Four Blondes (22 page)

'Gaat het?' vroeg hij.

Ik lachte geheimzinnig en zei: 'O, nu gaat het wel weer, denk ik. Ik weet niet wat ik had.'

'Misschien moetje even langs de dokter,' zei hij.

Het enige wat hij wil is dat ik zwanger word. Dat willen ze allemaal. Ze denken dat als ik maar eenmaal zwanger ben, al mijn problemen als vanzelf zullen verdwijnen en ik wel tot bedaren zal komen.

Ik ben net Mia Farrow in Rosemary's Baby.

'Het spijt me dat ik sliep toen je thuiskwam. Heb je het leuk gehad?' vroeg ik. En toen ben ik weer in bed gekropen, en hij kwam nog even bij me liggen voordat hij naar dat STOMME kantoor van hem ging, en natuurlijk vroeg hij: 'Denk je dat je zwanger bent?'

'Nee, waarschijnlijk niet.'

'Maar je bent misselijk. Denk je dat je weer naar dokter K. moet?'

IK DOE DE HELE DAG NIETS ANDERS DAN ARTSEN AFLOPEN, wilde ik schreeuwen, maar toen zag ik weer die gesloten blik in zijn ogen en schakelde over op mijn sexy stem - die zei: 'Het is niets. Maak je om mij maar geen zorgen. Het gaat prima.'

'Ik maak me wel zorgen om je,' zei hij.

'Waarom blijf je dan niet thuis om me gezelschap te houden?'vroeg ik.

Dat was duidelijk de verkeerde opmerking, want hij schudde zijn hoofd, gaf een klopje op mijn been en vertrok. Hij kan doodvallen.

IK HAAT HEM. Wat wil hij van me? Wie wil hij dat ik ben? Toe, wie moet ik nou eigenlijk zijn? Zou iemand me dat ALSJEBLIEFT kunnen vertellen?

Ben om half twee naar dokter Q gegaan. Hij heeft me drie minuten en tweeënveertig seconden laten wachten, wat neerkomt op bijna vier minuten en daarmee volkomen onaanvaardbaar is. Tweeënhalve minuut is het maximum voor WIE DAN OOK. Ik zeg altijd tegen iedereen dat wachten hooguit tweeënhalve minuut kan duren, tenzij ik degene ben die op zich laat wachten. Dat is een van de redenen dat ik heb geweigerd om op de cover van die stomme Vogue te komen, aangezien dat stomme mens zei, u wordt meteen teruggebeld, waarop ik zei, wat bedoelt u met meteen, en zij zei, binnen vijf minuten, en toen belde ze na achttien minuten terug en ik heb gezegd, Sorry, geen belangstelling. Bovendien heb ik nog zo mijn andere redenen, en wel dat ik het een afschuwelijke vrouw vind - ik vind haar zo afschuwelijk dat ik haar naam niet eens zal noemen - maar daarover straks meer.

En het zal ook eens niet zo zijn: de vrouw die vóór mij was en die tijd van mijn afspraak met dokter Q heeft afgeknabbeld is een jaar of veertig en draagt een joggingbroek. En dan niet eens eentje van Calvin Klein. En ze heeft een papieren zakdoekje in haar hand.

Waarom janken vrouwen altijd bij de psych?

'Zo,' zegt dokter Q - volgens mij valt het hem op dat ik me uitzonderlijk koeltjes en afstandelijk opstel - 'hoe gaat het vandaag? Denk je nog altijd dat er iemand binnen de familie

is die je heimelijk probeert te vergiftigen?'

'Waarom zegt u dat in godsnaam?'

'Dat,' zegt hij, bladerend in zijn aantekeningen, 'is wat je gisteren tegen me zei.'

'Ik heb vanochtend overgegeven.'

'Duidelijk.'

Vervolgens zeg ik niets meer. Ik zit alleen maar op mijn stoel en trommel met mijn nagels op de metalen armleuning.

'Duidelijk,' zegt dokter Q weer.

'Wat is er precies duidelijk, dokter Q?'

'Het is duidelijk dat je vandaag weer een sjaaltje om je hoofd hebt geknoopt.'

'Wat zou dat?'

'Je draagt nu al twee weken een sjaaltje om je hoofd, en een donkere zonnebril.'

Ik werp hem een flauwe glimlach toe.

'Goed... Wat doet het met je om een sjaaltje en een donkere zonnebril te dragen?'

'Wat denkt u dat het met me doet, dokter Q?'

'Waarom vertel je het me zelf niet?'

'NEE,' zeg ik,'waarom vertelt ú het mij niet?'

'Dat zou... eh... tegen het doel van onze... bezoekjes... indruisen.'

Jasses. Dokter Q is zo'n E I K E L .

'Dan voel ik me veilig,' zeg ik.

'Voor de gifmoordenaar in de familie?'

Soms kan ik dokter Q wel vermoorden. Echt.

DW belde. Ik heb hem al drie maanden niet gesproken. Ik ga hem uit de weg.

help.

Dat schreef ik als kind op al mijn boeken. Ik kaftte mijn boeken met bruinpapier en schreef er mijn naam op met

markeerstift, in verschillende kleuren. Ik zette een rondje in plaats van een punt op de i.

DW weet te veel.

Natuurlijk belt hij me op een vreselijk ongelegen moment. Halverwege The Karen Carpenter Story, waar ik zo ongeveer voor de zevenenvijftigste keer naar kijk. De telefoon gaat precies op het moment dat ze eindelijk op zichzelf gaat wonen en haar moeder het doosje laxeermiddelen vindt.

DW praat met die suikerzoete stem waar ik zó'n hekel aan heb. 'Dag, engel. Wat ben je aan het doen?'

'Ssssst,' zeg ik. 'Karen liegt nu net haar moeder voor en zegt dat ze geen laxeermiddelen meer zal gebruiken, en haar moeder gelooft haar ook nog. Dat bestaat toch niet, dat die vrouw zó dom is?'

'En dan?'

'Dan valt Karen af, tot ze nog maar 35 kilo weegt, en dan krijgt ze een hartaanval na het Thanksgiving-diner. Met andere woorden, ze wordt vermoord door een stuk kalkoen.'

'Wat ongelooflijk - aangrijpend,' zegt DW.

'Ik ben echt heel druk bezig op het moment, dus wat kan ik voor je doen, DW?' vraag ik. Ik weet dat het ontzettend bot is, maar als ik bot genoeg ben, komt de boodschap misschien over en blijft hij weer een maand of drie uit de buurt.

'Wat ga je straks doen?'

'Straks?' zeg ik achteloos. 'Ik denk dat ik een paar lijntjes coke en wat Xanax neem, en dan wat gestoorde telefoontjes naar het werk van mijn man ga plegen. En daarna ga ik voor de tiende keer de hond uitlaten en een paar fotografen de huid vol schelden. Wat dénk je dat ik ga doen?'

'Weet je, je bent echt een heel geestige, innemende vrouw. Dat ziet bijna niemand en dat is zonde. Als de mensen je ware ik zouden zien...'

Er bestaat geen ware ik meer, maar wat doet dat ertoe?

'Denk je dat mijn man een verhouding heeft?' vraag ik.

'Ach, schei toch uit, engel. Waarom zou hij een verhouding hebben als hij met een van de mooiste vrouwen ter wereld is getrouwd?'Stilte.'Denk jij dat hij een verhouding heeft?'

'Op het moment niet,' zeg ik, 'maar ik vraag het toch even, om zeker te weten dat ik niet gek ben.'

'Zie je nou?' zegt DW opgewekt. 'Dat gebeurt er nou als je het contact met je vroegere vrienden verliest.'

'We zijn het contact niet verloren...'

'Daarom sta ik er dan ook op je vanavond mee uit eten te nemen.'

'Moetje niet naar een of ander groots galadiner?'

'Gewoon een soireetje in een winkel. Voor een bijzonder goed doel. Maar vanaf acht uur ben ik vrij.'

'Ik moet even kijken,' zeg ik. Ik leg de telefoon neer en loop langzaam naar de andere kant van de woonkamer, waar ik de trap naar de grote badkamer op ga. Ik trek al mijn kleren uit en ga op de weegschaal staan. Gewicht: 53 kilo en 3 ons. Vetpercentage: 13. MOOI. Ik ben in de loop van de ochtend één ons afgevallen. Ik trek mijn kleren weer aan en ga naar beneden. Ik pak de hoorn weer op.

'DW?'

'Goddank. Ik dacht dat je was overleden.'

'Daar wacht ik nog een weekje mee. Ik zie je om half negen. In de R. Maar wel in je eentje komen. En TEGEN NIEMAND ZEGGEN.'

Ik heb een Dolce&Gabbana-trainingsbroek aan en een Ralph Lauren-poloshirt, zonder beha, en op het moment dat ik het restaurant binnenloop bedenk ik me dat ik al drie dagen mijn haar niet heb geborsteld.

DW zit aan het verkeerde tafeltje.

'Ooooo - wat zie jij er - Amerikaans uit. Echt - verpletterend. Ik heb altijd al gezegd dat jij de American girl pur sang bent. De American girl ten voeten uit,' zegt hij.

'Je zit aan het verkeerde tafeltje, DW Ik zit nooit hier.'

'Nee, natuurlijk niet. Maar die broek, engel. Dolce&Gabon.'

Ik loop naar de achterkant van het restaurant en ga zitten. DW komt achter me aan. 'Je moet alleen nog maar kleren van Amerikaanse makelij dragen, engel. Dat is zó belangrijk. Ik was van plan je in Bentley te steken.'

'Bentley heeft in geen vijftig jaar meer een klant van onder de zestig gehad.'

'Maar ik maak Bentley weer hot. Bentley wordt weer hot-hot-hot. De zusjes S. dragen het ook.'

Ik sla mijn ogen ten hemel. 'Ik wil een martini,' zeg ik. 'Je hebt zeker geen pillen bij je?'

'Wat voor pillen? Tegen allergie? Ik weet niet, hoor...'

'Word je daar high van?'

'Ach, engel, wat is er toch met je gebeurd? Je begint steeds meer op een kleine Courtney Love te lijken. Ik zou het zó leuk vinden als je bevriend raakte met die enige, é-ni-ge zusjes S. Ze zijn helemaal weg van je. En denk je eens in wat een feesten jullie samen zouden kunnen geven. Toute New York zou ervan gonzen. Het zou weer net zo zijn als in de goeie ouwe tijd.'

Waarom ben ik niet zoals die enige zusjes S.?

Ze zijn perfect. Niemand heeft ooit problemen met hen. Zelfs hun echtgenoten niet. Het is een tweeling, en eentje - ik haal ze altijd door elkaar, net als iedereen - is op haar achttiende of zo al getrouwd. Ze heeft me een keer te eten gevraagd en ik ben gegaan omdat mijn man zei dat ik moest gaan. 'Mijn man is met me getrouwd vanwege mijn heupen,' zei ze, al had ik daar helemaal niet naar gevraagd. 'Mijn heupen zijn gemaakt om kinderen te baren,' zei ze. 'Tja, daar doe je niks aan.' Ik wilde haar vragen waar ze zich had laten hersenspoelen, maar ik kon het niet. Ze zag er zo treurig uit. En zo verloren. En zo nietig in haar grote geblokte Valentino-jurk.

'Hoe komt het dat jij geen haar verliest, DW?' vraag ik, terwijl ik een sigaret opsteek.

'O, je bent me er eentje. Mijn grootvader had een stevige bos haar toen hij overleed.'

'Maar heb je niet het idee... dat je drie maanden geleden minder haar had?'

DW kijkt het restaurant rond en geeft een klopje op mijn hand. 'Kreng. Ik heb er wat aan laten doen. Maar wie doet dat niet, tegenwoordig? Weet je, de tijden zijn erg veranderd. Iedereen wordt gefotografeerd. Ik bedoel maar, als je ziet wat voor verschrikkelijke mensen er tegenwoordig in allerlei tijdschriften staan... maar dat hoef ik jou natuurlijk niet te vertellen. Nee, dan P., die pakt het nog eens goed aan. Wist je dat er van niemand, maar dan ook echt niemand, een foto in het society-katern komt zonder dat zij daar toestemming voor heeft gegeven? Het moeten natuurlijk wel het juiste soort mensen zijn. Ze legt de lat ongekend hoog. Ze heeft echt een neus voor kwaliteit.'

R is die redactrice van Vogue.

Ik gaap ongegeneerd.

'Heb je die special over jou gezien, afgelopen maand? Waarin ze je roklengtes analyseerden? Daarom is de lange rok dit seizoen weer helemaal in de mode.'

'Dat was alleen,' zeg ik, terwijl ik mijn as op de vloer tik, 'omdat de zoom van die rok loszat en ik te lui was om hem weer vast te laten zetten.'

'Maar engel,' zegt DW, 'snap je het dan niet? Die houding, die onverschilligheid, dat is briljant. Net als Sharon Stone die op de Oscaruitreiking verscheen in een coltruitje van Gap.'

Ik kijk DW met een vuile blik aan. Ik heb twee jaar lang

mijn best gedaan om van hem af te komen, maar nu heb ik het AFSCHUWELIJKE gevoel dat DW nooit meer uit mijn leven zal verdwijnen, dat mensen als DW nooit zullen verdwijnen, zeker niet als je ze zo goed kent als DW en ik elkaar kennen.

'Ik heb vandaag overgegeven. En ik denk nog steeds dat iemand me wil vergiftigen.'

DW laat zijn martiniglas zakken. 'We weten dat je niet zwanger bent,' zegt hij, op die intiem-vertrouwelijke toon die me de rillingen bezorgt.

'En hoe weten we dat dan wel?'

'Toe, engel. Je bent niet zwanger. Dat ben je nog nooit geweest en dat zul je niet worden ook. Niet met een vetpercentage dat rond de dertien procent schommelt. Je man is misschien zo stom om daar in te tuinen, maar ik niet.'

'Val dood.'

DW kijkt het restaurant rond. 'Niet zo hard. Tenzij je weer een stuk in Star Magazine wilt zien - hartstochtelijk gekissebis tussen prinses Cecelia en de oudere man waar ze heimelijk een verhouding mee heeft.'

Ik begin te lachen. 'Iedereen weet dat je homo bent.'

'Ik ben getrouwd geweest. Twee keer.'

'Ja, dus?'

'Dus, engel, kun je in de ogen van de media met mij alle kanten op.'

'Je bent gestoord, DW, en dat wordt iedereen langzamerhand duidelijk.'

'Dacht je dat dat bij jou niet al lang duidelijk was?' DW gebaart dat er nieuwe martini's moeten komen. 'Prinses Cecelia... wellicht de meest gehate vrouw van Amerika.'

'Hillary Clinton mocht me.'

'Haal even diep adem, engel.' DW geeft een klopje op mijn hand. Hij heeft heel nare vingers, die taps toelopen. 'Misschien niet de méést gehate. Ik heb het idee dat men op een bepaald moment een nog diepere haat koesterde jegens Hillary Clinton dan jegens jou. Maar het moet jou inmiddels toch ook duidelijk zijn dat al die afgrijselijke foto's onmogelijk op toeval kunnen berusten.'

Ik steek nog een sigaret op. 'Nou en?'

'Er wordt dus duidelijk een spelletje gespeeld op alle fotoredacties in den lande: Laten we de minst flatteuze foto van Cecelia publiceren. Ik heb zelfs het idee dat ze geld hebben ingelegd en dat de fotografen er ook aan meedoen. De inleg kon inmiddels wel eens zijn opgelopen tot tienduizend dollar.'

'Hou op. Hou toch op.' Ik sluit mijn ogen, en vervolgens doe ik wat ik mezelf jaren geleden, toen ik nog een kind was, heb aangeleerd: ik begin te huilen.

Mijn leven is één grote ellende.

Het is altijd al één grote ellende geweest, om je de waarheid te zeggen.

DW lacht hardvochtig. 'Dat toneelstukje heb ik vaker gezien. Je verdient geen greintje medeleven. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo veel mee heeft gekregen en de boel zo grondig heeft weten te verkloten. Beheers je een beetje. Snuif even een lijntje coke of zo.'

'Ik ga nu naar huis, en ik vergeet dat dit gesprek ooit heeft plaatsgevonden.'

'Dat zou ik niet doen, engel,' zegt DW en pakt mijn hand vast.

Dat is waar ook - ik was vergeten hoe sterk DW kan zijn, zeker voor een nicht. 'Je doet me pijn,' zeg ik.

'Dit is nog niets, engel, vergeleken met de pijn die ik je zou kunnen doen, iets waar ik zonder meer toe bereid ben.'

Ik ga weer zitten. Steek NOG een sigaret op. JEZUS . Ik moet echt een keer ophouden met roken. Als ik zwanger ben. 'Wat wil je van me, DW?' vraag ik, al heb ik wel zo'n vermoeden. 'Je weet dat ik geen geld meer heb.' 'Geld?' DW leunt achterover in zijn stoel en begint te lachen. Hij lacht zo hard dat er tranen in zijn ooghoeken komen te staan. 'Wil je me niet beledigen?'