The Panic Room (4 page)

'Luister, liefje. Ik ben heel, heel moe. Eerlijk gezegd voel ik

me op dit moment belabberd en ik zou het op prijs stellen als

je het me nu niet te moeilijk maakte. Oké?'

Sarah gaf haar moeder plotseling een luide klapzoen op haar

oor.

'Niet doen. Je maakt me nog doof.' 'Ik heb honger, mam.'

Meg kreunde terwijl ze overeind ging zitten. 'Ik heb de koel-kast gevuld. Ik zal eens zien wat ik in elkaar kan flansen.' 'Probeer vijf-zeven-negen-drieduizend. Zij flansen veel sneller iets in elkaar en komen het nog bezorgen ook. Iemand heeft wat afhaalmenu's achtergelaten op de keukentafel.' 'Goed dan.'

Meg stak haar hand uit naar haar handtas en viste haar mobiele telefoon eruit. Ze drukte op het 'aan'-knopje en schudde haar hoofd. 'De accu is leeg.'

Sarah hielp haar moeder overeind. 'Er ligt een telefoon in de keuken. Die doet het.'

'Hoe weetje dat?'

'Wat denk je? Ik heb de hoorn van de haak genomen en ge-luisterd of ik een kiestoon hoorde. Je hoeft hem alleen nog maar op te hangen aan dat dingetje aan de muur.' Sarah dribbelde met haar basketbal de trap af naar de begane grond. Ze ging met haar kin in haar handen aan tafel zitten en keek toe hoe haar moeder de telefoon in een uitsparing in de muur liet glijden. Meg nam de hoorn op, hield hem tegen haar oor en glimlachte.

'Hé, ik heb de telefoon aangesloten. Hij doet het.'

'Ik zei toch dat hij het deed, moedertjelief,' zei ze. 'Luister je

dan niet naar me?'

Meg begon het nummer te draaien. 'Vijf, zeven, negen... eh...'

'Drieduizend,' zei Sarah.

Een uur later zaten moeder en dochter aan de keukentafel met

voor zich een doos waarin nog vier stukken pepperonipizza

zaten. Sarah probeerde er nog een te pakken, maar Meg stak

haar hand uit en legde hem over die van haar dochter.

'Twee stukken is wel genoeg, Miss Piggy.'

Toen wilde Sarah nog een glas cola voor zichzelf inschenken.

'Hé, het is wel genoeg, Sarah.'

Het meisje haalde gelaten haar schouders op.

'Ik ben mijn verdriet aan het wegeten en -drinken, mam. Mag

het?'

Meg bestudeerde zorgvuldig het gezicht van haar dochter om

na te gaan of dit een van haar ironische opmerkingen was of

iets wat ze serieus moest nemen. Meg was ervan overtuigd

dat zij het enige kind van tien op de hele aardbol had dat in

staat was ironisch te zijn.

'Ben je verdrietig?' vroeg ze.

'Het was maar een grapje.' Ze boerde. 'Sorry.'

'Doe je hand voor je mond, alsjeblieft.'

Sarah sloeg haar hand voor haar mond.

'Als je boert, bedoel ik.' Ze bleef haar dochter aankijken. Uiteindelijk zei ze: 'Vind je het niet erg dat we pizza hebben gegeten?' 'Hoe bedoel je?'

'Omdat... Nou ja, het is niet wat ik me voorgesteld had voor onze eerste avond in dit huis. Ik dacht dat we iets bijzonders zouden doen.'

Sarah haalde haar schouders op. 'Wat is er mis met pizza dan? De meeste voedselgroepen zijn erin vertegenwoordigd.' 'Ja, dat is wel zo.'

Meg dronk haar glas chardonnay leeg en wendde snel knip-perend met haar ogen haar blik af. Stephen en dat wijf van hem zaten waarschijnlijk op dit moment te dineren in een van zijn favoriete restaurants in het centrum. Waarschijnlijk zaten ze bij Four Seasons in de buurt van het zwembad champagne te drinken en te babbelen met de eigenaar, een vriend van Stephen. De tranen sprongen haar in de ogen. Ze voelde dat Sarah haar hand op de hare legde. 'Je houdt nog steeds van hem, mam.' 'Tja, het is geen knopje datje even omzet.' 'Ik hou ook van hem.' 'Weetik.'

'Maar hij kan mooi de klere krijgen.' Meg schudde haar hoofd. 'Niet doen.' 'Hij is mijn vader en ik hou van hem. En net als jij kan ik daar niet zomaar mee ophouden. Maar hij kan mooi de klere krijgen.'

'Alsjeblieft, Sarah. Zo heb ik je niet opgevoed.' 'Klets niet. Jij vloekt als een dragonder als je gezopen hebt.' 'Dat betekent niet dat jij dat ook mag doen.' 'En nu we het er toch over hebben: zij kan ook de klere krijgen.'

Meg slaagde erin een vermoeid glimlachje tevoorschijn te to-veren. 'Voor deze ene keer ben ik het met je eens.'

Moeder en dochter hielden even eikaars blik vast en keken elkaar glimlachend in de ogen. Toen greep Sarah nog een stuk pizza en vouwde het met één hand handig dubbel. 'Het wilde beest moet gevoed worden,' zei ze.

Het was bijna middernacht voordat Sarah gedoucht had en zij en haar moeder het tweepersoonsbed in elkaar hadden gezet in de slaapkamer op de bovenste verdieping. Voor de eerste keer die dag voelde Sarah zich uitgeput. Met nat haar en ge-kleed in een katoenen pyjama met Winnie de Poeh en Knor-retje, liet ze zich op haar bed vallen en trok haar knieën op tot aan haar borst. Ze keek toe hoe Meg door de kamer heen en weer liep, kleren uitpakte en ze netjes in laden legde. 'Je hebt me nooit echt gevraagd wat ik van dit huis vond.' 'Ik weet het.'

'Dat was misschien een goed idee geweest.'

'Eerst zei je tegen me datje het leuk vond en nu heb je er een

hekel aan. Je verandert steeds van gedachten.'

'Ik heb er geen hekel aan. Ik ben het eens met dat mens,

Lydia, dat het beter is dan de andere huizen die we bekeken

hebben. Dat waren allemaal krotten, of ze waren te schoon-

gepoetst en onecht.' Ze zuchtte. 'Ik vond ons oude huis fijn.'

'Daar hebben we het al over gehad.'

'Maar ik was er dol op!'

'Ik ook.'

Hun woorden bleven in de lucht hangen terwijl Meg verderging met uitpakken en Sarah naar haar bleef kijken. 'Ik ben in dat huis geboren,' zei Sarah, een lange stilte verbrekend. 'Ik was van plan daar te blijven wonen totdat ik naar de universiteit ging.'

'Plannen veranderen, liefje. Zo is het leven nu eenmaal.' 'Nou, dan vind ik dat het leven klote is.' Meg keek op en zei met iets van geforceerd enthousiasme: 'Weetje wat ik denk dat ik met deze muur ga doen? Hem helemaal sjabloneren. Zou dat niet geinig zijn? We zouden het zelf kunnen doen.'

'Ga je gang, mam. Van mij mag je. En hou op met dat woord "geinig". Het is uit.'

Meg knipte met haar vingers. 'O, verdorie. Ik ben vergeten een rondleiding door je school te regelen.' 'Weet ik,' zei Sarah op vlakke toon. 'Papa heeft het al geregeld. Ik ga met hem, zondag.'

'O.' Meg rukte een stapel truien uit een koffer, waardoor ze op de vloer vielen. 'Dat heb je me niet verteld.' 'Vergeten. Ik pak een taxi naar de school en dan zie ik hem daar wel.' 'Was dat zijn idee?'

'Nou, is dat niet wat er zo geweldig moet zijn aan Manhattan? Datje niet overal zelf met de auto naartoe hoeft?' 'Ik ga wel met je mee.'

Sarah draaide zich om op haar buik, legde haar kin op haar vuisten en keek haar moeder dreigend aan. 'Waarom heb je me meegenomen naar de stad als ik niet eens zelf ergens naartoe mag?'

'Ik hou ermee op. Ik kan vandaag niet meer tegen je opbok-sen. Ik ben helemaal leeg.'

Meg boog zich voorover naar de minikoelkast, die dienstdeed als nachtkastje, deed het deurtje open en haalde er een flesje mineraalwater uit. Ze draaide de dop los en zette het open flesje voor Sarah op de koelkast. Meg boog zich voorover en kuste haar op haar voorhoofd en trok haar dekens op tot aan haar kin. 'Ik hou echt van je,' zei ze. 'Weet ik.'

Meg deed het licht uit en liep naar de deur. 'Te donker,' zei Sarah.

Meg deed de deur van de garderobekast open, deed binnen het licht aan en liet de deur op een kiertje open. Ze keek naar Sarah. 'Beter zo?'

'Ja. Hé, mam?' 'Ja?'

'En mijn liedje dan? Mijn welterustenliedje?' Meg ging op de rand van het bed zitten en hield de hand van haar dochter vast. 'Wil je dat ik het voor je zing? Dat is al een halljaar geleden, misschien wel langer. Je zei tegen me datje er te groot voor was geworden.'

'Nou, vanavond voel ik me er niet te groot voor.' Er was een kinderlijk, zeurderig toontje in Sarahs stem geslopen. Meg boog zich naar haar voorover en zong hees en zachtjes: 'Welterusten, mijn kleintje, welterusten mijn meisje. Je bent papa's meisje, je bent mama's meisje. Welterusten, mijn kleintje, welterusten mijn meisje. Je bent papa's meisje, je bent mama's meisje. Welterusten, mijn kleintje, welterusten, welterusten, welterusten...'

Ze drukte een zoen op Sarahs oogleden, wachtte tot ze er zeker van was dat ze sliep en liep toen op haar tenen de kamer uit. 

Hoe laat het ook was, Meg had nog steeds wat dingen op haar lijstje staan die ze van zichzelf moest doen voordat haar dag ten einde was. Ze maakte haar bed in de grote slaapkamer op en pakte toen een doos van een tafel die net voor de panic room stond; de deur naar de panic room werd op een kiertje gehouden door de dekens die Sarah daar eerder had laten lig-gen. Meg sneed het plakband door met haar mes van het Rode Kruis en groef tussen de proppen krantenpapier en haalde een doos tevoorschijn met een nieuwe telefoon erin. Ze zette hem op de tafel in de buurt van een telefoonaansluiting. Ze groef verder in de doos en viste er een wekkerradio en de oplader van haar mobiele telefoon uit, en een ingelijste foto van Sarah toen ze acht was.

Ze deed de stekker van de oplader in het stopcontact terwijl ze, een beetje vals, Strawberry fields neuriede en ze zette de mobiele telefoon in de oplader, op een doos naast haar bed die ze als nachtkastje gebruikte. De telefoon piepte en op het schermpje stond: LADEN. Ze zette de digitale wekker en plaatste ook die op het geïmproviseerde nachtkastje, naast de foto van Sarah. Het was vijf voor halfeen. Ze schakelde over op een valse vertolking van Rapture van Blondie, een van haar favoriete nummers, schonk voor zichzelf een glas wijn in uit de fles die ze uit de keuken had meegenomen en liet het bad vollopen. Ze goot er een flinke scheut badschuim met lavendelgeur in. Ze was zo vreselijk moe en intens verdrietig, en had behoefte aan soelaas. Ze liet zich met een zucht in het hete, schuimende water zakken en staarde voor zich uit in het niets. Ze rolde met haar ogen, haar manier om te voorkomen dat ongewenste gedachten haar hoofd binnendrongen. Maar vanavond werkte haar meditatie niet. Je had Stephen, je had de afschuwelijke Marei Haynes, die nog maar 24 jaar was, je had een behoeftig kind en een verlaten vrouw. Je had een onzekere toekomst. Een paar tranen rolden over haar wangen, en de tranen maakten haar boos. Wat ben je toch een watje, dacht ze. Je dochter heeft meer lef dan jij. Meg pakte een washandje en boende ermee over haar gezicht totdat het gloeide. Ze stak haar hand uit naar haar wijnglas en dronk het in één teug leeg. Ze greep naar de fles, die ze naast zich op de vloer had gezet, en vulde haar glas bij.

Een halfuur later - ze voelde zich inmiddels behoorlijk tipsy door de wijn - droogde ze zich af en liep ze op onvaste voeten naar de grote slaapkamer. Ze ging voor het alarmpaneel staan en las de handleiding in een poging om het alarmsysteem te doorgronden. De instructies waren bondig verwoord, zoals altijd het geval is met instructies, en ze vloekte een paar keer met dikke tong.

'Niet-parate zones overslaan,' mompelde ze hardop. 'Shunt... enter... zonenummer... Oké, meid, daar gaan we dan.' Haar vingers dansten over het alarmpaneel en een klein, rood lampje flitste aan. Ze had niet kunnen voorzien dat, op het moment dat ze het alarmsysteem voor het huis in werking stelde, de twaalf videocameraatjes in de panic room ook in actie kwamen. Het gebrek aan activiteit in het huis werd op de schermpjes getoond terwijl een reeks videorecorders onder de schermpjes alles opnam wat er voor de lens verscheen. 'Wauw, verdomme... Hoe schakel ik dat nu weer uit?' vroeg ze zich met dikke tong af. Maar op dit moment kon het haar niets schelen. In elk geval zouden zij en Sarah veilig zijn vannacht, nu het alarm ingeschakeld was. Meg wierp achteloos de handleiding op de grond en liep onvast naar het bed toe. Ze kroop onder de lakens, schoof naar het midden van het bed - iets waartoe ze zichzelf elke avond dwong, zodat ze niet alleen aan de linkerkant van het bed hoefde te slapen - en sloot haar ogen in de hoop dat ze in slaap zou vallen. Maar zo gemakkelijk ging het niet. Hoezeer ze ook haar best deed om zichzelf eraan te laten wennen dat ze alleen moest slapen, het was nog steeds erg moeilijk voor haar om in slaap te vallen terwijl ze daar midden in haar bed lag. Ze verlangde ernaar om op haar zij te gaan liggen en haar voeten over het midden van het bed te leggen. Want wanneer ze dat vroeger deed, kwam Stephen lepeltje-lepeltje tegen haar aan liggen en masseerde hij zachtjes haar schouders en nek, en dan viel ze onmiddellijk in slaap. Alle zorgen gleden van haar af wanneer ze zo dicht tegen elkaar lagen, warme huid tegen warme huid. En nu was het haar taak om zichzelf ervan te overtuigen dat alles wel weer goed zou komen, en er vervolgens voor te zorgen dat dat ook gebéurde. De tijd waarin ze op mannen vertrouwde voor haar gemoedsrust was voorbij. Dit is een nieuwe wereld, Meg, dacht ze, en je gaat hem bij zijn nekvel grijpen en er iets van maken voor jou en Sarah. Binnen ongeveer een uur was ze in een dronken sluimering weggezonken, en was ze in haar slaap op haar eigen kant van het bed beland, waar ze sliep met haar hand bungelend over de rand van het bed, net boven de vloer. Ze probeerde zichzelf wijs te maken dat ze vannacht niet over Stephen zou dromen. 

'Je bent een loser, Frank Burnham. Je bent een dromer, ver-domme. Dat ben je altijd al geweest en dat zul je altijd wel blijven. Ik heb er helemaal genoeg van. Maak dat je weg-komt!'

'Alison, toe nou. Ik doe toch mijn best, schatje.' 'Nee, Frank, je doet al jaren je best. Je raakt nooit over die verdomde gokverslaving van je heen, en om eerlijk te zijn wil ik niet datje bij de kinderen in de buurt bent totdat je je leven weer op de rails hebt.'

'Toe nou... Ik ga toch steeds naar de bijeenkomsten, en...' 'En niets! Je hebt nog steeds niet genoeg geld om alimentatie te betalen. Je hebt zelfs nooit genoeg om deze arme kinderen één keer in de week op een ijsje te trakteren, verdomme! Ik zou nog liever hebben dat ze een dode vader hadden dan een nietsnut, en dat ben je. Dat is precies wat jij bent, Frank! En nou blijf je bij me uit de buurt en je blijft uit de buurt van dit huis. En probeer vooral geen contact te zoeken met mijn kinderen!'

Haar kinderen? Frank Burnham dacht steeds weer terug aan Alisons woorden terwijl hij met lijn 6 terugreed naar zijn kleine flat in Lower East Side, de flat waarnaar ze hem had gedwongen te verhuizen toen hij al hun spaargeld had vergokt en ze bijna het huis waren kwijtgeraakt. De flat was piepklein en hij moest hem ook nog eens delen met zijn broer Ralph, een ambulante huisschilder met een drankprobleem die ook uit zijn huis was gezet. Frank had het niet kwaad bedoeld. Alleen een verslaafde kon begrijpen hoe de opwinding van de roulettetafel voelde, van de dans van de dobbelstenen terwijl ze rolden. Natuurlijk wilde je zeven gooien; je wilde winnen, maar als dat gebeurde, dan hield je niet op, en ook als je niet won, hield je niet op. Bij het gokken ging het om het gokken, niet om winnen of verliezen. Hij had er nooit genoeg van kunnen krijgen. Hij wenste bijna dat hij zo kon zijn als Ralph. Het leek wat gemakkelijker om te stoppen met drinken, en misschien bracht het zelfs minder schade toe aan de mensen van wie je hield.