The Panic Room (21 page)

Toen Sarah het knerpende geluid onder Burnhams voeten hoorde, bleef ze stokstijf staan. Raoul probeerde haar vooruit te duwen, maar ze weigerde nog een voet te verzetten. 'Er ligt glas,' zei ze en ze wees naar haar kleine, blote voeten. 'Nou en?' zei Raoul ruw.

'Ik wil geen kapotte voeten. De hele vloer ligt vol.' Raoul zuchtte en schudde zijn hoofd. Stom rotkind. Hij ging voorovergebogen voor haar staan en bood haar zijn rug. 'Kom maar. Op mijn rug.' Sarah had niet echt zin om bij deze vreselijke man op zijn rug te zitten, maar ze wist dat ze geen keus had. Toen ze op zijn rug zat, zei hij: 'Hou je vast, ver-domme', en dat deed ze. Steviger dan ze ooit voor mogelijk had gehouden.

Ze liepen de slaapkamer uit en de hal in, waar het lichter was omdat het maanlicht door het dakraam scheen. Hoewel Raoul het gevoel had dat hij veilig was met het meisje op zijn rug, stond hij er toch op dat Burnham vooropliep. 'Dan heb ik het vest nodig,' zei Burnham. Raoul had een vooruitziende blik gehad en een kogelvrij vest aangetrokken voor de klus. 'Nee.'

'Als ik voorop moet, dan kun je me op zijn minst dat vest ge-ven.'

'Mooi niet, man. Ik heb het meegebracht, dus ik draag het.'

Er was geen tijd om ruzie te maken. Ze liepen door de hal, langs de lift, en daarna de trap af naar de begane grond. Sarah dacht dat ze iets hoorde, een zacht geluid van boven. Was dat haar moeder? Ze draaide zich een stukje om zodat ze omhoog kon kijken, maar ze zag niets. Toen hij voelde dat ze om-draaide, draaide Raoul zich ook om, maar ook hij zag niets. Toen ze verder liepen naar de hal bij de voordeur, sprong er een fel licht aan dat hen verblindde. Midden in de hal, ineen-gezakt in een stoel, zat Stephen met een pistool recht op hen gericht en het felle licht van de lamp scheen in hun ogen. Burnham slaakte een kreet toen hij de man zag. Hij had hem nog geen uur geleden halfdood in het solarium achtergelaten. Hoe kon hij nu rechtop zitten met een pistool in zijn hand?

'Papa!' gilde Sarah. Raoul deed een stap naar achteren en trok Sarah razendsnel van zijn rug af om haar als een soort schild voor zich te houden.

'Wacht! Wacht! Doe dat nou niet. Niet doen!' zei Burnham wanhopig.

Sarah probeerde uit alle macht los te komen en zei: 'Schiet hem niet neer, papa!'

'We zijn klaar, oké?' zei Burnham tegen de man. 'We willen alleen maar weg. We gaan door de achterdeur naar buiten. Je ziet ons nooit meer terug. Kom op, Raoul.' Burnham schuifelde voetje voor voetje richting de tuindeuren met Raoul op zijn hielen. Hij hield nog steeds Sarah in zijn armen, die hevig begon tegen te stribbelen. 'Laat haar los,' eiste Stephen. Maar Raoul bleef achteruitlopen met het kind stevig in zijn armen. 'Laat haar los!' schreeuwde Burnham tegen Raoul. 'Laat haar los!'

'Krijg de klere, man!' riep Raoul terug. 'Zij is mijn bescher-ming!'

Vanuit haar ooghoek zag Sarah haar moeder van achteren komen aansluipen, met de voorhamer stevig in beide handen.

Sarah hield haar adem in. De twee mannen waren zich niet van haar bewust.

Toen Meg eenmaal zo dichtbij was dat ze Raoul kon bereiken, maakte ze een karategebaar naar haar dochter. Sarah draaide zich om en ramde haar beide handen in zijn maag. Verrast liet hij haar los en ze viel op de grond. Ze sprong onmiddellijk overeind en probeerde weg te komen, maar Raoul greep haar vast en draaide zich toen vliegensvlug om op het moment dat de voorhamer omlaagkwam, recht op zijn hoofd af. 'Shit! Wat...' Hij had zelfs geen tijd om te bukken; Raoul kreeg een klap tegen de zijkant van zijn hoofd die hard genoeg was om hem over de trapleuning te doen vliegen, Sarah met zich meetrekkend.

Sarah greep de leuning vast toen ze eroverheen zeilde en bleef daar bungelen totdat haar moeder de voorhamer liet vallen en haar bij haar polsen omhoogtrok. Moeder en dochter keken naar beneden, waar Raoul lag te kronkelen en te kreunen. Meg sloeg haar armen om haar dochter heen en drukte haar tegen haar borst. 'Alles goed?' 'Ja.'

'Hebben ze je pijn gedaan?' 'Nee.'

'Heeft iemand je aangeraakt?' 'Nee.'

Burnham, die besefte dat hij niet langer in het middelpunt van de belangstelling stond, greep zijn kans. Hij stormde snel door de openslaande tuindeuren naar buiten. Meg en Sarah stonden bij de leuning en keken naar beneden naar de keu-kenetage. Tot hun afschuw was Raoul erin geslaagd overeind te komen, te midden van een plas bloed, en zijn verminkte li-chaam naar de trap te slepen. Langzaam, pijnlijk begon hij de trap op te klimmen. Bonk. Sleep. Bonk. Sleep. Bonk... Meg zette Sarah neer en pakte de voorhamer weer vast.

Raoul verscheen boven aan de trap, slingerend als een gewond beest: bebloed, gekneusd, gevaarlijk. Hij liep voetje voor voetje in de richting van Meg en Sarah. Stephen verzamelde alle kracht die hij nog over had en richtte het pistool op Raoul. Hij vuurde twee schoten af, schreeuwend van pijn toen de terugslag van het wapen een pijnscheut door zijn gebroken sleutelbeen zond. Beide schoten misten en Stephens schouders zakten omlaag. Meer kon hij niet doen. Op de veranda, terwijl hij op het punt stond om over het hek heen te klimmen, hoorde Burnham de schoten en Stephens geschreeuw. Hij verstijfde onwillekeurig, met één been al over het hek geslagen. Hij was veilig. Hij was vrij. Er was geen bewijs dat hij in het huis was geweest. Geen videobanden. Niemand met wie hij het geld zou moeten delen. Hij was binnen. Hij zou zijn vrouw weer voor zich winnen. Hij zou het respect van zijn kinderen terugwinnen. Zijn leven stond op het punt om te beginnen. Hij hoefde alleen maar zijn andere been over het hek te zwaaien, aan de andere kant op de grond te springen en te rennen. Naar een nieuw leven. Naar de toekomst.

Raoul deed een uitval naar Stephen en het pistool op het mo-ment dat Meg op hem af dook, zwaaiend met de voorhamer. Maar dit keer was hij gewaarschuwd. Hij dook onder de zwaaiende hamer door en greep haar bij de enkels, zodat ze over zijn hoofd heen op de marmeren vloer terechtkwam; ze kwam hard op haar schouders en hoofd terecht en de lucht werd uit haar longen geslagen.

Stephen, met ogen vol tranen van de pijn, vuurde het pistool opnieuw af, waarbij hij Meg op een haar na miste. 'Klootzak!' krijste Raoul terwijl hij Stephen van de stoel duwde zodat het pistool uit zijn hand vloog. Hij worstelde om het weer te pakken te krijgen, maar het was buiten zijn bereik geschoven. Raoul hinkte naar Meg, die verdwaasd op de vloer zat, greep haaf met zijn goede hand bij haar haar en sleurde haar over de vloer naar de plek waar de voorhamer terecht was gekomen. Hij was van plan om haar te wurgen en dan haar hersens in te slaan met de voorhamer. Dan zou hij de andere twee doodschieten.

Sarah kroop over de vloer naar haar medicijnetui. Uit ge-woonte had ze het meegenomen uit de panic room. Meg en haar doktoren hadden haar keer op keer verteld dat ze nooit ergens heen mocht gaan zonder haar medicijnen. Ze rukte het etui open, greep drie injectienaalden en sprong op Raouls rug om de naalden in zijn nek te steken. Hij schreeuwde het uit van de pijn en greep naar de naalden. Met zijn elleboog duwde hij Sarah van zich af. Ze tuimelde gillend tegen de bakstenen voorzijde van de open haard. Met een diep gegrom vanuit zijn keel, dat eerder dierlijk dan menselijk klonk, stak hij zijn handen uit naar de voorhamer, pakte hem op en hief hem hoog boven Meg op. Ze rolde zich op haar zij en wist de klap net te ontwijken. Op dat moment zag ze dat de zwarte man de kamer binnen kwam stormen. Hij bleef even staan om het pistool op te rapen, dat onder Stephens stoel was geschoven en schuifelde voetje voor voetje op Raoul af, die niet besefte dat hij er was. Burnham en Meg keken elkaar even aan en toen vuurde hij een kogel af in de zijkant van Raouls hoofd. Raoul was al dood voordat hij de vloer raakte.

Meg strompelde naar haar dochter toe, die zat te gillen met haar handen tegen haar slapen, en nam haar in haar armen. Burnham boog zich over Meg en Sarah heen en legde voor-zichtig het pistool voor hen neer. 'Ik had hem gewaarschuwd,' fluisterde hij zonder zijn blik van Meg af te wenden.

Precies op dat moment waren er buiten allemaal flikkerende, rode lampen en was er het geluid van gillende sirenes te horen. Zonder nog een woord te zeggen ritste Burnham zijn jas dicht over de obligaties, die in het strijdgewoel uit de envelop waren gevallen, en rende het huis uit. Hij rende door de achtertuin, terwijl de obligaties bij elke stap uit zijn jas vielen. In de achtertuin werd hij in een hoek gedreven door drie politieagenten en hij stak zijn handen met de obligaties erin geklemd omhoog. Hij wierp zijn hoofd achterover en liet ze los. De wind voerde ze met zich mee de nacht in. Voorgoed verdwenen.

De politie stormde het huis binnen, waar Meg en Sarah elkaar stevig vasthielden en naar het pistool zaten te staren. Stephen slaagde er uiteindelijk in om min of meer rechtop te gaan zit-ten. 'Papa!' riep Sarah uit, die zich probeerde los te maken uit de armen van haar moeder.

Meg knuffelde haar dochter en liet haar toen los. 'Ga maar,' zei ze.

Sarah sloeg haar armen om haar gewonde vader heen en hield hem stevig vast.

'Je bent gekomen, papa,' zei ze. 'Ik wist wel datje zou komen. Ik wist datje ons nooit in de steek zou laten.' Stephen hield zijn dochter vast en wiegde haar heen en weer, keer op keer haar naam zeggend. Hij wierp een blik op zijn ex-vrouw, die met haar knieën opgetrokken tot aan haar borst, haar armen om haar benen en haar kin op haar knieën zat. Ze keek naar hen. Hij keek naar haar. Meg leek ineens niet meer zo klein en onbelangrijk in zijn ogen. Integendeel, voor hem vertegenwoordigde ze de enige wereld die hij ooit echt gekend had.

Epiloog

Een paar dagen later, nadat het huis grondig geïnspecteerd en schoongemaakt was, kwamen de rechercheurs niet meer om de haverklap langs. De grootste chaos was voorbij. Vele we-ken later zat Meg Altman met haar dochter Sarah in Central Park advertenties voor appartementen te bekijken, genietend van de rust van een ongewoon warme en zonnige dag laat in de herfst. Sarah streepte met een pen de veelbelovende ad-vertenties aan.

'Twee slaapkamers en een studeerkamer of derde slaapka-mer, Seventies, ten oosten van het park,' las Sarah voor uit de krant die over hun schoot gespreid lag. 'Papa woont aan die kant van het park,' zei Meg. 'Ik denk dat we beter af zijn aan de westkant, vind je niet?' 'Wat maakt het uit?' 'Een beetje meer afstand.' Sarah bestudeerde haar. 'Voor jou, bedoel je.' 'Ja, voor mij, liefje. Heb je er iets op tegen?' 'Nee hoor.' Ze grijnsde. 'Het heeft één voordeel om gescheiden ouders te hebben.' 'O ja? En wat is dat dan wel?'

'Je krijgt veel meer cadeautjes. Schuldgevoel levert rente op.'

Meg moest ondanks zichzelf lachen. 'Je bent me er een.' Sarah richtte haar aandacht weer op de krant. 'Oké, wat vind je hiervan? Dit klinkt gaaf. Op de hoek van Sixty-First Street en Central Park West. Luxegebouw met portier. Fitnessruimte, conciërge, volledige service. Geen huisdieren. Geen on-derverhuur...'

'Nee, dank je,' zei haar moeder terwijl ze nadrukkelijk met haar hoofd schudde. Onderverhuur klonk haar nu net goed in de oren. Iets wat niet te permanent was. Het laatste wat Meg wilde was vastzitten in een appartement waar ze maanden over zouden doen om het weer te verkopen. En trouwens, een waakhond leek niet eens meer zo'n slecht idee. Een rottweiler, een groot, indrukwekkend beest om hen te beschermen. Het had haar 36 jaar van haar leven gekost, maar Meg had eindelijk haar onschuld verloren.

Sarah ging weer verder; ze draaide met één vinger aan haar haren terwijl ze de pen over de pagina naar beneden liet glij-den naar de volgende advertentie. 'Wat betekent WEA?' 'West End Avenue.'

'Oké, dat is dus ten westen van het park. Precies watje wilt... of niet, mam? Wat dacht je hiervan? Op de hoek van Eighty- First Street en West End Avenue. Drie slaapkamers plus stu-deerkamer of vierde slaapkamer, ruime woonkamer, zitkamer plus kantoor en/of huishoudsterverblijf, kerkramen met uitzicht op...'

'Wat moeten we met al die ruimte?' onderbrak Meg haar. 'Mam, hou nou op. Ik word knettergek van je!' Meg wierp haar dochter een ongelovige blik toe, waarop Sarah haar ogen ten hemel sloeg en haar tong uitstak en giechelde.

'Oké, mevrouwtje,' zei ze, haar beste lijzige Katharine Hep- burn-imitatie weggevend. 'Dit is mijn laatste aanbod. Als dit niets is, dan moet je het zelf maar uitzoeken. West Eighty- Third Street. Twee slaapkamers, gebouw met portier. Park-gebouw. Deels uitzicht op park. Lichte, gezellige flat, hoge plafonds, houten vloeren.' Ze keek met een zonnige grijns op naar haar moeder. 'En durf nu eens te zeggen dat dat niet gaaf klinkt.'

'Nou, het klinkt veelbelovend.' 'Nou, hoera! Nu komen we ergens!'

Meg bekeek haar dochter aandachtig en vroeg zich af hoeveel invloed die hele ervaring op haar had gehad, inclusief de scheiding. Zou ze ooit nog een man durven vertrouwen? Zou ze verkeerde beslissingen nemen? Zou ze met een man trou-wen die haar op een dag zou verlaten, zodat ze achterbleef met een jonge dochter en een gebroken hart? Zou ze genezen?

Ze stond versteld van het vermogen van haar dochter om weer verder te gaan met haar leven. Want ondanks alles wat er gebeurd was, leek ze nog steeds dezelfde Sarah: sterk, grappig, wijs en oneerbiedig. Op de een of andere vreemde manier had Meg altijd tegen haar dochter opgekeken en net zo sterk willen zijn als zij. En toen besefte ze dat ze dat ook was.

'Nou, wanneer gaan we dit geweldige appartement bekijken dat we allebei zullen willen hebben?' zei Sarah terwijl ze haar moeder een por gaf.

Meg vouwde de krant netjes op en stopte hem in haar hand-tasje. 'Nou, laten we de makelaar bellen en meteen gaan kij-ken. Pluk de dag, of niet soms?'