met zoveel gastvrijheid.

    "Dit is Dylan," zei Jase met een glimlach. "Dylan, dit is Robert Williams."

    Jase gericht naar de man met de pijp.

    Dylan knikte en sprak.

    "Dit is Amanda."

    De man knikte bij Amanda.

    "Maak het uzelf gemakkelijk," zei hij.

    "Waar gaat dit over?" Dylan gevraagd nadat ze zaten.

    "Ik weet zeker dat je weet wie Jase wordt", aldus Robert, puffing op zijn leiding, blazen rook ringen.

    Dylan schudde zijn hoofd en keek Jase alsof zoek hem nog één keer weldadig kan hem het antwoord.

    "Hij is uw broeder," zei Robert.

    Dylan keek verward.

    "I don't have a brother," begon hij.

    "Je had aangenomen, was je niet?" Robert gevraagd met de hint van een glimlach.

    Dylan gepauzeerd.

    "Ik was", zegt hij tenslotte gezegd.

    "Jase is uw broeder," hij herhaald.

    Jase glimlachte Dylan alsof er was zoveel dat hij hem wilde zeggen, maar nu is niet de tijd. Amanda voelde ergens dat ze had ingebroken op een ongelooflijk eigen moment en dat ze vertrekken, maar er was nergens naar toe te gaan.

    "Okay," zei Dylan, probeert te vangen.

    "De Kermode Spirit Bears zijn zeldzaam. Nog meer zeldzaam is in deze tijden," zei de oude man. "Er is nog een ander, maar alleen niemand weet waar hij is, en we kunnen vinden wie weet waar hij is."

    "Wat heeft dat met mij te maken? Ik bedoel, anders dan dat ze mijn broertjes?" Dylan gevraagd.

    De oude man glimlachte.

    "Als de drie broers kunnen worden herenigd, de Kermode Spirit Bears zal breken de vloek die werd gelegd op hun volk."

    Dylan zagen er nog nooit zo weg van de oude man.

    "Curse?" vroeg hij.

    "Je weet niets van dit, doe je?" vroeg hij.

    "Ik kan gewoon niet begrijpen, mijn vader was de man die mij leerde over de Kermode Spirit Bears…"

    "Uw vader is een van ons, maar u bent niet zijn biologische kind. U moet samen met uw beide broers de vloek te verbreken."

    "Ik kan me nog steeds niet begrijpt deze vloek te maken," aldus Dylan.

    "Een vloek werd geplaatst op de Kermode Spirit Bears door de zwarte beren. U weet dat ze niet willen dat je ras. Ze maakten een vloek die zei dat als de laatste broeders der Kermode Spirit Bears kon worden gescheiden en nooit ontmoet, dan is de shifters van dat ras zou uitsterven, waarin alle landen op de zwarte beren."

    "En als ik herenigd met mijn beide broers?" Dylan gevraagd.

    "Vervolgens de vloek is verbroken en de Kermode Spirit Bears zal floreren. Zonder uw broer, zult verdwijnen uitsterven."

    Dylan vond over dit moment. Amanda laat op haar.

    "Wat betekent dit? Wat doet Dylan doen?" vroeg ze.

    "We moeten op zoek naar Edgar," zei de oude man.

    "Iemand heeft hem ontvoerd," zei Jase.

    "Hij kent de locatie van uw broer," zei Robert. "Als we hem terug, hij kan u vertellen waar te zoeken naar je andere broer dus u kunt breken de vloek."

    "Nou, die nam hem?" vroeg Dylan.

    "Hoe moeten we hem zoeken?" Amanda gevraagd op hetzelfde moment.

    "Wij denken dat werd hij gevangen genomen door een the poacher," zei Robert, als duisternis voorbij zijn gezicht.

    "The Poacher?" Amanda gevraagd.

    "Ja, een the poacher," zei Jase. "Soms onze vriendelijke gepakt in onze verschoven vorm. Voordat we kunnen transformeren in een menselijke, de stropers injecteer ons met een toxine die ons ervan weerhoudt in dierlijke vorm. Ze willen verkopen op de zwarte markt worden gebruikt als slaven of randanimatie."

    "Ik wist niet eens dat was een ding meer," aldus Amanda.

    "Oh," zei Robert. "Zodra de gedrogeerde, onze vriendelijke maken geweldige artiesten. Het is een vreselijke, vreselijke dingen. En wij moeten Edgar terug. Niet alleen omdat hij geen circusartiest, maar ook omdat hij weet waar je twee vindt uw verloren broer."

    Jase en Dylan keken elkaar aan.

    Iedereen bleef stil rond het kampvuur al geruime tijd. Amanda probeerde te absorberen alles wat ze net geleerd.

    Tenslotte Jase stond.

    "Ik had beter kunnen jullie terug naar je hut voordat mensen zich afvragen waar je bent," zei hij.

    Het drietal verliet de grot en doen een trekking langs de kant van de berg, totdat ze zijn terug in het resort. Jase gestapt bij de boomgrens.

    "Ik zie je hier morgen aanbreekt. We gaan na Edgar dan," zei hij.

    Dylan knikte en nam Amanda's hand.